คือจะว่าไงดี อาจจะเป็นเพราะเรารักนารูโตะมาก เหมือนเราเห็นชีวิตมันมาตลอดตั้งแต่เป็นตัวเชื้อโรคของหมู่บ้าน ทุกคนเกลียด ฉากที่นารูโตะไปยืนมองหน้ากากแล้วโดนผลัก พร้อมกับปาหน้ากากใส่แล้วไล่ไปไกลๆ นี่แบบน้ำตาร่วงตามเลยอะ คนที่เป็นมิตรกันนารูโตะอยู่บ้างคือลุงขายราเมง กับ รุ่นสาม ที่ห่วงแบบหน่ายๆ จนได้รับการยอมรับจากอิรุกะ ฉากนี้แบบจำขึ้นใจมาก นารูโตะกว่าจะมาจุดนี้ได้คือไม่ง่ายนะ เห็นความพยายามทุกอย่าง หลายคนอาจจะคิดว่ายังไงซะไอ้โตะมันก็คือเด็กที่ถูกเลือกปะ ยังไงมันก็ทำได้ พ่อเป็นโฮคาเงะ แม่เป็นอุซึมากิ คือไม่จริงนะ สิ่งที่นารูโตะมีไม่ใช่สิ่งที่อยากจะหยิบมาใช้ก็ใช้ได้ สายเลือดแทบจะไม่มีผลกับตัวมันเลย นอกจากความอึดแล้วความรู้สึกที่ดีว่ามันมีพ่อแม่ที่รักมันมาก มารู้ทีหลังหลังจากปลงได้ทุกอย่างแล้วด้วย นารูโตะเป็นตัวละครที่ทำให้เรารู้สึกว่าความเป้าหมายตอนที่มองครั้งแรกมันกลายจะดูยิ่งใหญ่หรือไกลเกินเอื้อม แต่ถ้าเราไม่ขยับไม่ทำอะไรสักอย่าง ระยะห่างมันก็ไกลเท่าเดิม แต่ถ้าลองได้พยายามดูคงมีสักวันที่เราจะได้แตะเป้าหมาย
แต่กับโบรูโตะ ชีวิตดูพร้อมมาก มีแม่กับน้องสาวที่รัก มีพ่อเป็นโฮคาเงะที่ถึงจะยุ่งแต่ยังจะแบ่งร่างมาเล่นด้วย มันแสดงออกถึงการใส่ใจปะ มีเพื่อนมีสังคม พ่อเป็นตำนานที่ทุกคนเชิดชู แกควรจะภูมิใจปะ แต่มันเกลียดสิ่งที่พ่อเป็น คือฉากตอนที่ 700 ที่พ่อมาพาลงจากรูปปั้นแล้วอธิบายนี่คือ ไม่เก็ตหรอ หนูสลัดอะ คือไร ไม่ได้เจอหน้าพ่อเลย ต้องวิ่งตามหาพ่อ สุดท้ายพ่อก็ไปอีก ถ้าเด็กคนนี้จะดราม่างอลพ่อนี่จะไม่ว่าเลย แต่แบบอีโบ พ่ออยู่ในหมู่บ้าน ต้องกลับบ้านทุกวันอยู่แล้วปะวะ คิดถึงก็ไปหาดิ คือเห็นตอนมันบอกว่าโฮคาเงะไร้สาระแล้วหมั่นไส้ ฉันละอยากจะให้แกรู้ที่มาชีวิตพ่อแกจริงๆ โตะมันมาไกลมาก