สวัสดีค่ะ นี่เป็นกระทู้แรกของเรานะคะ ก็ตามชื่อหัวข้อค่ะ ก็ไม่มีอะไรมากค่ะเรื่องของคนกลัวปีเตอร์ค่ะ อยากมาแชร์ประสบการณ์ของตัวเองบ้าง คือว่าเราเป็นคนกลัวปีเตอร์มากของมาก ขออนุญาติเรียกแมลงสาปเป็นชื่อว่าปีเตอร์นะคะ บ้านเราเรียกอย่างนี้ เพราะแค่เราได้ยินชื่อแมลงสาปเราก็สั่นแล้วค่ะ เราไม่ใช่กลัวธรรมดานะคะกลัวแบบเข้าขั้นบ้า และโรคจิต ก่อนอื่นขอบอกเลยว่าเราเป็นประเภทที่รู้ว่าตรงนี้ตรงไหนมีปีเตอร์หรือไม่มี เรารู้จากกลิ่นค่ะ จมูกดีแค่กลิ่นปีเตอร์นะ  บวกกับลางสังหรซึ่งไม่เคยพลาด5555 หรือแค่เห็นมันเราก็รู้แล้วค่ะว่าตัวให้บินได้ตัวไหนบินไม่ได้ ตอนเรากลับบ้านจากมหาลัยหรือไปเที่ยวมา จะต้องผ่านตลาดอยู่ตลาดนึง มันจะมีตรอกหรือซอยเล็กๆเนี่ยแหละ เป็นถิ่นของปีเตอร์มีทั้งตัวเล็กตัวน้อยบินได้บินไม่ได้ ซากศพของพวกมันที่โดนคนผ่านไปผ่านมาแถวนั้นเหยียบอยู่ตามทางเยอะมาก หรือจะเลือกเดินไกลมาก เพื่อไปวินรถที่เราจะกลับบ้าน ซึ่งเราก็เลือกเดินไกล มันไม่ไหวจริงๆ แต่บางครั้งถ้าเรากลับพร้อมกับแม่ แม่ก็จะพาไปซอกนั้นอยู่ตลอดเหมือนแม่แกล้ง แงงงงงง แต่แม่เราก็หวังดีเค้าบอกว่าให้ฝึกไว้ถ้าไม่หักห้ามใจหรือฝืนไว้ โตขึ้นไปจะอยู่ได้หรอ เราก็เลยจำเป็นต้องผ่าน แต่พอผ่านทีก็ตัวเกร่งมากแบบระแวงมองซ้ายมองขวาเหมือนคนกลัวผีเลยค่ะแต่เปลี่ยนจากผีเป็นปีเตอร์บางครั้งก็หลับตาให้แม่พาเดิน บางครั้งก็วิ่งแบบไม่คิดชีวิตเลยค่ะนึกแล้วก็ขำตัวเอง มีช่วงนึงเราเรียนพิเศษ ที่เรียนพิเศษเรา เป็นบ้านของอาจารย์ เราก็เข้าห้องน้ำตามปกติ ก็ทำการถกกางเกงเรียบร้อยค่ะ สายตาเราก็ไปปะทะกับปีเตอร์ค่ะ วินาทีนั้นเรารีบเปิดประตูทันทีแต่โชคดีมากที่ไม่มีคนเดินผ่านเรานึกขึ้นได้ว่าลืมใส่กางเกง พอมีสติก็ใส่กางเกงทันที555 อายปีเตอร์ วันนั้นเราเลยไม่ได้ทำกิจธุระตัวเอง ทรมานมากกลั้นทั้งวันไม่กล้าเข้าห้องน้ำ
หรือเวลาเรากลับบ้านเจอแมลงสาปที่บ้านตัวเองใจเราจะเต้นแบบแรงมาก มันตื่นมันสั่นไปหมดขนลุกตลอด และทุกครั้งเราจะไม่เป็นอันทำอะไรเรานั่งค่ะ นั่งจ้องปีเตอร์ จ้องแบบไม่ให้คลาดสายตามันขยับเราก็ขยับตาม แต่คือเราอยู่ไกลจากมันนะ เราจ้องเพื่อรอ รอให้แม่กลับมากำจัดมัน ขออนุญาติใช้คำว่ากำจัดนะคะใช้คำว่าฆ่าดูรุนแรงไป เรากลัวมันหนีและหายไปกลัวมันจะกลับมาอีกถ้าไม่กำจัดวันนั้น กลัวก็กลัวนะคะแต่ฝืนใจค่ะ เพราะฉะนั้นจ้องมันไว้เพื่อความสบายใจดีกว่า อย่างเช่นเรากลับถึงบ้าน6โมง แม่กลับ3ทุ่ม เราก็นั่งจ้องอยู่อย่างนั้นไม่ให้คลาดสายตา จ้องนานสุด3ชั่วโมงค่ะ อันนี้จริงๆค่ะไม่โกหก เรากลัวมันหนี และไม่ได้กำจัดมัน เรารู้ว่ามันบาปแต่ถ้าเราไม่กำจัดเราจะไม่เป็นสุขเลยค่ะจะกินข้าวหรือทำอะไรก็จะคอยจ้องมันตลอด  แต่บางครั้งแม่ก็ไม่ทำค่ะเหมือนฝึกเราให้เราอยู่กับมันให้ได้ เคยแม้กระทั่งขังเราไว้ในห้องกับปีเตอร์แต่เราก็ร้องจะเป็นจะตายเหมือนคนบ้าเลยค่ะ แต่เรายังโชคดีนะคะบ้านเราเลี้ยงสุนัข2ตัว วันนี้เห็นปีเตอร์แล้วแม่ไม่ช่วยกำจัดมัน ก็จะเสร็จเจ้า2ตัวนี้ค่ะ ตอนเช้ามาทีไรจะเจอซากศพปีเตอร์โดนบี้แบนนอนตายอยู่บนพื้นตลอดค่ะ เราก็ติดสินบนเจ้า2ตัวนี้บอกมันทุกวันถ้าเจอปีเตอร์แล้วกำจัดมันได้เราจะให้ลูกชิ้นกินค่ะ เจ้า2ตัวมันก็รู้เรื่องนะคะทำหน้าที่มันดี แต่งานหนักก็มาอยู่ที่เราต้องเก็บซากขนาดเก็บซากเรายังเก็บแบบเกร่งๆเลยค่ะหัวใจเต้นแรงมาก บางครั้งโกยใส่ไม้โกยผงทิ้งไว้หน้าบ้านก็มีมดมากินซาก เราก็ยืนมองแบบสะใจมาก ชิ้นส่วนมันหายไปทีละชิ้นไม่เหลือซากเลยค่ะ 5555  ตอนสุดท้ายค่ะ ที่จริงมีหลายตอนที่เราปะทะกับปีเตอร์เยอะมาก แต่
วันนึงคงเล่าไม่หมดเลยเอาพอคร่าวๆ ตอนนี้เราจำได้แม่นเลยค่ะเป็นครั้งแรกที่เราเจอปีเตอร์แต่เรากลับเจ็บตัวเอง คือเจอที่บ้านเนี่ยแหละค่ะอยู่ข้างบน เรากำลังจะเปิดประตู พอเปิดปุ๊บเราก็จ๊ะเอ๋กับมันค่ะเราตกใจมากเลยรีบวิ่งลงบันได ไม่รู้วิ่งอิท่าไหนตกบันไดค่ะ ก้นจ่ำเบ้าเลย เจ็บก้นไปนานเลยค่ะ แม่ก็มาดูไม่ปลอบเลยนะคะแถมว่าเราอีกว่าสมควรอยากกลัวดีนัก ครั้งนั้นแม่พูดประโยคนึงขึ้นมาว่านี่แค่ตกบันได ถ้าเกิดไปเจอตอนข้ามถนนหรือที่ไหนตกใจวิ่งหนีโดนรถชน หรืออุบัติเหตุจะทำไงไม่ตายไปก่อนหรอ เราถึงกับคิดหนักเลยค่ะ เราก็มาคิดๆดูถ้าเรากลัวขนาดนี้โตไปเราจะใช้ชีวิตยังไงเพราะยังไงปีเตอร์มันก็อยู่ทุกที่เราจะต้องเจอมันอยู่แล้ว ตอนนี้เรายังมีแม่ ถ้าเกิดเราต้องอยู่คนเดียวเราจะหาใครมาช่วย เราเครียดมากค่ะ วันนี้เราก็เจอมันอีกยังใจสั่นอยู่เลย เลยสมัครเพื่อมาตั้งกระทู้ขอความเห็น เราอายุ19จะ20แล้วอยากเลิกกลัวปีเตอร์ค่ะ ใครมีวิธีช่วยแนะนำหน่อยนะคะ เรากลัวมากจริงๆ  ขอบคุณทุกๆคนที่เข้ามาอ่านค่ะ พิมพ์ผิดพลาดประการณ์ใดก็ขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วย