เมื่อวานครับ ไปตัดผมมา ยื่นหัวให้ช่างตัดกำลังเคลิ้มๆ ลืมตามองกระจกอีกทีก็ตกใจ ไอ้นี่มันใครขี้เหร่มาก มองดีๆ อ้าว เราเองนี่หว่า

สงสัยไหมครับ ทำไมภาพถ่ายกับภาพส่องกระจกไม่เหมือนกัน ทั้งที่ส่องกระจกทีไรก็หล่อทุกทีแต่พอยิงผ่านเลนส์ถึงกับตะลึงในความขี้เหร่ สงสัยกล้องจะเสีย

ทีนี้ก็มาถึงสมมติฐานว่าทำไมภาพจากส่องกระจกจึงไม่เหมือนภาพถ่าย ผมเดาว่านั่นเป็นเพราะ "มุม" ครับ

เคยเห็นไก่ไหมครับ ไก่จะมีระบบรักษาระดับของหัว ถึงเราจะโยกตัวไก่ไปมาแค่ไหนห แต่หัวไก่จะพยายามรักษาตำแหน่งเดิมไว้ มนุษย์ก็เหมือนกันครับ ไม่ว่าจะอยู่ในท่ายากแค่ไหน แต่พอผ่านกระจก หัวและคอจะจัดมุมให้อยู่ในมุมที่ดูดี(สำหรับตัวเอง)ทันที

พูดง่ายๆว่าคนเราทุกคนมีมุมหล่อมุมสวยประจำตัวนั่นเอง แต่พอผ่านกล้องเราจะสับสนทันทีว่าเอ๊ะ มุมหล่อมุมสวยของเราตอนผ่านเลนส์มันอยู่ตรงไหนนะ พอถ่ายออกมากสภาพจึงเป็นอย่างที่ทุกคนรู้ดี อีอ้วนไอ้อืดนี่มันเป็นใคร ตายมากี่วันแล้วบวมได้ขนาดนี้

สมมติฐานนี้เป็นอย่างไร ลองแสดงความเห็นกันได้ครับ