สวัสดีพี่ๆน้องๆชาวพันธิปทุกคนนะคะ เนื่องจากเราเจ็บใจและเข็ดมากจริงๆกับการกระทำแบบนี้ของเจ้าของหอพักค่ะ
อยากมาระบายและถามชาวพันธิป ว่าถ้าเป็นคุณโดนแบบเรา คุณจะทำยังไง ยาวหน่อยนะคะ

เรื่องมีอยู่ว่าเราจำเป็นต้องหาหอพักในกรุงเทพค่ะ เพราะที่มหาลัยของเราไม่มีหอใน เราเป็นเด็กต่างจังหวัดจะให้ไปกลับก็ไม่ไหว
เราไปหาช่วงใกล้วันปรับพื้นฐาน เพราะตอนแรกเรามีหออยู่แล้ว แต่เจ้าของหอคนเดิมรับเงินคนอื่นไปแล้ว เราเลยต้องหาใหม่ค่ะ
ใช้เวลาเกือบทั้งวัน วนหาแถวหน้ามหาลัยก็เต็มหมดแล้ว เลยข้ามสะพานไปหาอีกฝั่งค่ะ (หลายคนคงพอรู้แล้วว่ามหาลัยไหน)
วันนั้นทั้งร้อนและหาจนเหนื่อยเมื่อยไปหมด เลยหยุดกินข้าวกันค่ะ และก็ได้เจอพี่สาวนางหนึ่ง เธอแนะนำหอให้ค่ะ
เธอโทรหาเจ้าของหอให้ทุกอย่าง คงจะเป็นเพื่อนกันล่ะมั้งค่ะ เธอคุยให้หมดเลย แถมยังลงทุนพาเราและครอบครัวไปถึงหอพักเลยค่ะ
หอพักของเธอเป็นตึกแถวค่ะ มีทางเข้าเล็กๆ ภายนอกมี 3 ชั้น แต่ข้างในแบ่งเป็น 5 ชั้นค่ะ สภาพแบบว่าจะว่าดีไหม ก็นิดๆค่ะ
แต่หอพักเหมือนไม่ได้ทำความสะอาดห้องเลยค่ะ ฝุ่นเต็มไปหมด พัดลม 1 ตัว เตียงที่ไม่มีฟูกหรือที่นอน ห้องน้ำรวม
ค่าห้อง 4600 บาทค่ะ ห้องติดหน้าต่าง

แต่ด้วยตอนนั้นเราและครอบครัวเหนื่อยมากๆ และดีใจที่ได้เจอห้องว่างซะที
บวกกับพี่สาวคนนั้นก็แนะนำให้อย่างดี อย่างนู้นอย่างนี้ แบบรู้สึกว่าเธออยากให้เช่าจริงๆนะ
หรือเพราะความหน้ามืดตามัวก็ไม่รู้ เราตัดสินใจเช่าหอพักนั้นค่ะ เงินมัดจำ 5000 บาท
ตอนแม่เราหยิบเงินให้ แม่เราจับมือพี่สาวคนนั้นแล้วบอกว่าอย่าโกงกันนะ คนทำมาหากินเหมือนกันนะ
พี่เขาก็รับปาก แล้วบอกว่าจะปั๊มกุญแจไว้ให้ พอขากลับ (หอพักกับบ้านพี่สาวไกลกันอยู่นิดหน่อย)
พวกเราเลยบอกว่าจะไปส่งให้ เธอก็ปฏิเสธค่ะ รับเงินแล้วเธอก็เดินกลับบ้านเองเลย แบบตอนขามายังแวะบ้านเธอเพื่อเอากุญแจค่ะ
ตอนนั้นพวกเราก็เริ่มสงสัยว่าทำไมดูรีบๆจัง ยอมรับว่าตอนนั้นสะเพร่าด้วย ที่ไมีได้ทำหลักประกันอะไรไว้เลย

เสร็จแล้วเราก็กลับบ้านค่ะ หลังจากหาหอพักกันแต่เช้ายันเย็น
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้เรื่องดีๆกับน้ำใจคนกรุงที่ไปเจอมาค่ะ ระหว่างทางกลับ รถเราเกิดเสียกลางทางค่ะ และฟ้าก็เริ่มมืด คนต่างจังหวัดในเมืองกรุง ก็ไม่รู้จะพึ่งใคร
ตอนนั้นพ่อตัดสินใจเลี้ยวเข้าห้องแถวแห่งหนึ่ง แล้วลงไปเปิดกระโปรงรถกับพี่ชายค่ะ สักพักเจ้าของห้องแถวคงรู้สึกถึงความผิดปกติ
ก็เลยมาดูค่ะ เราก็ขออนุญาตเขากลัวเขาจะไม่ให้จอดค่ะ แต่เขาอนุญาตและยังช่วยเราด้วยค่ะ ช่วยตั้งแต่โทรหาช่างอู่
พาไปรับช่างที่อู่ใกล้ๆ ช่วยหมดทุกอย่างเลยค่ะ จนรถใช้งานได้ปกติ ทั้งๆที่เราไม่ได้ขอให้เขาช่วยขนาดนั้น แต่เขาก็ช่วยค่ะ
เขาไม่เรียกร้องขออะไรด้วยค่ะ ช่วยด้วยความเต็มใจล้วนๆ เขาเป็นทอมร่างท้วมๆที่น่ารักมากๆเลยค่ะ และมีคุณป้าคุณน้าที่อยู่แถวนั้น
ก็มาช่วยด้วยค่ะ มาช่วยคุยไม่ให้เครียด ถือได้ว่าช่วยสุดแรงทุกคนเลยค่ะ ถ้าพี่ป้าน้าอาในวันนั้นจำได้และได้มาอ่าน
เราอยากบอกว่า ขอบคุณมากๆนะคะ ขอบคุณมากจริงๆ ถ้ามีโอกาสได้เจออีก จะตอบแทนแน่นอนค่ะ

กลับมาบ้าน แม่บอกให้เราลองหาเมทเพราะจะได้มาแชร์กัน แถมหอที่เราเพิ่งจองไปยังดูเก่าและคนที่อยู่เป็นรุ่นพี่
เราปรับพื้นฐานก่อนเปิดเรียน ช่วงนี้อาจจะยังไม่มีคนอยู่ค่ะ เพราะกลับบ้าน เราก็คุยกับเพื่อนจนเพื่อนแนะนำหอใหม่ค่ะ
ซึ่งราคาแพงกว่ากัน 200 บาท และดีกว่ามากค่ะ อาจจะไกลกว่าหอเดิมหน่อย แต่เราว่ามันดูดีกว่าเยอะเลย
ห้องแอร์ ห้องน้ำในตัว โต๊ะ ตู้เตียงให้พร้อม ระเบียงก็มี คีย์การ์ด เราเอาภาพให้พ่อแม่ดู ท่านก็เห็นด้วยว่ามันดีกว่าจริงๆ
เลยตัดสินใจจะเปลี่ยนหอค่ะ เดินเรื่องกับหอใหม่เรียบร้อย แต่ติดตรงที่ว่าเราอยากได้เงินที่มัดจำหอเก่าคืนค่ะ
ด้วยความที่เข้าใจด้วยว่าค่ามัดจำปกติจะไม่คืนถ้าไม่เข้าพักตามกำหนด แต่ก็เนอะคนบ้านนอกๆแบบเราๆ ก็หวังจะได้คืนสักนิดค่ะ
สัก 2000 ก็ยังดี เพราะเสีย 5000 มันไมได้คุ้มเลยค่ะ กับการที่หอก็ไม่ได้อยู่ เลยลองโทรไปหาพี่สาวคนเดิม
บอกเขาไปถึงเหตุผลที่จะยกเลิกหอเก่า และขอเงินคืนสักครึ่งนึงค่ะ อยากให้พี่เขาเห็นใจ คนหาเช้ากินค่ำเหมือนกันค่ะ
เธอก็เริ่มบ่ายเบี่ยงค่ะ

เธอให้โทรหาอีกคนนึงที่เป็นเจ้าของหอตัวจริง โทรไปตอนแรกฝากข้อความ เลยโทรไปอีกวัน เขารับค่ะ แต่ก็บอกว่าปกติเงินมัดจำเขาไม่คืนนะ
แต่จะลองปรึกษากับคนอื่นดูก่อน แล้วเขาก็ว่างไปค่ะ ผ่านไปอีก 1 วัน ไร้การติดต่อ แต่พ่อเราก็โทรหาพี่สาวคนแรกค่ะ
บอกให้เขาเห็นใจกันหน่อย ขอคืนสัก 2000 ก็ยังดี เราหามาก็เหนื่อย ไม่อยากให้เสียไปเปล่าๆโดยไม่ได้อะไรเลย เธอเองก็ค้าขายเหมือนกัน
อยากให้เข้าใจกันบ้าง พี่สาวเธอก็บอกว่าจะคุยกับเจ้าของหอให้ แล้วก็วางไปค่ะ
พวกเราก็เริ่มทำใจล่ะ ไม่ได้คืนแน่ๆ อ้อยเข้าปากช้างไปแล้ว
ยังไม่ถอดใจค่ะ วันนี้ก็โทรไปอีก คราวนี้เบอร์เจ้าของหอโทรไม่ติดแล้วค่ะ ส่วนเบอร์พี่สาวโทรติดแต่ไม่รับ
เอิ่ม...ค่ะ ถ้าไม่คืนก็บอกกันตรงๆก็ได้ ไม่ใช่บอกว่าจะปรึกษาดูก่อน จะคุยให้นะ คนรอเสียความรู้สึกค่ะ เปลี่ยนจากคนเดิมเป็นอีกคนเลย

เราก็รู้นะว่าเราผิดที่ไม่คิดตรองให้รอบคอบว่าค่ามัดจำมันสูงไป และค่ามัดจำเขาคงไม่คืนหรอก
แล้วถ้าเป็นพี่ๆน้องๆชาวพันธิปโดนแบบเราบ้าง จะทำยังไงค่ะ ถ้าคุณหาเช้ากินค่ำ กว่าจะได้จับเงินพันเสียแรงไปเสียเยอะ
คุณจะทวงแบบเราไหม ทวงทั้งๆที่รู้ว่าค่ามัดจำปกติเขาไม่คืนกัน แต่ยังมีหวังให้เขาคืนสักครึ่งนึง

แล้วถ้าคุณเป็นเจ้าของหอพัก คุณจะคืนเงินไหมค่ะ ถ้าเขาจ่ายเงินคุณผ่านไปแค่ 1 วันเท่านั้น

ปล.ตอนนี้เรารู้สึกผิดกับพ่อแม่มากเลย ที่ทำให้ท่านต้องเสียเงินไปตั้งเยอะ ทั้งๆที่เราไม่ได้ช่วยแบ่งเบาอะไรท่านเลย แล้วเสียเงินในเรื่องของเราด้วย ไหนพอเปิดเทอมก็ยังต้องจ่ายค่าอยู่ค่ากินเราอีก เลยอยากมาระบายด้วยมั้งค่ะ