คำถามนี้ติดอยู่ในใจหนูมาหลายปี หนูโดนข่มขืนตอนอายุ 14 ปี ก่อนนั้นหนูเคร่งพรหมจรรย์มาก คือ ไม่ยุ่งกับผู้ชายเลย จะเก็บรักษาสิ่งที่มีค่าไว้
จนตอนปิดเทอมหนูถูกทำแล้วถ่ายคลิปแบล็คเมล์หนูทั้งเจ็บทั้งอาย ต้องยอมตกเป็นเมียขี้ยาถึงสามรอบ จนหนูเจ็บสุดๆไม่ไหวแล้ว ขยะแยงตัวเองเหลือเกิน
หนูปั่นจักรยานไปหาตำรวจ ตำรวจเขาบอกต้องเอาพ่อแม่ไปแจ้งที่โรงพัก หนูปฏิเสธเงินสองหมื่นที่เขาให้ในศาลค่ะ แต่แม่บอกให้รับไว้ก่อนไว้เป็นทุนศึกษา กว่าคดีจะจบ หนูคิดฆ่าตัวตายหลายรอบมาก หนูโดนชาวบ้านนินทาว่าหนูหลอกให้ผู้ชายมาฟันแล้วเรียกร้องเอาเงิน  หนูแทบบไม่มีกำลังใจจะอยู่ ต่อมาหนูก็เป็นโรคซึมเศร้า จากนั้นหนูจะบอกว่ามั่วก็ไม่เชิง คือ ง่ายอ่ะค่ะ หนูไม่รู้จะรักษาอะไร หนูยังรับไม่ได้ คือแบบจะเอาใช่ป่ะ ก็เอาดิ อยากได้กูเหรอ แบบนี้อ่ะค่ะ หนูไม่รู้ว่าหยูดทำตัวแบบนี้กับไม่หยุดต่างกันตรงไหน มันมาขนาดนี้แล้ว คงไม่มีใครรับได้หรอกค่ะ หนูคงอยากทำให้เรื่องแบบนี้มันปรกติมั้งคะ หนูเจ็บกับเรื่องนี้มาเยอะมาก มันเหมือนชีวิตทั้งชีวิตอ่ะค่ะ