[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ไอ้โอมยกนิ้วชี้หน้าผมเคือง ๆ ก่อนจะเดินช่วยพี่ดิวถือคูลเลอร์นํ้าออกไปขณะผมปฏิบัติภาระกิจกลิ้งเล่นรอบห้องอยู่ โอ่ย.. น่าเบื่อ บทจะมีอะไรทำก็ประเดประดังเข้ามาพร้อมกันซะหมด แต่พอบทจะว่าง ก็ไม่มีห่าอะไรให้จรรโลงใจเล้ยยย ผมเดินไปนั่งแหมะบนพื้นกลางห้องพลางคว้าเอากีต้าร์โปร่งตัวที่ใครสักคนคงวางทิ้งไว้มาดีดไล่เสียง.. อืม เล่นเพลงไรดีวะ ผมพลิกหนังสือเพลงตรงหน้าหาอะไรทำฆ่าเวลาไปด้วย

ดูเหมือนว่าในซีรี่ย์คงจะเพิ่มให้โน่ร้องไห้ใช่ไหมอะ

เพราะในนิยายมันไม่ได้บอกไว้ด้วยสิ

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้"ยูรักโน่มาก ๆ เลยนะ" เสียงเล็กนั้นเอ่ย ทั้งที่เจ้าตัวดูอ่อนแรงลงทุกที ผมมองภาพยูริที่ยิ้มเป็นครั้งสุดท้ายอย่างใจหาย จนเมื่อร่างเล็ก ๆ นั้นหยิบกระเป๋าทำท่าจะเดินจากไป ผมต้องรีบคว้าข้อมือนั้นให้เธอหันกลับมา "เราจะเจอกันอีกมั้ยยู?" รอยยิ้มตรงหน้ายังคงน่ารักเสมอ "ต้องเจอสิ! ยูเป็นเพื่อนที่ดีที่สุดของโน่ไง!" ยูริพูดพลางขืนข้อมือลง... ก่อนผมจะปล่อยเธอ ให้เดินจากไปตามทางที่น่าจะมีความสุขได้มากกว่า.. ยูริเหนื่อยกับผมมามากแล้วจริง ๆ.. โทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงดูหนักอึ้งกว่าทุกที.. ผมหยิบมันขึ้นมาต่อสายหาคนที่รอผมอยู่ด้วยใจเหนื่อยอ่อน "ปุณณ์......... กู.. ไม่ไหวว่ะ.......... ขอบคุณนะที่รอ.. แต่วันนี้ขอกูอยู่คนเดียวก่อนได้มั้ย........ อืม.. กูไม่เป็นไร.. ขอบคุณว่ะ... ไว้เจอกัน.." ผมไม่เคยคิดว่าตัวเองจะทำร้ายคนอื่นได้มากขนาดนี้..

ฉากนี้โน่หน่วงสุดๆๆอะบอกเลย