ชีวิตเราจะยาวซักแค่ไหนกัน ชีวิตเรามีสิทธิ์เลือกได้ซักกี่ครั้งกัน แต่ที่แน่ๆเราไม่สามารถหาคนที่เหมือนหรือไกล้เคียงคนที่เคยรักเราจนหมดหัวใจได้อีกแน่นอน

ปรกติเราอ่านประสบการณ์ ของเพื่อนๆมาตลอด วันนี้เราอยากแบ่งปันประสบการณ์ของเราบ้างค่ะ
เราพิมพ์จาก Notepad รวดเดียวแล้วมาแกใขในนี้นะคะ พึ่งตั้งกระทู้ครั้งแรกผิดพลาดยังไง เราขออภัยด้วยค่ะ
ชื่อทั้งหมดเป็นชื่อสมมุติ ยกเว้นชื่อพลอยค่ะ เพื่อไม่เป็นการเสียเวลาเราขอเริ่มเรื่องเลยนะคะ

พลอยเจอกับ"เอ"หนุ่มกราฟฟิคจากเรื่องงาน
  พลอยทำงานเป็นเสมียนอยู่หน่วยงานราชการแห่งหนึ่งเจอกันครั้งแรกรู้แเลยว่าเอสนใจพลอยค่ะเค้าพยายามคุยพยายามจีบ
แต่พอคุยงานกันเสร็จก็ไม่ได้สานต่อจนได้เจอกันอีกครั้งโดยบังเอิญที่ร้านนั่งดื่มแห่งหนึ่งพลอยเป็นคนเข้าไปทักก่อน
(แต่ไม่ได้คิดอะไรนะคะ)เค้าปลีกตัวออกมาจากกลุ่มเพื่อนมายืนอยู่ริมระเบียง(เรายังจำหน้าตอนที่เค้าหันกลับมาแล้วดีใจได้อยู่เลย)
วันนั้นเราคุยกันเยอะมากได้รู้ว่าเราทั้งคุ่พึ่งเลิกกับแฟนและแลกเบอร์กันไว้ และเป็นพลอยเองที่โทรไปนัดกินข้าวมื้อแรก
เราคุยกันเยอะขึ้นไปกินข้าวด้วยกันบ่อยขึ้นจนวันหนึ่งเราชวนเค้าไปนั่งดื่มจนเราเมา(เราเป็นคนคออ่อนแต่ก็เชื่อใจเค้าไม่รู้ทำไม)
สรุปก็เมาจริงๆค่ะเค้าพากลับห้องเค้าแต่ไม่ได้ล่วงเกินเราไกล้เช้าเค้าพาเราไปส่งที่รถแล้วก็ล่ำรากันเลยทำให้เรารู้สึกประทับใจเค้า
เราใช้ชีวิตแบบนี้อยู่ประมาณ3เดือนไปนอนห้องเค้าบ้างทุกครั้งไม่มีอะไรกันจนกระทั้งแฟนเก่าเราขอคืนดี
เราเครียดมาก ไม่ติดต่อเค้าไม่รับสายไม่ตอบ MSN ประมาณ3วันเราตัดสินใจไปหาเค้าที่บ้านแล้วเล่าเรื่องราวทั้งหมดให้ฟัง
เป็นครั้งแรกที่เห็นเค้าร้องให้เรากอดเค้าไม่มีคำพูดใดๆกอดอยู่นานมากร้องให้ทั้งคู่เราตัดสินใจได้ทันทีว่าเราเลือกเค้า
เราขอกลับไปสะสางเรื่องที่ค้างคาแล้วเราก็กลับมาเล่าให้เค้าฟังทั้งหมดและคืนนั้นเองที่เราตกลงเป็นแฟนกับเอ

เอเป็นคนอบอุ่นรักเราบางครั้งเค้าก็มีหงุดหงิดเอหน้าตาดีบ้างมีสาวมาเกี่ยวพันบ้างแต่สุดท้ายแล้วเราก็รักกันขึ้นทุกวัน
เค้าเป็นคนไม่สูบบุหรี่ ไม่ค่อยดื่มเหล้า ส่วนมากที่ดื่มเพราะไปส่งพลอยสังสรรค์กับเพื่อนแล้วลากกลับในสภาพจอดับสนิท
เช้ามาเค้าก็จะเล่าวีรกรรมที่เราทำไว้ แถมยังพูดเสมอว่า ถ้าไม่มีเค้าใครจะลากกลับบ้าน เราคบกัน3ปีจึงตัดสินใจแต่งงานกัน
งานแต่งของเราเป็นแบบเรียบง่าย เพราะเราตกลงกันไว้ว่าเราจะพยายามสร้างอณาคตด้วยกัน เรายอมรับว่าเราวาดฝันไว้สวยงามมาก
แต่งงานได้2ปีคบกันมา5ปีอะไรๆมันก็เหมือนจะลงตัวมีดีบ้างร้ายบ้างทะเลาะกันบ้างแต่สุดท้ายเราก็คืนดีเข้าใจกัน
จนเรากลายเป็นเหมือนเพื่อนกัน เอพูดเสมอว่าเราเลยจุดของการเป็นแฟนกันแล้วนะเรากลายเป็นคู่ชีวิตที่เป็นเหมือนเพื่อนกัน
เราไม่โกรธกันง่ายๆ มีอะไรเราจะพยายามไปด้วยกันนะเราเที่ยวไกลๆด้วยกันบ้าง แต่เอไม่ค่อยอยากจะเที่ยวเราควรเก็บเงินเพื่ออณาคตเอบอก

จนวันนึงมีคนเข้ามาในชีวิตพลอย "พี่บี" เป็นรุ่นพี่ของเพื่อนมหาวิทยาลัยเข้ามาทักทายพลอย เราเริ่มพูดคุยกัน พี่บีเป็นคนอัธยาศัยดีติดตลก
เกรียนหน่อยๆ เป็นที่ปรึกษาที่ดี (ในตอนนั้นพลอยคิดแบบนั้นจริงๆ) พี่บีจะคอยเป็นที่ปรึกษา เวลาทะเลาะกับเอ และเรื่องชีวิตส่วนตัว
เราคุยกันมากขึ้นโดยที่เอไม่รู้ตอนนั้นเราคิดว่า พี่บีเป็นที่ปรึกษาที่ดี เพราะพี่บีมีความเป็นผู้ใหญ่ และให้เหตุผลสนับสนุนเรา
ต่างกับญาติสนิทและเอที่ทำให้พลอยรู้สึกว่าโดนขัดใจตลอด โดยที่เราไม่เคยรู้เลยว่าที่พี่บีสนับสนุนนั้นมันทำให้เราก้าวในทางที่ผิด
เราอยากลาออกจากงาน เอกับญาติก็ไม่ยอมให้ออกเค้าอยู่ บ.เอกชนเค้ารู้ว่าปัญหามันเยอะกว่าหน่วยงานราชการมากและความมั่นคงไม่มี
ส่วนพี่บี สนับสนุนและแนะบอกว่าจะฝากงานที่บริษัทของเค้าให้ สุดท้ายเอเข้าขวางสุดตัวจนทำให้ความสัมพันธ์เปลี่ยนไป
เรารู้สึกเหมือนถูกขัง อยากออกจากกรงอยากไปให้พ้นๆ จากโลกใบเก่า เพราะพี่บีสัญญาว่าจะคอยซัพพอร์ททุกเรื่อง เรื่องงานเรื่องเงิน

เราคุยกับพี่บีทุกวัน ยิ่งคุยยิ่งรู้สึกดี เค้าเป็นผู้ใหญ่เค้าตามใจ ให้คำปรึกษา ที่สำคัญเค้าพยายามช่วยพลอยหนีออกจากกรอบ
เรากับพี่บีไม่ค่อยได้เจอกันเพราะ พี่บีคุมงานอยู่ที่ภาคอื่น แต่กลับมาเข้าออฟฟิศทุกเดือน มีบางครั้งเราก็นัดเจอกันตามประสาพี่น้อง
ความสัมพันธ์ของเรากับเอย่ำแย่ลงทุกวัน ความรู้สึกของเราเปลี่ยนไป เอทำอะไรพูดอะไรก็ขัดใจเราไปหมดสิ่งที่เคยทนเราก็ไม่ทน
เรายกเหตุผลหลายข้อเพื่อขอเลิกกับเอ เอทำงานฟรีแลนซ์หารายได้เสริมทำให้ต้องนอนดึกทุกคืน เราก็บอกว่าไม่มีเวลาให้
เอชอบขัดใจเรา(จริงๆแล้วเค้ามีเหตุผลที่ดี)ในเรื่องลาออกจากงาน เรื่องไปเที่ยว และอีกหลายเรื่องมุ่งแต่สร้างอณาคต ซึ่งเราไม่เห็นมัน
การกระทำเราเริ่มเปลี่ยนไป ตั้งรหัสผ่านโทรศัพท์ เอาโทรศัพท์ไปเล่นในห้องน้ำ มีลับลมคมใน จนในที่สุดเอก็รู้เรื่องของเรากับพี่บี
เราไม่ยอมรับเพราะตอนนั้นเราคิดว่าเค้าเป็นพี่ เอถามเราว่าคนประเภทไหนที่เค้าอยากได้ของคนอื่น เรารู้สึกผิดเราเลยหายไปจากชีวิตพี่บี
พี่บีพยายามทักมา พยายามคุย เค้าบอกเค้ารักเราจนรู้สึว่าเค้ารักเราจริงๆ เรากลับไปแอบคุยกับพี่บีอีกครั้ง โดยเปลี่ยนไปคุยทางไลน์

ตอนนั้นเอ พยายามทุกอย่างทุกวิถีทางเพื่อให้เรากลับมาเป็นเหมือนเดิม แต่ด้วยใจของเราที่เปลี่ยนไปแล้วนับวันเรายิ่งห่างเหินจากเค้า
ทะเลาะกันทุกวัน เราขอหย่าเค้าหลายรอบ เค้าก็ไม่ยอมแพ้ เพราะเค้าเชื่อว่าเกิดจากตัวเค้า เค้าพยายามแก้ใขทุกวิถีทาง
เลยเข้าทำนองยิ่งแก้ยิ่งแย่ เค้าทำอะไรเราจะอคติกับเค้าตลอด เอเข้าใจว่าเรากับพี่บีเลิกคุยกันแล้ว จนวันหนึ่งเราลืมลบข้อความในไลน์
เอเคยบอกว่า ถ้าเราหมดรักเค้าเค้าจะไม่มีทางยอมแพ้ แต่เค้าจะยอมแพ้ก็ต่อเมื่อเรารักคนอื่นหรือเรากลับไปคุยกับพี่บี
เอยื่นโทรศัพท์ให้เราดู เราชักสีหน้า "เมื่อไหร่จะยอมเข้าใจอะไรซักที พลอยไม่ได้รักเอแล้ว ไม่เกี่ยวกับคนอื่น"
ไม่มีคำพูดใดๆ เอก้มหน้าสูดหายใจลึกเอบอกว่า "ครั้งนี้เรายอมแพ้ " และเดินเข้าไปเก็บของในห้อง
เอเก็บของออกจากห้องกลับไปอยู่บ้าน เราเห็นห้องทำงานเอว่างเปล่าเรารู้สึกผิดมาก แต่ไม่มากเท่าความรู้สึกอยากไปต่อ
สุดท้าย เอยอมหย่ากับเราวันหย่าเอไม่พูดอะไร จนกระทั่งเสร็จเรื่อง เอหันหลังเดินกลับไปแล้วหันกลับมายิ้มให้เราบอกว่า"โชคดีนะ"
ยิ้มนั้น ทำให้ราคิดถึงยอนที่เอหันกลับมายิ้มตอนเจอกันอีกครั้ง เรากลับไปนอนร้องให้คนเดียว สับสนว่าตัวเองทำถูกหรือผิด

สุดท้ายพลอยคบกับพี่บี พลอยเหมือนได้เจอโลกใหม่ มีความสุขตื่นเต้น เราเที่ยวกันบ่อยมาก ทั้งทะเล ภูเขา ต่างประเทศ
พี่บีเป็นคนตามใจเก่ง หน้าที่การงานดี มีความเป็นผู้ใหญ่ ทำให้เรารู้สึอุ่นใจ ตามใจเรา สนับสนุนความคิดเรา(แม้ว่าคนอื่นจะมองไม่ดี)
ช่วงเวลานั้นเราลืมเอไปเกือบสนิทปล่อยให้เอทนทุกข์กับความรู้สึก เราทำอณาคตของเราและเอล่ม โดยไม่ใยดี(เรามันเห็นแก่ตัวจริงๆ)
ลืมทุกอย่างมีโลกใบใหม่ ได้ทำอะไรที่ไม่เคยทำ ได้ลองอะไรที่ไม่เคยลอง ช่วงแรกเรามีความสุขมาก เหมือนถูกปลดปล่อยออกจากกรง
เวลาผ่านไป อะไรๆก็เปลี่ยน พี่บีเปลี่ยนไปจากที่ตามใจก็เริ่มหงุดหงิดรำคาญ เริ่มไม่มีเวลา เริ่มไม่อยากไปเที่ยวไหน
ที่สำคัญแกเที่ยวกลาคืนกินเหล้าเก่ง เก่งชนิดที่แกรู้หมดว่าแถวคอนโด ร้านไหนมีโปรอะไรวันไหนมีโคโยตี้แกเปิดเมมเบอร์ทุกที่
เวลาพี่บีเที่ยวก็ไม่ได้สนใจเรา หลังๆเราไม่อยากไป แกก็ทิ้งเราอยู่คอนโด ทั้งๆที่เดือนนึงจะได้เจอกันแค่สองสามครั้ง
เราไม่เคยเอะใจเลยว่าทำไมพี่บีถึงโสด เราจำได้ค่ตอนเรามีปัญหา พี่บีมักจะบอกว่า พี่ก็เจอเหมือนเรามา นั่นคือทฤษฎีสมคบคิด
หลังๆเราเริ่มคิด ถึงคำพูดของเอที่ว่า "คนที่อยากได้ของของคนอื่นโดยยอมทำทุกอย่างเป็นคนยังไงกัน เค้าจะดีซักแค่ไหนกัน"

เราเริ่มทบทวนเรื่องที่เกิดขึ้น ทบทวนสิ่งที่เอทำเอสู้ เอเคยพูดว่าถ้าไม่ใช่เพราะคนที่เอรัก เอจะยอมเสียศักดิ์ศรีเหรอ ทำไมพลอยไม่คิด
เราเคยคิดว่าสิ่งที่เอทำเป็นการเห็นแก่ตัวแค่อยากรั้งเราไว้ไม่ให้เราไปได้ดี เราคิดผิด เอยอมเราทุกอย่างตลอดเวลาเราหงุดหงิดใส่เอ
ยิ่งเอยอมเรายิ่งได้ใจ จนสุดท้ายเราก็ไม่เห็นค่าของเอ เราเริ่มคิดถึงวันเวลาที่ผ่านมากับเอ ทั้งร้ายและดี เวลาที่มีความสุขร่วมกัน
เอเคยบอกไว้ว่าไม่ว่าโกรธกันยังไง ห้ามโกรธกันข้ามคืน เวลาที่ใครโกรธหรืองอนอีกคนต้องง้อ ทุกคืนเราเลยกอดกันอย่างมีความสุข
จนกระทั่ง เราใจอ่อนยอมให้พี่บีเข้ามาแทรกตรงกลาง หน้ามืดตามัว เอเคยบอกว่าเราหัวอ่อนเชื่อคนง่าย เราต้องเข้มแข็ง
เอเป็นผู้นำที่ดี ถึงแม้รายได้ของเอจะไม่เยอะ แต่เอแสดงให้เราเห็นว่าเอพยายามจริงๆ เรากลับไปดูรูปเก่าๆทริปเก่าๆ
กลิ่นอาย5ปีของเรากับเอกลับคืนมา เราคิดในใจว่า เราทำอะไรลงไป เราทำอะไรลงไป สองปีกว่าที่ผ่านมาเราไม่เคยคิดถึงเอเลย
จนกระทั่งเรามีปัญหาเราถึงคิดถึงเอ คนที่จับมือเราไว้ตลอดตอนเรามีปัญหา คนที่ไม่ยอมปล่อยมือเราไม่ว่าจะดีหรือร้าย
คนที่สู้เพื่อชีวิตคู่แม้ว่าเราจะไล่เค้าเหมือนหมูเหมือนหมา ภาพที่เราทำไม่ดีต่อเอผุดเข้ามาในหัว น้ำตาเราเริ่มไหลออกมาไม่หยุด
ภาพเอทำหน้าหงอยๆ เวลาเราต่อว่า ภาพเอนั่งอยู่หน้าคอมทำงาน ภาพเอยิ้มดีใจตอนเรากลับจากที่ทำงาน แต่เรากลับทำหน้าเบื่อหน่าย

เราหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา กดเบอร์ของเอ เราจำเบอร์เค้าได้ทั้งๆที่ลบไปแล้ว เราเปลี่ยนเบอร์ใหม่ ใจนึงก็คิดว่าเค้ายังใช้เบอร์เดิมอยู่ใหม
ปลายสายรับโทรศัพท์ "สวัสดีครับ" เสียงที่คุ้นเคย เสียงที่ได้ยินมาตลอด 5ปี แม้บางครั้งมันจะฟังไม่เข้าหูก็ตาม เราเงียบไปพักนึง
ปลายสายพูดอีกครั้ง "สวัสดีครับ ได้ยินผมไหมครับ" "เอ...." พลอยพูด "สวัสดีครับ เอพูดครับ" "เอจำเราได้ไหม" เอเงียบไปซักพัก
"พลอยเหรอ..." น้ำตาเราไหลออกมาอีกรอบ "เราขอโทษ เราขอโทษ เอเราขอโทษ" ราพูดพลางสะอึกสะอึ้น "พลอยเป็นอะไรไหม"
เอตอบกลับมา เราไม่ตอบได้แต่ร้องให้สะอึกสะอื้น "พลอยใจเย็นๆก่อนนะ " "เรามันแย่จริงๆเลยเอ เรทำมันพัง เราทำมันพัง"เราพูด
ทุกอย่างเงียบสนิท มีแต่เสียงสะอื้นของเรา "เราไม่เป็นไร เราไม่เคยโกรธพลอยเลยนะ เวลาเราคิดถึงพลอย เราก็คิดถึงแต่เรื่องดีๆ"
"มีอะไรเล่าให้เราฟังได้นะ" เราคุยกับเอ ถามไถ่สารทุกข์สุขดิบ จนได้รู้ว่าเอ กำลังคบกับนสาว ดีกรีป.โท และกำลังจะต่อดอกเตอร์

ชีวิตเค้าเปลี่ยนไปหลังจากเรื่องที่เกิดขึ้น เค้าพยายามปิดกั้นตัวเอง เลิกรับงานฟรีแลนซ์ ทำงานไปวันๆ ใช้ชีวิตแบบซังกะตาย
จนได้เจอกับจอย(นามสมุติ) เมื่อหลายเดือนที่ผ่านมา จอยเป็นผู้หญิงเก่งฉลาดมีความคิดที่ดีมาก(จากคำบอกเล่าของเอ)
จอยเลิกกับแฟนคนล่าสุดตอนเรียนป.โท เพราะทั้งคู่ต้องเรียนหนัก และต่างคนต่างห่างกันเอง จนมาเจอกับเอ ตอนที่จอยทำขนมขาย
จอยทำธุรกิจเล็กๆหลายอย่างมาก เป็นคนไฮเปอร์ หาเงินเก่งเรียนเก่งความคิดดี จอยอยากได้โลโก้ที่เป็นโลโก้หลักอันเดียว
แต่ปรับเปลี่ยน รายละเอียดตามสินค้า ให้รู้ว่า เป็นเจ้าของเดียวกัน ถือเป็นงานยาก รุ่นพี่ของเอเลยแนะนำเอให้จอยรู้จัก
แต่เค้าก็เล่าว่าเอเป็นคนเก่ง แต่เค้าเลิกรับงานเพราะปัญหาครอบครัว ลองคุยดูผมว่าเอตอบโจทย์ได้ จอยเลยไปคุยกับเอ
ตอนแรกเอทำท่าว่าจะไม่รับงาน แต่จอยเป็นคนเก่งโน้มน้าวใจเอให้รับงานได้ และผลก็เป็นไปตามคาด งานสำเร็จ จอยพอใจกับงาน
จอยกับเอคุยกันมากขึ้น เอยอมรับว่าเอเปิดใจมากขึ้น แต่ยังไม่กล้ามั่นใจกับอะไรทั้งสิ้น และจอยพูดให้เอเริ่มกลับมารับงานได้ด้วย

(มีต่อค่ะ)