เหตุการณ์นี้เกิดสดๆร้อนๆ เมื่อสายๆของวันนี้เองจ้ะ
เอ่อ! เกือบลืมบอกไป...นี้เป็นกระทู้แรกๆของป้านะจ้ะ เกิดข้อผิดพลาดประการใดป้าก็ ขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วย
ตอนนี้ป้าศึกษาอยู่คณะขึ้นชื่อในมหาลัยที่กำลังจะก้าวเข้าสู่มหาลัยสีเขียว
และวันนี้ก็เป็นวันแรกของการเริ่มทดลองนโยบาย ห้าม!!! ใช้รถจักรยานยนต์ในเขตมหาวิทยาลัย
วันนี้ป้ามีเรียน 10 โมงเช้า (หรือ 4 โมงเช้า) อากาศร้อนมากจ้ะ แดดก็แรง ขนาดป้าขับรถออกจากหอป้าก็ร้อนแล้ว
แต่ป้าก็ใส่เสื้อคลุมคณะพร้อมกับโบกครีมกันแดด SPF55 กับรองพื้นหนาๆ เพื่อกันแดดแรงๆ
ป้าขับรถเข้าไปที่ประตู 5 จะมี รปภ. ค่อยบอกให้ป้าจอดตรงไหน ทันทีที่ รปภ. ชี้จุดจอดรถให้ป้า
ป้าแทบสิ้นลมจ้ะ ป้าต้องจอดรถ กลางสนามฟุตบอล กลางแดด (ป้าแอบเป็นห่วงรถ) ป้าก็จอดรถแล้วเดินไปได้ซักพัก
รู้สึกว่าเสื้อคลุมที่ใส่มา มันช่างอบอ้าวเหลือเกิน ป้าทนเดินจนมาถึง 4 แยกหน้าคณะมนุษยศาสตร์ ป้าไม่ไหวจริงๆ มันร้อนมาก
เหงื่อป้าก็ไหลเป็นแม่น้ำฮวงโห ป้าเลยถอดเสื้อคลุมออก แล้วเดินไปรอตรงจุดรอรถไฟฟ้า ขณะนั้นเวลา 9.40 โดยประมาณ
ป้าก็รออยู่ที่จุดรอรถไฟฟ้า ซึ่งป้าคิดว่าคงจะร่มกว่านี้และเย็นกว่านี้ แต่สิ่งที่ป้าคิดมันผิดทั้งหมด
ป้ายืนอยู่ตรงนั้นไม่ได้ต่างอะไรไปจากยืนกลางแดดเลย (ต่างนิดหน่อย...ตรงที่กลางแดดดำกว่า)
อากาศใต้ที่รอรถไฟฟ้ามันไม่ได้เย็นกว่าเลย แดดรุนแรง ป้ายืนไปซักเกือบ 10 นาที รถไฟฟ้าก็ยังไม่มา
รองพื้นที่ป้าโบกมาจากห้อง ก็ลงไปกองอยู่ที่คาง ป้าเผลอเอาแขนปาดเหงื่อเบาๆ แล้วป้าก็เอากระจกออกมาส่อง
ตรวจสภาพหนังหน้า ก็ยัง OK อยู่ ป้าจัดการซับเหงื่อพอเข้าที่เข้าทาง ป้าทันไปเห็นแขนของป้าที่ใช้ปาดเหงื่อ
คุณพระ รองพื้น 70% ไปอยู่ที่แขนป้า ขณะที่ป้าเข็ดรองพื้นที่แขน กรรมเวรของป้า รักแร้ป้าเปียกยาวลงมาถึงเกือบเอว
ตอนนั้นเวลา 9.50 โดยประมาณ ป้าคิดว่า จะกลับห้องหรือเข้าห้องเรียนดี โชคดีที่ป้าทำบุญทุกวันพฤหัสบดี
เพื่อนป้าขับ มาสด้า ผ่านหน้าป้าไป ป้าตะโกนสุดเสียง พร้อมทำกิริยาแสดงว่า เพื่อนอยู่ตรงนี้นะ
น้ำตาป้าแทบไหลเมื่อเพื่อนป้าจอดรถ ป้ารีบวิ่งไปอย่างไม่คิดชีวิต สัมผัสแรกเมื่อป้าเปิดประตูรถ
ป้ารู้เลยว่านี้คือเทพบุตรมาช่วยป้า (ถึงหน้ามันจะไม่ให้) ประโยคแรกที่มันถามป้าคือ "เพิ่งอาบน้ำมาหร๊า"
ป้าก็ยิ้ม (เหงือกูไม่ใช่น้ำ ดูแดด สิสัส) ป้าก็ได้นั่งอยู่ในรถแอร์เย็นมาถึง อาคารเรียนรวม
เพื่อนป้าวนหาที่จอดรถ 3 รอบ เกือบ 10 นาที สรุปป้าเข้าเรียน 10.20 อาจารย์เช็ดป้ามาสาย
สิ่งที่ป้าคิดไว้ในใจก็คือ ป้าผิดที่ไม่ยอมเดินมาอาคารเรียนรวมเอง หรือผิดที่ป้าจนไม่มีเงินซื้อรถยนต์
ปล.จากตรงที่รอรถไฟฟ้า กับอาคารเรียนรวมอยู่ห่างกันอีก 3 ช่วงตึกยาวๆ จากรั้วมหาลัยถึงจุดรอรถไฟฟ้า
ยังไม่ได้ครึ่งของอาคารเรียนรวมกับจุดรอรถไฟฟ้า
จากใจป้าแก่ๆ : ณ จุดๆ นั้น แม้แต่เพียงก้าวเดียว หนูก็จะอยากจะก้าวเดินเชื่อป้า
ปล.2 คือป้าอยากได้ รองพื้นที่กันเหงื่อได้ แบบว่าแดดร้อนแค่ไหน เหงื่อก็ไม่สามารถทำอะไรรองพื้นได้
สภาพป้าตอนขึ้นรถเพื่อน ไม่ต่างอะไรกับศพ หรือใครมีวิธีเข้า มอ แบบไหน แนะนำป้าได้นะ
เมื่อฉันเข้ามหาวิทยาลัยสีเขียวครั้งแรก จ.พิษณุโลก
เอ่อ! เกือบลืมบอกไป...นี้เป็นกระทู้แรกๆของป้านะจ้ะ เกิดข้อผิดพลาดประการใดป้าก็ ขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วย
ตอนนี้ป้าศึกษาอยู่คณะขึ้นชื่อในมหาลัยที่กำลังจะก้าวเข้าสู่มหาลัยสีเขียว
และวันนี้ก็เป็นวันแรกของการเริ่มทดลองนโยบาย ห้าม!!! ใช้รถจักรยานยนต์ในเขตมหาวิทยาลัย
วันนี้ป้ามีเรียน 10 โมงเช้า (หรือ 4 โมงเช้า) อากาศร้อนมากจ้ะ แดดก็แรง ขนาดป้าขับรถออกจากหอป้าก็ร้อนแล้ว
แต่ป้าก็ใส่เสื้อคลุมคณะพร้อมกับโบกครีมกันแดด SPF55 กับรองพื้นหนาๆ เพื่อกันแดดแรงๆ
ป้าขับรถเข้าไปที่ประตู 5 จะมี รปภ. ค่อยบอกให้ป้าจอดตรงไหน ทันทีที่ รปภ. ชี้จุดจอดรถให้ป้า
ป้าแทบสิ้นลมจ้ะ ป้าต้องจอดรถ กลางสนามฟุตบอล กลางแดด (ป้าแอบเป็นห่วงรถ) ป้าก็จอดรถแล้วเดินไปได้ซักพัก
รู้สึกว่าเสื้อคลุมที่ใส่มา มันช่างอบอ้าวเหลือเกิน ป้าทนเดินจนมาถึง 4 แยกหน้าคณะมนุษยศาสตร์ ป้าไม่ไหวจริงๆ มันร้อนมาก
เหงื่อป้าก็ไหลเป็นแม่น้ำฮวงโห ป้าเลยถอดเสื้อคลุมออก แล้วเดินไปรอตรงจุดรอรถไฟฟ้า ขณะนั้นเวลา 9.40 โดยประมาณ
ป้าก็รออยู่ที่จุดรอรถไฟฟ้า ซึ่งป้าคิดว่าคงจะร่มกว่านี้และเย็นกว่านี้ แต่สิ่งที่ป้าคิดมันผิดทั้งหมด
ป้ายืนอยู่ตรงนั้นไม่ได้ต่างอะไรไปจากยืนกลางแดดเลย (ต่างนิดหน่อย...ตรงที่กลางแดดดำกว่า)
อากาศใต้ที่รอรถไฟฟ้ามันไม่ได้เย็นกว่าเลย แดดรุนแรง ป้ายืนไปซักเกือบ 10 นาที รถไฟฟ้าก็ยังไม่มา
รองพื้นที่ป้าโบกมาจากห้อง ก็ลงไปกองอยู่ที่คาง ป้าเผลอเอาแขนปาดเหงื่อเบาๆ แล้วป้าก็เอากระจกออกมาส่อง
ตรวจสภาพหนังหน้า ก็ยัง OK อยู่ ป้าจัดการซับเหงื่อพอเข้าที่เข้าทาง ป้าทันไปเห็นแขนของป้าที่ใช้ปาดเหงื่อ
คุณพระ รองพื้น 70% ไปอยู่ที่แขนป้า ขณะที่ป้าเข็ดรองพื้นที่แขน กรรมเวรของป้า รักแร้ป้าเปียกยาวลงมาถึงเกือบเอว
ตอนนั้นเวลา 9.50 โดยประมาณ ป้าคิดว่า จะกลับห้องหรือเข้าห้องเรียนดี โชคดีที่ป้าทำบุญทุกวันพฤหัสบดี
เพื่อนป้าขับ มาสด้า ผ่านหน้าป้าไป ป้าตะโกนสุดเสียง พร้อมทำกิริยาแสดงว่า เพื่อนอยู่ตรงนี้นะ
น้ำตาป้าแทบไหลเมื่อเพื่อนป้าจอดรถ ป้ารีบวิ่งไปอย่างไม่คิดชีวิต สัมผัสแรกเมื่อป้าเปิดประตูรถ
ป้ารู้เลยว่านี้คือเทพบุตรมาช่วยป้า (ถึงหน้ามันจะไม่ให้) ประโยคแรกที่มันถามป้าคือ "เพิ่งอาบน้ำมาหร๊า"
ป้าก็ยิ้ม (เหงือกูไม่ใช่น้ำ ดูแดด สิสัส) ป้าก็ได้นั่งอยู่ในรถแอร์เย็นมาถึง อาคารเรียนรวม
เพื่อนป้าวนหาที่จอดรถ 3 รอบ เกือบ 10 นาที สรุปป้าเข้าเรียน 10.20 อาจารย์เช็ดป้ามาสาย
สิ่งที่ป้าคิดไว้ในใจก็คือ ป้าผิดที่ไม่ยอมเดินมาอาคารเรียนรวมเอง หรือผิดที่ป้าจนไม่มีเงินซื้อรถยนต์
ปล.จากตรงที่รอรถไฟฟ้า กับอาคารเรียนรวมอยู่ห่างกันอีก 3 ช่วงตึกยาวๆ จากรั้วมหาลัยถึงจุดรอรถไฟฟ้า
ยังไม่ได้ครึ่งของอาคารเรียนรวมกับจุดรอรถไฟฟ้า
จากใจป้าแก่ๆ : ณ จุดๆ นั้น แม้แต่เพียงก้าวเดียว หนูก็จะอยากจะก้าวเดินเชื่อป้า
ปล.2 คือป้าอยากได้ รองพื้นที่กันเหงื่อได้ แบบว่าแดดร้อนแค่ไหน เหงื่อก็ไม่สามารถทำอะไรรองพื้นได้
สภาพป้าตอนขึ้นรถเพื่อน ไม่ต่างอะไรกับศพ หรือใครมีวิธีเข้า มอ แบบไหน แนะนำป้าได้นะ