ก็ตามหัวข้อเลยครับ
คือผมเป็นตั้งแต่เด็กแล้ว ตอนเด็กๆ ผมไม่ได้ป่วยบ่อยๆ,ไม่ค่อยนอนโรงพยาบาล,ถึงไปโรงบาลก็ไม่ได้ป่วยถึงขนาดหมอสั่งให้นอน (เรียกได้ว่าเป็นคนสุขภาพดีก็เป็นได้) มันอาจจะเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้ก็ด้วยมั้งครับ ทำให้ผมกินยายาก
-เวลาป่วยแล้วแม่สั่งให้กินยา ผมไม่ชอบเลยเวลาแม่บังคับให้กินยา กินไม่ได้แถมยังกลืนไม่ลงอีก แม่บอกให้ผมเอายาไปทุบให้ผงๆผสมกับน้ำแล้วค่อยกิน ทรมานกว่ากินยาเม็ดเป็นๆอีก มันขมมาก กว่าจะกินได้ ทำใจไป 7 ชั่วโครต กินไปก็อ้วกไป ผมต้องแอบแม่ค่อยๆกินไปครึ่งหนึ่ง อีกครึ่งหนึงก็ทิ้งไป มันไม่ไหว (ตอนนั้นยังไม่รู้หรอกครับว่าทำแบบนี้ดีหรือเปล่า ยังเด็กอยู่ครับ) แม่เห็นก็ด่า แล้วแบบนี้จะเมื่อไรจะกินยาเป็น??
-ก็เลยไปหัดกินเม็ด ต้องอมน้ำไว้ก่อนอะครับ ถ้าวางเม็ดยาบนลิ้นมันไม่ไหว แม่ก็สั่งให้กลืนยาพร้อมน้ำ แต่ผมชอบกลืนน้ำก่อนยาทุกที มันไม่ลงตามไปด้วยครับ เป็นทุกๆครั้งเลยครับ
-ตอนมัธยม 2 ป่วยไปหาหมอๆก็ให้ยามากิน กินยาเม็ดไม่เป็น หมอก็แซว โตขนาดนี้แล้ว ต้องหัดกินยาได้แล้วนะ เดี๋ยวมันจะลำบากในช่วงโตๆอีก
-ม.ปลายเพื่อนก็เริ่มล้อแล้ว ช่วงที่ป่วยแม่แทบจับยากรอกปาก หกเลอะที่นอนไปหมด ก็ต้องเข้าใจแม่ว่าแม่อยากให้เราหายเร็วๆ แต่เราดันไม่ให้ความร่วมมือซะงั้น เพื่อนให้ไปลองกินวิตามินซีดู ขนาดวิตามินซีไม่ขมนะ ยังกลืนไม่ลงเลยครับ น้ำลงก่อนตลอด แม่ก็ไม่รู้จะทำยังไง
-ช่วง 1 เดือนที่ผ่านมาผมป่วยอีกแล้ว ก็กินไม่ได้อีก ต้องบดให้เป็นผงแล้วผสมน้ำอีก อนาจตัวเองเหลือเกิน

    มีวิธียังไงบ้างอะครับ ผมไม่ค่อยรู้เรื่องยา ผมบดแล้วผสมน้ำตลอดเลยนะ ทำแบบนี้นานๆมันอันตรายหรือเปล่า มีอยู่ตอนหนึงจะกลืนลงอยู่แล้ว แต่ยามันไม่ลงไปตามน้ำ ยาติดคอ แม่ล้วงคอให้อยู่ตั้งนาน ก็ไม่มีอะไรมากอะครับ ผมก็แค่กลัวว่าบดไปนานๆมันจะไม่ดี แต่ก็เป็นปัญหาอยู่ดีอะครับ

ขอแท็กคุณหมอทั้งคู่นะครับ เผื่อคุณหมอทั้งสองจะช่วยผมได้ ขอบคุณครับ