ระวัง!!!!.........เรื่องนี้ผู้ชายร้าย

คนนึงตกหลุมรักเข้าอย่างจัง เลยแสดงออกว่ารักเต็มที่

คนนึงทำตัวเย็นชาแต่ลึกๆแล้วหวั่นไหว

ส่วนอีกคนพยายามแทบตาย เพียงเพื่อให้อีกคนหันมอง

“เรา...เลิกกันเถอะนะ”



            แสงแดดอ่อนๆส่องกระทบลงบนใบหน้าของเธอ ผิวที่ขาวเนียนละเอียดยามต้องแสง แก้มบางใสขึ้นสีชมพูระเรื่อ ริมฝีปากเรียวบางกำลังสั่นน้อยๆ ดวงตาของเธอเอ่อล้นไปด้วยหยาดน้ำใส แววตาที่มองผมเต็มไปด้วยความรู้สึกผิดและเสียใจ สายลมแผ่วเบาพัดพากลิ่นน้ำหอมจางๆจากคนตรงหน้าโชยมา ผมสีน้ำตาลยาวสยายปลิวไปน้อยๆด้วยแรงลม



            ตอนนี้หัวใจของผมกำลังแตกสลาย ภาพตรงหน้าดำเนินไปอย่างช้าๆ ทันทีที่เธอพูดคำนั้นออกมา เหมือนเวลาได้หยุดเดิน และราวกับว่าหัวใจของผมได้หยุดทำงาน ความเจ็บปวดเริ่มแผ่ซ่านเข้ามาในหัวใจ การมองหน้าเธอในตอนนี้ช่างยากเย็นเหลือเกิน



            “เรา...เลิกกันเถอะ...นะ” เธอย้ำคำเดิม นั่นยิ่งเป็นการตอกย้ำว่าผมไม่ได้ฟังผิด



            “เธอ...คิดดีแล้วเหรอ ตัดสินใจแบบนี้คิดว่ามันดีแล้วใช่ไหม”



            เธอทำหน้าเหมือนรู้สึกเหนื่อยเต็มที ก่อนจะถอนหายใจออกมาเบาๆ แล้วพูดต่อ

            “พอเถอะ หยุดแค่นี้เถอะนะฉันขอร้อง” เธอมองผมด้วยแววตาเว้าวอน

            ผมรู้สึกจุกตรงหน้าอก เจ็บจนแทบจะยืนไม่ไหว การเอ่ยคำพูดออกไปแต่คำช่างลำบากเหลือเกิน คำพูดที่เธอพูดออกมามันเป็นเหมือนมีดที่กำลังฆ่าผมให้ตาย



            “คนที่เธอรักคือฉันต่างหาก ไม่ใช่มัน ไม่รักกันแล้วรึไง” ขอร้องละได้โปรดอย่าทิ้งฉันไป จริงๆแล้วผมอยากพูดคำนี้มากว่า แต่นั่นจะทำให้ผมดูน่าสมเพชมากขึ้น แค่นี้ก็แย่พอแล้ว



“ฉันเคยรักนายมากนะเวส แต่ตอนนี้ไม่ใช่แล้ว ตอนนี้ฉันรักเขา หัวใจของฉันมีแค่เขา ฮึก...ฮืออ” เธอส่ายหน้าพร้องกับสะอื้น น้ำตาค่อยไหลลงมาอาบแก้ม ผมอยากเอื้อมมือไปเช็ดน้ำตาเหลือเกิน ผมรู้ดีว่าเธอกำลังเสียใจ แต่มันเจ็บเกินกว่าจะทำแบบนั้น



            “พอซะที! หยุดพูดได้แล้ว ฉันไม่อยากฟัง” ผมตะโกนออกไปสุดเสียง จนเธอสะดุ้ง เธอเสียใจ เธอร้องไห้ แล้วผมล่ะ? ผมไม่เจ็บรึไง



            หลังจากตะโกนออกไปแบบนั้น บรรยากาศก็เริ่มเงียบ เธอไม่พูอะไรยังคงก้มหน้าแล้วร้องไห้ สถานการณ์ตอนนี้มันบีบหัวใจจริงๆ ผมเลยตัดสินใจพูดขึ้นก่อน



            “แน่ใจแล้วเหรอที่เลือกมัน มันไม่มีทางทำให้เธอมีความสุขได้หรอกนะ เธอต้องเสียใจแน่ที่ตัดสินใจนี้”



            เธอยิ้มให้ผมทั้งน้ำตาแล้วบอกว่า “อืม...ฉันแน่ใจแล้ว ไม่ว่าวันข้างหน้าจะเป็นยังไงฉันจะไม่เสียใจ”



            ได้ยินแบบนี้แล้วผมก็ไม่ควรรั้รเธอเอาไว้สินะ .... นั่นสิ ผมควรปล่อยเธอไป เพิ่งจะรู้ตัวว่ารักเธอมากแค่ไหนก็ตอนที่กำลังจะเสียเธอไป ทำไมตอนนั้นผมถึงไม่ดูแลเธอให้ดีนะ รักเธอให้มากกว่าที่เป็น ไม่อย่างนั้นเธอคงไม่ถูกคนอื่นแย่งไปแบบนี้ แล้วตอนนี้ผมจะทำอะไรได้ นอกจากปล่อยมือที่มีแค่ผมคนเดียวรั้งเอาไว้นั่นซะ



            “ดูแลตัวเองด้วยแล้วกัน เจ็บมาจะหาว่าไม่เตือน” ทำไมผมถึงพูดจาได้ทุเรศแบบนี้ก็ไม่รู้ ทั้งที่จริงๆแล้วอยากจะพูดอะไรที่ดีกว่านี้ ปากนะปาก



            “ฮึ...ไม่เจ็บเท่าที่นายทำหรอกมั้ง” เธอพูดยิ้มๆ



            นี่ยังไม่วายกัดผมจนได้



            เธอเดินเข้ามากอดผมแน่น ผมรู้สึกอึ้งนิดๆแต่ก็กอดตอบไป อ้อมกอดนี้ที่เคยเป็นของผมกำลังจะกลายเป็นของคนอื่นในอีกไม่ช้า เพียงแค่คิดก็รู้สึกบีบที่หัวใจ ผมกอดเธอแน่นเหมือนกับกลัวว่าเธอจะหายไป เธอผละออกจากผมแล้วยิ้มให้ผมบางๆ ผมรู้ดีว่าเธอยิ้มออกมาด้วยความจริงใจ



            “ขอบคุณนะ...เวส” เธอพูดก่อนจะเดินจากไป ผมได้แต่ยืนมองแผ่นหลังของเธอที่ห่างออกไปเรื่อยๆ



            แปะ



            “......! ”



          บ้าจริง อยู่ๆน้ำตาก็ไหล นี่ผมกำลังร้องไห้งั้นเหรอ ไม่นึกว่าตัวเองจะทำตัวได้น่าสมเพชขนาดนี้



            ฉันควรตัดใจจากเธอยังไงดี ช่วยบอกฉันที




+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

คือว่านี่เป็นนิยายที่เคยแต่งค้างไว้เมื่อนานมาแล้วค่ะ
คิดอยู่ว่าจะแต่งต่อดีมั้ย 5555
เมื่อก่อนเราชอบอ่านนิยายเด็กดีมาก ก็เลยลองแต่งๆดู แต่ไม่จบซะงั้น
จะเป็นแนวๆวัยรุ่นหน่อยนะคะ เพราะตอนนั้นยังวัยรุ่นอยู่ อิอิ

เพิ่งแต่งเป็นเรื่องแรก แถมไม่จบอีก สำนวนการเขียนอาจไม่ดีพอนะคะ ต้องขออภัยล่วงหน้าค่ะ
ติชมกันได้นะคะ  ^^