วันนี้เมื่อปีที่แล้ว (7/7/57) มีเพื่อนในเฟซบุ้คของผมคนหนึ่งทักมาในกล่องข้อความของเฟซบุ๊ค เริ่มแรกเค้าเป็นคนจีบผมก่อน ในขณะที่ผมเองกำลังจีบคนคนนึงอยู่...
เรื่องทั้งหมดมันเริ่มจากการที่ผมได้บังเอิญเห็นเพื่อนของเพื่อนคนหนึ่งในเฟซบุ๊ค ที่ชอบไปเที่ยวและอัพเดทรูปที่เค้าไปเที่ยวบ่อยๆ ภาพวิวสวยๆ ประกอบกับเค้าก็หน้าตารูปร่างแบบที่ผมชอบ ก็เลยกดขอเป็นเพื่อนเค้าไป ซึ่งด้วยระบบของเฟซบุ๊คเมื่อขอเป็นเพื่อนไป เราก็จะสามารถเห็นโพสต์ที่เป็นสาธารณะเค้าได้ทันที ก็เลยได้ติดตามเค้ามาตั้งแต่นั้น
ผ่านไปนานพอสมควรกว่าเค้าจะรับคำขอเป็นเพื่อน ระหว่างนั้นก็แอบปลื้ม และเป็นแฟนคลับเค้า คอยกดไลค์ คอยคอมเม้นท์เค้าบ้าง จนวันที่เค้าทักมาในเฟซบุ๊คแชท เพราะเห็นผมคอมเม้นท์บ่อยๆ
ด้วยความที่แอบปลื้มเค้าในเฟซบุ๊ค ไม่ได้คิดว่าในชีวิตจริงจะมีโอกาสได้คุยกับเค้า เมื่อคนที่เราปลื้มทักมา จึงไม่รีรอที่จะคุยด้วย ทั้งๆที่ในชีวิตจริง ผมก็ชอบคนคนหนึ่งและพยายามจีบเค้าอยู่....
เมื่อมีคนที่ผมชอบ 2 คน มาคุยด้วยพร้อมกัน การคบซ้อนจึงเกิดขึ้น...โดยส่วนตัว ผมเป็นคนมีอดีตกับการคบซ้อน ซ่อนรักมาก่อน...ผมจึงตั้งใจไว้ว่า จะไม่คบซ้อนอีก แต่ด้วยความที่ชอบเค้าทั้งสองคน...คนนึงเจอกันในชีวิตจริง ส่วนอีกคนมาจากโลกไซเบอร์...การคบซ้อนจึงเกิดขึ้นแบบไม่ตั้งใจ
ต่อมาผมตัดสินใจที่จะเลือก เพราะไม่อยากผิดความตั้งใจที่ให้ไว้กับตัวเอง โดยการตัดสินใจของผมคือ การเลือกที่จะคุยต่อกับคนที่มาก่อน และขอเป็นพี่น้องกับอีกคนจากโลกไซเบอร์...ด้วยความตั้งใจว่าจะเป็นพี่น้อง จึงยังคุยต่อ ไปเที่ยวนั่นนี่ มีกิจกรรมด้วยกัน...สุดท้ายกลับรักเค้าโดยไม่รู้ตัว
เวลาผ่านไป ความสัมพันธ์กับคนในโลกความจริงไม่คืบหน้า ในขณะที่เราเผลอใจรักคนที่ตั้งใจไว้ว่าจะเป็นพี่น้องแทน...แต่...เรื่องมันไม่ง่าย เพราะผมได้ทำให้เกิดแผลในใจเค้าไปเรียบร้อยแล้วด้วยการปฏิเสธ และขอเป็นพี่น้องกับเค้า...เค้าฝังใจกับสิ่งที่เราปฏิเสธเค้าในครั้งนั้น...ประกอบกับความตั้งใจของเค้าที่วางแผนชีวิตว่าจะกลับไปอยู่บ้านต่างจังหวัดแบบถาวร เป็นเหตุผลที่เราไม่อาจคบกันได้แบบแฟน กับคำพูดของเค้าที่ทิ้งไว้ว่า “ไม่ใช่ว่าไม่รัก แต่รักไม่ได้”
เมื่อรักเค้าเต็มหัวใจไปแล้ว มันก็ยากที่จะตัดใจ ความสัมพันธ์จึงเป็นการคบแบบไม่ใช่แฟน ไม่ชัดเจนในข้อตกลง ไม่มีการพูดคุย ไม่ปรับตัวเข้าหากันเพราะไม่ใช่แฟนกัน...สุดท้ายความสัมพันธ์แบบไม่ชัดเจนก็ทำร้ายทั้งสองคน...ความไม่เข้าใจ ทำให้เริ่มห่างๆกันไป...ตัวผมเองรักเค้าทั้งใจ พร้อมจะปรับตัว ในขณะที่เค้าไม่พร้อม ไม่ยอมรับ ไม่ปรับตัว และถอยห่าง...
เมื่อความรักเป็นไปไม่ได้ ผมจึงทำใจ ได้แต่คอยรักห่างๆ ไม่มีสิทธิ์หวง ไม่มีสิทธิ์ใดๆ ทั้งๆที่ความจริงแล้วตั้งแต่รู้ตัวว่ารักเค้าก็ไม่เคยมีวันไหนไม่คิดถึงเค้าเลย สุดท้ายกลายเป็นรักข้างเดียว...เวลาผ่านไป ก็ยังคิดถึง ไปเที่ยวก็ซื้อของมาฝากโดยแอบเอาไปวางไว้หน้าบ้านบ้าง โทรให้เค้าออกมารับของหน้าบ้านบ้าง...
จนวันหนึ่งเค้าไลน์มาหา ว่าอยากกินชาบู จึงนัดกันไปกิน เมื่อกินเสร็จเค้าชวนไปเดินห้าง เมื่อถึงห้างเค้าก็เดินหาร้านทำสายนาฬิกา...แล้วเค้าก็หยิบนาฬิกาออกมาเพื่อจะตัดสายและเค้าก็บอกให้เอาข้อมือผมไปวัด เค้าซื้อนาฬิกาให้ผม....ความรู้สึกคือ “/#$%^*^&$#” มันคือของขวัญชิ้นแรก...และอาจจะเป็นชิ้นสุดท้าย...
วันนี้เมื่อปีที่แล้วเค้าทักผมมา ผมจำได้ จึงคิดจะเข้าไปอ่านข้อความเก่าๆ สิ่งที่เจอคือ เค้าบล๊อกเฟซบุ๊คผมไปซะแล้ว...ด้วยความสงสัย ผมจึงใช้เฟซบุ๊คอีกบัญชีนึงเข้าไปดูเฟซบุ๊คเค้า สิ่งที่เจอคือ ภาพคู่เค้ากับแฟนเก่าเพิ่งไปเที่ยวกันมาเมื่อเดือนก่อน...ผมจึงเข้าใจได้ทันทีว่าทำไมเค้าจึงบล๊อกเฟซบุ๊คผม
ความรู้สึกตอนนี้ มันจุกอก บอกไม่ถูก จะเสียใจก็ไม่เชิง จะยินดีที่เค้ามีความสุขก็ไม่เชิง....แต่สิ่งนึงที่บอกได้ และยังชัดเจนคือ “ผมยังรักคุณนะครับ” ยังไงก็ขอให้มีความสุขกับคนที่คุณรักนะครับ “ผมก็ยังรักคุณเหมือนเดิม”
ครบรอบ 1 ปี (7/7/57) ที่คุยกัน กับการเพิ่งรู้ว่า คนที่ผมรัก กลับไปคืนดีกับแฟนเก่า
เรื่องทั้งหมดมันเริ่มจากการที่ผมได้บังเอิญเห็นเพื่อนของเพื่อนคนหนึ่งในเฟซบุ๊ค ที่ชอบไปเที่ยวและอัพเดทรูปที่เค้าไปเที่ยวบ่อยๆ ภาพวิวสวยๆ ประกอบกับเค้าก็หน้าตารูปร่างแบบที่ผมชอบ ก็เลยกดขอเป็นเพื่อนเค้าไป ซึ่งด้วยระบบของเฟซบุ๊คเมื่อขอเป็นเพื่อนไป เราก็จะสามารถเห็นโพสต์ที่เป็นสาธารณะเค้าได้ทันที ก็เลยได้ติดตามเค้ามาตั้งแต่นั้น
ผ่านไปนานพอสมควรกว่าเค้าจะรับคำขอเป็นเพื่อน ระหว่างนั้นก็แอบปลื้ม และเป็นแฟนคลับเค้า คอยกดไลค์ คอยคอมเม้นท์เค้าบ้าง จนวันที่เค้าทักมาในเฟซบุ๊คแชท เพราะเห็นผมคอมเม้นท์บ่อยๆ
ด้วยความที่แอบปลื้มเค้าในเฟซบุ๊ค ไม่ได้คิดว่าในชีวิตจริงจะมีโอกาสได้คุยกับเค้า เมื่อคนที่เราปลื้มทักมา จึงไม่รีรอที่จะคุยด้วย ทั้งๆที่ในชีวิตจริง ผมก็ชอบคนคนหนึ่งและพยายามจีบเค้าอยู่....
เมื่อมีคนที่ผมชอบ 2 คน มาคุยด้วยพร้อมกัน การคบซ้อนจึงเกิดขึ้น...โดยส่วนตัว ผมเป็นคนมีอดีตกับการคบซ้อน ซ่อนรักมาก่อน...ผมจึงตั้งใจไว้ว่า จะไม่คบซ้อนอีก แต่ด้วยความที่ชอบเค้าทั้งสองคน...คนนึงเจอกันในชีวิตจริง ส่วนอีกคนมาจากโลกไซเบอร์...การคบซ้อนจึงเกิดขึ้นแบบไม่ตั้งใจ
ต่อมาผมตัดสินใจที่จะเลือก เพราะไม่อยากผิดความตั้งใจที่ให้ไว้กับตัวเอง โดยการตัดสินใจของผมคือ การเลือกที่จะคุยต่อกับคนที่มาก่อน และขอเป็นพี่น้องกับอีกคนจากโลกไซเบอร์...ด้วยความตั้งใจว่าจะเป็นพี่น้อง จึงยังคุยต่อ ไปเที่ยวนั่นนี่ มีกิจกรรมด้วยกัน...สุดท้ายกลับรักเค้าโดยไม่รู้ตัว
เวลาผ่านไป ความสัมพันธ์กับคนในโลกความจริงไม่คืบหน้า ในขณะที่เราเผลอใจรักคนที่ตั้งใจไว้ว่าจะเป็นพี่น้องแทน...แต่...เรื่องมันไม่ง่าย เพราะผมได้ทำให้เกิดแผลในใจเค้าไปเรียบร้อยแล้วด้วยการปฏิเสธ และขอเป็นพี่น้องกับเค้า...เค้าฝังใจกับสิ่งที่เราปฏิเสธเค้าในครั้งนั้น...ประกอบกับความตั้งใจของเค้าที่วางแผนชีวิตว่าจะกลับไปอยู่บ้านต่างจังหวัดแบบถาวร เป็นเหตุผลที่เราไม่อาจคบกันได้แบบแฟน กับคำพูดของเค้าที่ทิ้งไว้ว่า “ไม่ใช่ว่าไม่รัก แต่รักไม่ได้”
เมื่อรักเค้าเต็มหัวใจไปแล้ว มันก็ยากที่จะตัดใจ ความสัมพันธ์จึงเป็นการคบแบบไม่ใช่แฟน ไม่ชัดเจนในข้อตกลง ไม่มีการพูดคุย ไม่ปรับตัวเข้าหากันเพราะไม่ใช่แฟนกัน...สุดท้ายความสัมพันธ์แบบไม่ชัดเจนก็ทำร้ายทั้งสองคน...ความไม่เข้าใจ ทำให้เริ่มห่างๆกันไป...ตัวผมเองรักเค้าทั้งใจ พร้อมจะปรับตัว ในขณะที่เค้าไม่พร้อม ไม่ยอมรับ ไม่ปรับตัว และถอยห่าง...
เมื่อความรักเป็นไปไม่ได้ ผมจึงทำใจ ได้แต่คอยรักห่างๆ ไม่มีสิทธิ์หวง ไม่มีสิทธิ์ใดๆ ทั้งๆที่ความจริงแล้วตั้งแต่รู้ตัวว่ารักเค้าก็ไม่เคยมีวันไหนไม่คิดถึงเค้าเลย สุดท้ายกลายเป็นรักข้างเดียว...เวลาผ่านไป ก็ยังคิดถึง ไปเที่ยวก็ซื้อของมาฝากโดยแอบเอาไปวางไว้หน้าบ้านบ้าง โทรให้เค้าออกมารับของหน้าบ้านบ้าง...
จนวันหนึ่งเค้าไลน์มาหา ว่าอยากกินชาบู จึงนัดกันไปกิน เมื่อกินเสร็จเค้าชวนไปเดินห้าง เมื่อถึงห้างเค้าก็เดินหาร้านทำสายนาฬิกา...แล้วเค้าก็หยิบนาฬิกาออกมาเพื่อจะตัดสายและเค้าก็บอกให้เอาข้อมือผมไปวัด เค้าซื้อนาฬิกาให้ผม....ความรู้สึกคือ “/#$%^*^&$#” มันคือของขวัญชิ้นแรก...และอาจจะเป็นชิ้นสุดท้าย...
วันนี้เมื่อปีที่แล้วเค้าทักผมมา ผมจำได้ จึงคิดจะเข้าไปอ่านข้อความเก่าๆ สิ่งที่เจอคือ เค้าบล๊อกเฟซบุ๊คผมไปซะแล้ว...ด้วยความสงสัย ผมจึงใช้เฟซบุ๊คอีกบัญชีนึงเข้าไปดูเฟซบุ๊คเค้า สิ่งที่เจอคือ ภาพคู่เค้ากับแฟนเก่าเพิ่งไปเที่ยวกันมาเมื่อเดือนก่อน...ผมจึงเข้าใจได้ทันทีว่าทำไมเค้าจึงบล๊อกเฟซบุ๊คผม
ความรู้สึกตอนนี้ มันจุกอก บอกไม่ถูก จะเสียใจก็ไม่เชิง จะยินดีที่เค้ามีความสุขก็ไม่เชิง....แต่สิ่งนึงที่บอกได้ และยังชัดเจนคือ “ผมยังรักคุณนะครับ” ยังไงก็ขอให้มีความสุขกับคนที่คุณรักนะครับ “ผมก็ยังรักคุณเหมือนเดิม”