// แต่งเล่นเพื่อความสนุกเท่านั้น
ตอนที่ 1 จับปืน

แม้นจันทร์เพ็ญเด่นฟ้า จะงาม
มิเทียบใบหน้ายาม  แม่ยิ้ม
เอียงอายยามพี่ถาม  ยวนยั่ว
ขอจูบสักหนึ่งจิ้ม   อย่าดิ้นขัดขืน

"แหวน"จับที่คาง"พลอย"    โน้มหัวคล้อยจะจูบลง (แหวน = ชื่อพระเอก , พลอย = ชื่อนางเอก)
พลอยตบไม่ไหวหลง หัวชายตรงติดกำแพง

โทษทีมันตกใจ พลอยยิ้มให้หัวเราะแกล้ง
แหวนเจ็บทำหมดแรง ลมตัวตะแคงบนตักนาง

นอนเล่นบนดาดฟ้า ไร้ดาราให้ชมบ้าง
เพียงจันทร์ที่สว่าง มิถูกขวางด้วยแสงเมือง

"ตึกตัก"เสียงฝีเท้า แหวนเห็นเงาโดยชำเลือง
จึงดึงพลอยหลบเยื้อง เข้าไปเบื้องหลังกำแพง

พลอยเอ่ยจะพูดถาม แหวนใช้ปาล์มปิดปากแซง (ปาล์ม = ฝ่ามือ 55555)
มองไปในที่แจ้ง  เห็นชายทะแมงนั่งจัดเตรียม
สิ่งที่คนนั้นทำ คือต่อลำปืนใหม่เอี่ยม
ไรเฟิลชายหน้าเหี้ยม เขาจะเตรียมสังหารใคร
แหวนตกใจที่เห็น  มองเนื้อเย็นจอมสงสัย
พลอยผลักแหวนออกไป ตะโกนใหญ่อะไรกัน
ชายคนนั้นได้ยิน   รีบเก็บสิ้นทุกสิ่งพลัน
หยิบปืนเล็กพกสั้น  แล้วหายพลันในพริบตา

แหวนหันมาอีกที ไม่เจอที่เคยเห็นหา
พลอยมองหันไปมา มีไรหา…พลอยถามไป

เมื่อกี้เราเห็นคน  น่าฉงนถือถือปินไว้
ตอนนี้เขาหายไป คงไม่มีอะไรเรากลับกัน
“ตกลงว่าเห็น”  เสียงเยือกเย็นแหวนรีบหัน
ชายใหญ่จ่อปืนสั้น เดินมุ่งมั่นมาหลังพลอย
แหวนรีบบิดตัวบัง  ได้โปรดฟังคำเอ่ยถ้อย
พี่ชายอย่าใจน้อย ได้โปรดปล่อยอย่าทำเลย
พลอยดูท่าตกใจ ตัวสั่นใหญ่ไม่อาจเฉย
กอดแน่นแหวนคนเคย แหวนเขินเลยแอบดีใจ
มือปืนดูลังเล  แหวนรีบเท่ปัดปืนไว
ปืนลั่นเสียงดังใหญ่ มือปืนไหวท่าโหรธเคือง
มือปืนรีบวิ่งหนี  กระโดดทีข้ามตึกเมือง
เสียงดังจากมุมเยื้อง แสงไฟชำเลืองฉายขึ้นมา
แหวนบอกพลอยหลบไป ตนเดินไปที่มุมขวา
เห็นคนหลายสิบกว่า ฉายไฟขึ้นมาบอกนั่นไง
เสียงปืนดังทันที แหวนรีบหนีหลบให้ไว
ปังปังยิงสาดใหญ่ ทั้งตึกปิดไฟด้วยความกลัว
แหวนวิ่งไปดึงพลอย พาสาวน้อยกลับห้องตัว
ปิดไฟมืดสลัว ทั้งสองกลัวนอนกอดกัน >__<

ไก่ขันวันรุ่งขึ้น แหวนมึนๆตื่นมาหัน
ไม่เห็นพลอยคนนั้น ลุกเดินดั้นเปิดทีวี
ข่าวเช้าว่าเหตุร้าย โจรผู้ชายหมายปลิดชีวี
ลอบสังหารรัฐมนตรี แต่โชคดีที่พลาดลง
แต่รุปผู้ต้องสงสัย ถูกถ่ายไว้อย่างงงงง
คือรุปแหวนมองลง จากตึกตรงไปพอดี
ตอนนั้นที่ถูกกราดยิง โดนแอบชิงถ่ายไว้หรือนี่
ตอนนี้ทำไงดี     แหวนจึงรี่ไปมอบตัว
ติดต่อพลอยไม่ได้ เธออยู่ไหนใจเต้นรัว
ไปถึงโดนกักตัว ตำรวจรัวคำถามมา
แหวนเล่าที่รู้ไป ว่าไม่ทำอะไรแถมเกือบตายห่า
มีคนชุดดำเดินมา ตำรวจก็พากันออกไป

"จากฟังที่เล่ามา สงสัยว่ารอดได้ไง
มันควรปิดปากไว  ไม่ปล่อยไห้แกรอดมา"

แหวนฟังชายดังกล่าว ดูก้าวร้าวฟังพูดจา
แหวนตอบตรงไปตรงมา "ก็ไม่น่าจะแปลกอะไร?"

“เสือไม้เซียนเด็ดหัว ห้าสิบรุมตัวยังฆ่าหมดได้
กะแกเก่งจากไหน  จะปัดปืนไซร้แล้วรอดมา
นอกจากรู้จักมัน หรือว่ามันคือแกฮ้า
จงพูดความจริงมา ก่อนจะหาว่าไม่เตือน"

แหวนจึงนึกในใจ หากเสือไม้เก่งฟ้าสะเทิอน
ที่เขาลังเลก็เหมือน ว่าใจเปื้อนด้วยเมตตา
ไม่อยากทำร้ายใคร ที่ซื่อใสมาเกี่ยวขา
หรือปล้นคนเลวหนา? แบบนี้น่าอาจชื่นชม

ชายนั้นเดินออกไป แหวนถูกไปขังคุกขม
นอนเศร้าคิดระทม ว่าชวนชมเป็นอย่างไร
“อะไรนะ ประหาญเลย” ตำรวจเอ่ยคำสงสัย
“เสื้อไม้ต้องฆ่าให้ไว ศาลสั่งมาไซร้รีบดำเนินการ”

ตำรวจมาบอกนาย มีข่าวร้ายจะแจ้งสาร
อีกสามวันโดนประหาญ น่าสงสารคุณจริงๆ
เด๋วซิ ผมแค่ผ่าน  ใยประหาญผลาญฆ่าทิ้ง
ตำรวจจนใจจริง เส้นใหญ่เขาชิงสั่งคำมา

แหวนเศร้าละหน้าซีด คืนไร้จิ้งหรีดไร้เสียงหมา
นอนไม่หลับดิ้นไปมา  มองหันขวาไปเห็นเงา

นั่นมันมือปืนไม้  มาทำไรคุกกันเขา
เสือไม้เดินมาที่เรา แล้วสะเดาะกลอนเบาๆเปิดออกมา

“ขอโทษนายจริงๆ ทำนายกลิ้งคุกทุกขา
ไม่ว่าใครโดนกล่าวหา จะถูกฆ่าลงทันที”
“เด๋วสิเพราะอะไร ผมถึงได้เป็นแบบนี้”
“มันกลัวข้าน่ะซี่ จึงเร่งรี่ตัดวามน่าจะเป็น”
มีทางเลือกสองทาง หนึ่งนอนในบางขวางอย่างที่เห็น
สองหนีออกมาเผ่น แต่จะถูกเล่นทั้งชาติปาง
หากเลือกที่จะหนี ทั้งปัฐพีจะตามขวาง
เลือกเอามีสองทาง รีบกระจ่างตัดสินใจ
แหวนคิดอยากเจอพลอย จะนอนคอยตายไม่ได้
เอาวะไปก้ไป  ดีกว่าสิ้นใจตายในนี้

เสือไม้เดินนำหน้า แหวนตามมาทหารไม่มี
ยามทั้งหลายหลับครอกฟี่ ถูกยาฝันดีของข้าเอง
ไม่เพียงสะเดาะกลอน ยังมีคาถาซ่อนมากความเก่ง
เสกหลับเสกตื่นเป็น  แหวนตื่นเต้นที่ได้ดู

ทั้งคุ่ขึ้นมอไซด์ แหวนถามไปเพราะอยากรู้
แฟนผมที่สมสู่ ตอนนี้อยู่ที่ไหนกัน

ตอนนี้ยังปลอดภัย เมื่อเช้ามันออกไปตลาดนั่น
แต่เอ็งดันหุนหัน รีบด้นดั้นไปแจ้งความ
มีใครรุ้หรือเปล่า ว่าเอ็งกะเขารักกันถาม
ถ้ามันรู้มันจะตาม ไปทำทรามกะแฟนเอ็ง
แหวนฟังก็ตกใจ รีบนึกใหญ่เคร็ดเขม็ง
“เพิ่งคบเมื่อสัปดาห์เอง ไม่เคยเผงไปบอกใคร”
“งั้นก็อาจจะรอด แค่โดนตอดโดนซักไซร้
ถ้าตอบดีก็ไม่เป็นไร สักวันคงได้มาพบกัน”
ทั้งคู่มุ่งขึ้นเหนือ ไม่อาจจะเอื้อให้กลับหลัง
ชะตาพลิกผันพัง  แหวนเศร้านั่งปิดวจี
ตอนเช้าข่าวประกาศ ว่าจับพลาดเสือไม้หนี
รูปแหวนแขวนทันที  ตำรวจรี่มาค้นห้อง

พลอยมาหน้าห้องแหวน ไม่เห็นแฟนเศร้ามัวหมอง
เห็นตำรวจค้นเกลื่อนกอง ไม่รู้ต้องควรทำไง
ตำรวจถือของมา ชนพลอยพาของหล่นใหญ่
ของตกเสียงโครมไหว พลอยงามใจช่วยเก็บกัน
แอบเห็นกระดาษหนึ่ง พลอยรีบดึงมาซ่อนพลัน
ตำรวจมองรูปงามนั้น ยิ้มให้กันเอ่ยวจี
“ร้อยเอกอัคคีครับ” พลอยก็รับสวัสดี
“พลอยค่ะ”ตอบวจี แล้วเดินรี่หนีออกมา
อัคคีมองตาค้าง ได้เจอนางที่ฝันหา
มองตามไม่กระพริบตา ขอแก้วตาอย่ามีใคร

พลอยแอบอ่านจดหมาย ที่ดึงย้ายมาซ่อนไว้
เขียนว่าแหวนดวงใจ จะออกไปที่แจ้งความ
พลอยจึงเดินกลับมา เห็นอัตตีเบื้องหน้าจึงรีบถาม
เจ้าของห้องรูปงาม  กลายเป็นโจรทรามได้อย่างไร

อัคคีดีใจนัก เหมือนถูกบอกรักรีบตอบไว
“เมื่อวานมาแจ้งความไว้ แล้วถูกศาลใหญ่ตัดสินมา
ทีแรกคิดว่าผิด แต่เหตุไม่คาดคิดเกิดขึ้นทันตา
ชายนี้ในรัตติกา แหกคุกแน่นหนาไร้ร่องรอย
มีเพิยงแต่เสือไม้ จะทำได้อย่างเรียบร้อย
ผมจะจับมันมาห้อย ด้วยเกรียตินายร้อยให้คุณดู”
พลอยฟังก็สงสัย เป็นได้ไงอยากจะรู้
เดินเศร้ากลับเข้าอู่ ไปนอนอยู่อย่างเดียวดาย

อัคคีมองตามมา จึงรู้ว่าพลอยห้องไหน
แล้วก็ถอนหายใจ อยากอยุ่ไกล้กว่านี้จริง

เสือไม้พาแหวนไป ยังป่าสุโขทัยไร้คนสิง
มีกระท่อมไว้พักพิง "หิวจริงๆไปจับปลามา"
ผมไม่อยากฆ่าสัตว์  อย่างอื่นจัดจะไม่ว่า
เสือไม้หัวเราะร่า  ฮ่าฮ่าฮ่า ดีจริงๆ
ในเมื่อเอ็งไม่ฆ่า งั้นข้าจะสอนวิชาทุกๆสิ่ง
ใช้มันคอยพึ่งพิง และปราบทิ้งสิ้นพาลชน
// เหนื่อย ตอนสองค่อยว่ากัน ขอบคุนครับ