สำหรับเราแล้วมันคือชีวิตที่เหลือของเรา ณ ตอนนี้ คนที่ขี้โรคมาเป็นเวลานานถึง 20 ปี
มันคงจบลงแค่นี้แล้วละชีวิต ไม่รู้ว่าตัวเองทนมาได้ยังไง เบื่อยาที่กินจะตาย เบื่อที่ต้องไปรพ.บ่อย ๆ
แต่พอมานั่งนึกว่า เฮ้ออออ อีก 2 ปี ยังเรียนไม่จบเลย
ตอนนี้เลยมานั่งวางแผนละ ว่าจะทำไรบ้าง...
อย่างแรกเลย ต้องตั้งใจเรียนรามคำแหงให้จบให้ได้ก่อน 2 ปี ก่อนสุขภาพจะแย่ลงมากกว่านี้ ต้องเอาใบปริญญาใบแรกของตระกูล ของครอบครัว
มาใส่กรอบ มาเป็นตัวอย่างให้น้องชายที่กำลังโตมา ว่าวันนึงน้องต้องทำให้ได้เหมือนพี่นะ ^_^

ต่อไปทำไรดีละ ทำงานสิ ไม่งั้นไม่มีเงิน ทำงาน ได้เงินแล้วไปทำไรต่อดี เที่ยวมั่ง พาแม่พาน้องเที่ยว อยากจะพาเค้าสองคนขับรถไปที่ ๆ ที่อยากไป
ก่อนที่จะไม่มีแรงขับรถให้แม่กับน้องชาย

แล้วมีเวลาให้เพื่อน ๆ บ้างดีกว่า นัดเจอกันนอกสถานที่ มากกว่ารพ. 555555 ไปเที่ยว ไปนอนค้างที่ไหนกันบ้างไง

อยากตะเวนกินของอร่อย ๆ

อยากไปอันดามัน ทุกเกาะเลยได้ไหมนะ

อยากไปแหกปากร้องเพลง Hall of fame - The Script

อยากกอดพ่อกับแม่ให้นานกว่าทุกครั้ง

อยากทำอะไรดีดีให้สังคมอีกหลาย ๆ อย่างก่อนจะจากไปแบบเงียบ ๆ

ที่สำคัญเลย ถ้าคำขอที่ขอมาตลอดระยะเวลาที่ป่วยเป็นจริง คือ อยากมีชีวิตอยู่ต่อให้นานกว่านี้ ก็คงดี

ตอนนี้เราทำเรื่องบริจาคทุกอย่างไว้หมดแล้ว ทั้งดวงตา อวัยวะต่าง ๆ ทั้งหมด และบริจาคร่างไว้กับ รพ.จุฬาแล้วด้วยละ

สุดท้ายอยากให้ทุกคนใช้ชีวิตให้มีความสุขมาก ๆ นะค่ะ
บางทีสังคมทุกวันนี้อาจโหดร้ายและแย่ลงจริง ๆ จิตใจคนอาจจะแย่ลงตามนั้น
ขอแค่เราคิดดีไว้ ทำความดีกัน เห็นอกเห็นใจกัน ต่อให้คุณอยู่ใน 100 คน ขอให้คุณเป็น 1 คนที่ดี
ฉันยังเชื่อเสมอ ว่าความดีมีอยู่จริง อย่าเพิ่งท้อแท้จะทำดีกันนะค่ะ