คือเรากับแฟนอยู่ห่างกัน เมื่อก่อนเรากับแฟนอยู่จังหวัดเดียวกัน คิดถึงกันก็โทรคุยกัน คอลหากัน เกือบทุกวัน แฟนเราเป็นคนน่ารักมากเลยน่ะทุกวันจะนอนเฝ้าเราจนเราหลับเกือบทุกคืน แต่พอเรามาเรียนต่างจังหวัดแฟนเราก็เปลี่ยนไป เราไม่รู้ว่าเราคิดมากไปรึป่าว แต่มันรู้สึกได้ เดี่ยวนี้เวลาจะคุยกันยังไม่ม่เลย เราเป็นคนที่ขี้เหงาไง มาอยู่ไกลแบบนี้ก็คิดถึง อยากได้ยินเสียง อยากเห็นหน้า แต่ก็ทำได้แค่อยาก ทุกวันนี้เราคุยกันผ่านตัวอักษร โทรมาคุย 2-3 คำก็วางเรารู้ว่าเเฟนฝึกงาน คงจะไม่ว่าง แต่เมื่อก่อนต่อให้ไม่ว่างแค่ไหนก็ยังหาเวลามาคุยกับเราได้ ทำให้เราไม่เหงา เราบอกกับตัวเองทุกวันว่าแฟนเราไม่ว่าง เค้าฝึกงานทุกวันคงจะเหนื่อย แต่สิ่งที่เรารู้คือเค้าใช่เวลาที่ว่างอยู่กับเพื่อน เค้าลืมไปรึป่าวว่ายังมีเราอยู่ตรงนี้ เรายังรอโทรศัพท์เค้าทุกวัน .... เราไม่อยากจะพูดอะไรออกไป รู้ว่ามันน่าเบื่อ น่ารำคาญ กลัวว่าแฟนจะเบื่อจะรำคาญ เราสงสัยน่ะ เราคิดถึงแฟนมาก อยากคุยอยากเห็นหน้า แล้วแฟนเราคิดถึงเราบ้างมั้ย อยากเห็นหน้าเราบ้างมั้ย เรื่องมันเป็นแบบนี้เราน้อยใจแฟนได้มั้ย ??? เราไม่งี่เง่าใช่มั้ย ?? ? หรือว่าเราควรที่จะออกมาถ้าแฟนไม่เห็นรำสำคัญอีกต่อไป