เรื่องราวชีวิติที่สับสนของผมมันเรื่มต้นจากการสวด คาถาบทนี้ครับ

เว ทา สา กุ กุ สา ทา เว

ทา ยะ สา ตะ ตะ สา ยะ ทา

สา สา ทิ กุ กุ ทิ สา สา

กุตะ กุ ภู ภู กุ ตะ กุ

หลังจากผมท่องทุกวันจนครบ1ปี ผมเรื่มมีความคิดแปลกๆ เรื่องสัจจธรรมของชีวิตมากขึ้น ด้วยความที่เป็นคนชอบธรรมมะ ภายหลังที่ท่องถาคานี้วันละ1บททุกๆวันมิใด้ขาด ทำให้วันๆจะทำอะไรก็คิดเสมอว่า จะทำไปทำไมอีกไม่นานคนเราก็แก่ตัว เงินทองที่หามาใด้ ตายไปก้เอาไปไม่ใด้ สู้อยู่เฉยๆ จะไม่ดีกว่าหรือ พอเดินไปใหน เจอคนแก่ เราก็จะเก็บเอามาคิด เอามาปลง ว่าชักวันเราก็ต้องแก่ชราเหมือนพวกเขา ยิ่งคิดยิ่งท้อใจ จนไม่อยากจะมีชีวิตอยู่ต่อไปแล้ว ผมควรจะทำยังไงดี เพราะตอนนี้อายุเพื่งจะ40กว่าๆ มาปลงทุกอย่าง แล้วแบบนี้ผมจะไปทำมาหากินอะไรกับเขาใด้ครับ ผมควรเลิกท่องบ่นคาถานี้ใช่ไหมครับ รบกวนท่านผู้รู้ เกจิอาจารย์ เข้ามาปลดปล่อยผมทีนะครับ ทั้งทุกใจ ทั้งท้อ ทั้งมืดไปหมด สับสนว่าจะเดินทางใหนดี ทางโลกหรือทางธรรมครับ ตอนที่ยังไม่ถ่องคาถานี้ชีวิตก็ปกติดีทุกอย่าง ทำมาหากินเหมือนคนทั่วไป จิตใจชอบทำบุญอยู่แล้ว แต่ไม่ถึงกับต้องปลงตกเหมือนทุกวันนี้