เรื่องมีอยู่ว่า เราโชคดีมากที่ได้เสื้อโค้ดยาวขนสัตว์จากอเมริกา ได้มาด้วยราคาที่ถูก ซึ่งจริงๆแล้ว เราตามหาซื้อมานานแล้ว แต่เราไม่กล้าซื้อ เพราะราคาเต็มๆเกือบ 6000 บาท ซึ่งโค้ดตัวนั้นระบุว่า ต้องซักแห้งเท่านั้น เมื่อเรากลับมาเมืองไทย เราก็ไม่เอาออกมาจากกระเป๋า เพราะเราคิดว่าเราจะไม่ได้ใช้ จะใช้อีกทีก็เมื่อไปอเมริกาอีกครั้ง และไม่อยากให้ใครยุ่งด้วย
แต่แม่ ด้วยความหวังดี ก็เอาออกมาแขวน และให้เหตุผลว่า เดี๋ยวมันจะอับ เราก็คิดแล้ว ว่าเดี๋ยวต้องแอบเอาของเราไปซักแน่ เราก็พยายามบอกเขาว่า เนี่ย กำลังหาร้านซักแห้งอยู่ กำลังคิดว่าหาร้านไหนดีที่จะเข้าใจว่าซักแห้งจริงๆ ไม่ใช่เอาไปซักอบรีด
และแล้วสิ่งที่เรากลัวก็เกิดขึ้นจนได้ วันนี้ เปิดตู้ หาโค้ดไม่เจอ โทรหาแม่ทันที ถามว่า เจอโค้ดของเราไหม เขาก็ตอบมาได้น่ารักว่า อ๋อ เอามาซักให้แล้ว ไม่อยากเสียเงินส่งซักรีด เลยมาซักให้ ตอนนี้กำลังคิดอยู่ว่าจะรีดได้อย่างไร ตอนนั้น จับโทรศัพย์มือสั่นเลย โกรธมาก แต่พูดไม่ได้ พอวางหูเท่านั้น กรีดคะ กรีดหนักมาก โกรธมาก แต่ไม่สามารถพูดได้ เพราะเรารู้ว่าเขาทำด้วยความหวังดี
แต่เราคิดว่า เราต้องแก้ปัญหาแล้ว เพราะมันไม่ใช่ครั้งแรก
หลายครั้งมาก เกือบทุกอาทิตย์ที่เขามาหาเรา ด้วยความหวังดี เขาต้องมาจัดห้องให้เรา และเราก็จะหาเอกสารไม่เจอ ต้องคอยโทรถามเขา ว่าเขาเอาไปไว้ที่ไหน
ครั้งหนึ่ง เคยฝากของกล่องหนึ่งกลับมาเก็บไว้ที่บ้านต่างจังหวัด บอกเขาว่า กล่องนี้ ไม่ต้องแกะนะ ฝากเก็บไว้ด้วย เป็นของสะสม พวกตุ๊กตาต่างๆที่เรารัก มันไม่มีความหมายกับแม่หรอก ไม่ต้องแกะออกมา แต่เมื่อครั้นที่เรากลับมาบ้านต่างจังหวัด ก็มาจ๊ะเอ๋กับของสะสมต่างๆของเรามากมาย กระจายอยู่ทั่วบ้าน แถมเขายังบอกด้วยความภูมิใจว่า ชุดตุ๊กตาคิตตี้อ่ะ ถามน้องละ ว่าจะให้น้องเอาไปให้น้องที่ทำงานไหม แต่เขาปฏิเสธนะ กรีดหนักมาก แต่ไม่อยากทำร้ายจิตใจเขา เลยเก็บความโกรธของเราเอาไว้
เรารู้ว่า ถ้าเราพูดกับเขาตรงๆ เขาต้องร้องไห้ เสียใจแน่ๆ แต่ตอนนี้ เรารู้สึกเราไม่ไหวแล้ว เราคิดว่าเราต้องทำอะไรซักอย่างแล้ว ตอนนี้ เรายังคิดไม่ออกว่าต้องทำอย่างไรถึงจะไม่เสียใจกันทั้ง 2 ฝ่าย
อาจจะเป็นเพราะ เราออกมาอยู่ตัวคนเดียว (อยู่หอ) ตั้งแต่อายุ 18 แล้ว และแม่ก็ไม่เคยมายุ่งกับของๆเราตั้งแต่เด็กจนโต จนเราชินกับการจัดการของตัวเองแล้ว ตอนนี้ อายุ 30 กว่าๆ ได้มีโอกาสกลับมาอยู่บ้านช่วงหนึ่ง แล้วทำให้เขาอยากทำหน้าที่แม่ ซึ่งมันผิดที่ ผิดเวลาไปแล้ว เลยทำให้เราเครียดแบบนี้
เมื่อความปรารถนาดีของแม่ กลายเป็นเรื่องทำร้ายจิตใจของเรา
แต่แม่ ด้วยความหวังดี ก็เอาออกมาแขวน และให้เหตุผลว่า เดี๋ยวมันจะอับ เราก็คิดแล้ว ว่าเดี๋ยวต้องแอบเอาของเราไปซักแน่ เราก็พยายามบอกเขาว่า เนี่ย กำลังหาร้านซักแห้งอยู่ กำลังคิดว่าหาร้านไหนดีที่จะเข้าใจว่าซักแห้งจริงๆ ไม่ใช่เอาไปซักอบรีด
และแล้วสิ่งที่เรากลัวก็เกิดขึ้นจนได้ วันนี้ เปิดตู้ หาโค้ดไม่เจอ โทรหาแม่ทันที ถามว่า เจอโค้ดของเราไหม เขาก็ตอบมาได้น่ารักว่า อ๋อ เอามาซักให้แล้ว ไม่อยากเสียเงินส่งซักรีด เลยมาซักให้ ตอนนี้กำลังคิดอยู่ว่าจะรีดได้อย่างไร ตอนนั้น จับโทรศัพย์มือสั่นเลย โกรธมาก แต่พูดไม่ได้ พอวางหูเท่านั้น กรีดคะ กรีดหนักมาก โกรธมาก แต่ไม่สามารถพูดได้ เพราะเรารู้ว่าเขาทำด้วยความหวังดี
แต่เราคิดว่า เราต้องแก้ปัญหาแล้ว เพราะมันไม่ใช่ครั้งแรก
หลายครั้งมาก เกือบทุกอาทิตย์ที่เขามาหาเรา ด้วยความหวังดี เขาต้องมาจัดห้องให้เรา และเราก็จะหาเอกสารไม่เจอ ต้องคอยโทรถามเขา ว่าเขาเอาไปไว้ที่ไหน
ครั้งหนึ่ง เคยฝากของกล่องหนึ่งกลับมาเก็บไว้ที่บ้านต่างจังหวัด บอกเขาว่า กล่องนี้ ไม่ต้องแกะนะ ฝากเก็บไว้ด้วย เป็นของสะสม พวกตุ๊กตาต่างๆที่เรารัก มันไม่มีความหมายกับแม่หรอก ไม่ต้องแกะออกมา แต่เมื่อครั้นที่เรากลับมาบ้านต่างจังหวัด ก็มาจ๊ะเอ๋กับของสะสมต่างๆของเรามากมาย กระจายอยู่ทั่วบ้าน แถมเขายังบอกด้วยความภูมิใจว่า ชุดตุ๊กตาคิตตี้อ่ะ ถามน้องละ ว่าจะให้น้องเอาไปให้น้องที่ทำงานไหม แต่เขาปฏิเสธนะ กรีดหนักมาก แต่ไม่อยากทำร้ายจิตใจเขา เลยเก็บความโกรธของเราเอาไว้
เรารู้ว่า ถ้าเราพูดกับเขาตรงๆ เขาต้องร้องไห้ เสียใจแน่ๆ แต่ตอนนี้ เรารู้สึกเราไม่ไหวแล้ว เราคิดว่าเราต้องทำอะไรซักอย่างแล้ว ตอนนี้ เรายังคิดไม่ออกว่าต้องทำอย่างไรถึงจะไม่เสียใจกันทั้ง 2 ฝ่าย
อาจจะเป็นเพราะ เราออกมาอยู่ตัวคนเดียว (อยู่หอ) ตั้งแต่อายุ 18 แล้ว และแม่ก็ไม่เคยมายุ่งกับของๆเราตั้งแต่เด็กจนโต จนเราชินกับการจัดการของตัวเองแล้ว ตอนนี้ อายุ 30 กว่าๆ ได้มีโอกาสกลับมาอยู่บ้านช่วงหนึ่ง แล้วทำให้เขาอยากทำหน้าที่แม่ ซึ่งมันผิดที่ ผิดเวลาไปแล้ว เลยทำให้เราเครียดแบบนี้