กระทู้นี้เป็นกระทู้แรก ถ้าผิดพลาดยังไงก็ขออภัยไว้ด้วยนะคะ
วันนี้นั่งทำงานอยู่ ก็นึกถึงเรื่องบางเรื่องขึ้นมา
เรื่องเกิดช่วงเกือบจะปลายปีที่แล้ว 2557 ในสนามบินหาดใหญ่ (จะกลับกรุงเทพ)
ตอนนั้นจำได้ว่า เช็คอินเรียบร้อยแล้ว เราก็เดินขึ้นไปชั้นสองเพื่อรอขึ้นเครื่อง แล้วเราก็เดินเข้าไปร้านแดรี่ควีนเพื่อซื้อน้ำเปล่ามากินยา ระหว่างซื้อน้ำอยู่ก็มีคนนึง (เป็นทอม) นั่งกินอาหารอยู่ น่ารักดี แต่ไม่กล้าหันไปมองแบบเต็มๆหรอกนะ (แต่ตอนเดินเข้าไปเราแอบมองเค้าไปเต็มๆละ 5555) ซื้อเสร็จเราก็มาหาที่นั่ง หาที่นั่งได้แล้วก็เปิดขวดน้ำเพื่อจะกินยา กินยาเรียบร้อยเราก็นั่งเล่นไอแพดไปเรื่อยคุยกับเพื่อนไปเรื่อยๆ สักแป๊บนึง เราก็เห็นเค้าเดินมาหาที่นั่ง (ในใจบอกมานั่งตรงนี้ก็ได้ค่ะ แต่ใครจะกล้าพูดหลีะ บ้าจริง 5555) แต่แล้วเค้าก็เดินเข้ามาตรงที่เรานั่ง นั่งตรงข้ามกับเราเลย (กีสสสสสสสส น่ารักจัง) แต่ก็ไม่กล้ามองแบบจังๆหรอกนะ
(ใครจะไปกล้ามองแบบจังๆ หล่ะ เขิน) ตอนที่เค้าเดินเข้ามานั่งนะก็ดูว่าเค้าจะคุยโทรศัพท์มั้ย
คือเห็นเค้าใส่หูฟัง แต่ก็ไม่เห็นคุยอะไร ก็คิดว่าเค้าน่าจะฟังเพลงมากกว่า ก็เลยสังเกตุเค้าไปเรื่อยๆ
ในมือเค้าถือหนังสือเล่มเล็กๆ เล่มนึง เค้าก็อ่านหนังสือไปเรื่อยๆ พอสังเกตเค้าได้สักพัก ในหัวสมองก็แล่นมาที่เรื่องของเรา ช่วงนั้นคือแบบ อาการเราไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่ ไม่อยากกลับกรุงเทพ เป็นห่วงแม่ คิดถึงเพื่อน
ตอนนั้นก็นั่งน้ำตาไหลไปอยู่เรื่อยๆนะ แต่คือนั่งก้มหน้านั่นแหละ นั่งสักพักเราก็เดินไปเข้าห้องน้ำ ทีแรกกะจะบอกเค้าแล้ว ว่า ขอโทษนะคะฝากกระเป๋าหน่อยได้มั้ยคะ พอดีจะเดินไปห้องน้ำ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เราก็เดินไปเข้าห้องน้ำ เดินกลับมาเค้าก็นั่งอยู่นะ จะอ้าปากถามว่าเค้าไปไหน ก็ไม่กล้าถามหรอก คือไม่รู้จักอะจะคุยกันยังไง (คือเราเป็นคนแบบไม่กล้าคุยกับใครก่อนอยู่แล้ว จะเรียกว่าหยิ่ง คงไม่เชิง มั้ง)
สักพักไม่นาน เสียงประกาศเรียกให้ขึ้นเครื่องก็ดังขึ้น เราก็รีบลุกไปขึ้นเครื่อง โดยที่เค้าก็ยังนั่งอยู่ที่เดิม (จริงๆ ในใจเราคือ ไปก่อนนะคะ ยินดีที่ได้รู้จัก ถ้าเป็นไปได้อยากขอเบอร์โทรด้วยซ้ำ)
ขึ้นเครื่องไปแล้วก็ยังคิดอยู่นะว่าทำไมเราไม่คุยกับเค้า คือแอบเสียดาย
เครื่องถึงกรุงเทพแล้ว ระหว่างเดินไปเอากระเป๋าเราก็นึกเสียดายขึ้นมาอีก แต่ก็คงได้แค่เสียดาย
เราไม่ยอมคุยกับเค้าทีแรกเองนิ กลับกันแล้วทำไมเค้าถึงไม่คุยกับเราก่อนหล่ะ (อันนี้น่าคิด 55555 )
แล้ววันนี้ก็นึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมาแบบไม่ได้ตั้งใจ หัวมันเหมือนคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยจนนึกถึงเรื่องนี้เข้า
จริงๆ คิดไปคิดมากก็นึกเสียดายนะ ว่าทำไมเราไม่ยอมที่จะเปิดโอกาสตัวเอง ให้ได้คุยกับเค้า
คือเหมือนเค้าจะรู้รึป่าวว่าเราแอบมองอยู่ ถึงได้เดินมานั่งตรงหน้าเรา ถ้าเค้าไม่ตั้งใจมานั่ง ที่อื่นก็มีเยอะแยะนะ แล้วทำไมเค้าไม่นั่งหล่ะ จะบอกว่าเสียดายก็คงจะเสียดายมากที่ไม่ได้คุยกัน
ถ้าวันนั้นเราเลือกที่จะพูดอะไรออกไป อย่างน้อยเราคงได้รู้จักเค้าแล้วสิเนอะ ^__^
ถ้าได้เจอเค้าจริงๆ เราจะเดินเข้าไปคุยกับเค้าเองเลย แต่จะทันมั้ยว่าวันนั้นเราไม่ได้หยิ่งใส่เค้านะ แต่เราอะไม่กล้าคุยด้วยเลยทำท่านิ่งๆ (เป็นปรกติของเรา) แต่คงไม่ได้เจอแล้วแหละ ช่างเหอะ
ดีใจนะที่ได้เจอ ^_____^
ขอบคุณทุกคนที่อ่านจนจบนะคะ
เคยนึกถึงเรื่องราวที่ผ่านมาแล้วกันบ้างมั้ยคะ แบบเจอคนๆนึง ในสถานที่ต่างๆ แต่กลับไม่กล้าคุยทั้งๆที่มีโอกาส
วันนี้นั่งทำงานอยู่ ก็นึกถึงเรื่องบางเรื่องขึ้นมา
เรื่องเกิดช่วงเกือบจะปลายปีที่แล้ว 2557 ในสนามบินหาดใหญ่ (จะกลับกรุงเทพ)
ตอนนั้นจำได้ว่า เช็คอินเรียบร้อยแล้ว เราก็เดินขึ้นไปชั้นสองเพื่อรอขึ้นเครื่อง แล้วเราก็เดินเข้าไปร้านแดรี่ควีนเพื่อซื้อน้ำเปล่ามากินยา ระหว่างซื้อน้ำอยู่ก็มีคนนึง (เป็นทอม) นั่งกินอาหารอยู่ น่ารักดี แต่ไม่กล้าหันไปมองแบบเต็มๆหรอกนะ (แต่ตอนเดินเข้าไปเราแอบมองเค้าไปเต็มๆละ 5555) ซื้อเสร็จเราก็มาหาที่นั่ง หาที่นั่งได้แล้วก็เปิดขวดน้ำเพื่อจะกินยา กินยาเรียบร้อยเราก็นั่งเล่นไอแพดไปเรื่อยคุยกับเพื่อนไปเรื่อยๆ สักแป๊บนึง เราก็เห็นเค้าเดินมาหาที่นั่ง (ในใจบอกมานั่งตรงนี้ก็ได้ค่ะ แต่ใครจะกล้าพูดหลีะ บ้าจริง 5555) แต่แล้วเค้าก็เดินเข้ามาตรงที่เรานั่ง นั่งตรงข้ามกับเราเลย (กีสสสสสสสส น่ารักจัง) แต่ก็ไม่กล้ามองแบบจังๆหรอกนะ
(ใครจะไปกล้ามองแบบจังๆ หล่ะ เขิน) ตอนที่เค้าเดินเข้ามานั่งนะก็ดูว่าเค้าจะคุยโทรศัพท์มั้ย
คือเห็นเค้าใส่หูฟัง แต่ก็ไม่เห็นคุยอะไร ก็คิดว่าเค้าน่าจะฟังเพลงมากกว่า ก็เลยสังเกตุเค้าไปเรื่อยๆ
ในมือเค้าถือหนังสือเล่มเล็กๆ เล่มนึง เค้าก็อ่านหนังสือไปเรื่อยๆ พอสังเกตเค้าได้สักพัก ในหัวสมองก็แล่นมาที่เรื่องของเรา ช่วงนั้นคือแบบ อาการเราไม่ค่อยจะดีเท่าไหร่ ไม่อยากกลับกรุงเทพ เป็นห่วงแม่ คิดถึงเพื่อน
ตอนนั้นก็นั่งน้ำตาไหลไปอยู่เรื่อยๆนะ แต่คือนั่งก้มหน้านั่นแหละ นั่งสักพักเราก็เดินไปเข้าห้องน้ำ ทีแรกกะจะบอกเค้าแล้ว ว่า ขอโทษนะคะฝากกระเป๋าหน่อยได้มั้ยคะ พอดีจะเดินไปห้องน้ำ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร เราก็เดินไปเข้าห้องน้ำ เดินกลับมาเค้าก็นั่งอยู่นะ จะอ้าปากถามว่าเค้าไปไหน ก็ไม่กล้าถามหรอก คือไม่รู้จักอะจะคุยกันยังไง (คือเราเป็นคนแบบไม่กล้าคุยกับใครก่อนอยู่แล้ว จะเรียกว่าหยิ่ง คงไม่เชิง มั้ง)
สักพักไม่นาน เสียงประกาศเรียกให้ขึ้นเครื่องก็ดังขึ้น เราก็รีบลุกไปขึ้นเครื่อง โดยที่เค้าก็ยังนั่งอยู่ที่เดิม (จริงๆ ในใจเราคือ ไปก่อนนะคะ ยินดีที่ได้รู้จัก ถ้าเป็นไปได้อยากขอเบอร์โทรด้วยซ้ำ)
ขึ้นเครื่องไปแล้วก็ยังคิดอยู่นะว่าทำไมเราไม่คุยกับเค้า คือแอบเสียดาย
เครื่องถึงกรุงเทพแล้ว ระหว่างเดินไปเอากระเป๋าเราก็นึกเสียดายขึ้นมาอีก แต่ก็คงได้แค่เสียดาย
เราไม่ยอมคุยกับเค้าทีแรกเองนิ กลับกันแล้วทำไมเค้าถึงไม่คุยกับเราก่อนหล่ะ (อันนี้น่าคิด 55555 )
แล้ววันนี้ก็นึกถึงเรื่องนี้ขึ้นมาแบบไม่ได้ตั้งใจ หัวมันเหมือนคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อยจนนึกถึงเรื่องนี้เข้า
จริงๆ คิดไปคิดมากก็นึกเสียดายนะ ว่าทำไมเราไม่ยอมที่จะเปิดโอกาสตัวเอง ให้ได้คุยกับเค้า
คือเหมือนเค้าจะรู้รึป่าวว่าเราแอบมองอยู่ ถึงได้เดินมานั่งตรงหน้าเรา ถ้าเค้าไม่ตั้งใจมานั่ง ที่อื่นก็มีเยอะแยะนะ แล้วทำไมเค้าไม่นั่งหล่ะ จะบอกว่าเสียดายก็คงจะเสียดายมากที่ไม่ได้คุยกัน
ถ้าวันนั้นเราเลือกที่จะพูดอะไรออกไป อย่างน้อยเราคงได้รู้จักเค้าแล้วสิเนอะ ^__^
ถ้าได้เจอเค้าจริงๆ เราจะเดินเข้าไปคุยกับเค้าเองเลย แต่จะทันมั้ยว่าวันนั้นเราไม่ได้หยิ่งใส่เค้านะ แต่เราอะไม่กล้าคุยด้วยเลยทำท่านิ่งๆ (เป็นปรกติของเรา) แต่คงไม่ได้เจอแล้วแหละ ช่างเหอะ
ดีใจนะที่ได้เจอ ^_____^
ขอบคุณทุกคนที่อ่านจนจบนะคะ