สวัสดีค่ะ คือเรื่องของเรามีอยู่ว่าเราเคยคบกับ ผช คนนึงเป็นคนที่เราคบนานที่สุด ประมาณปีกว่าๆสำหรับหลายๆคนอาจไม่คิดว่านานแต่สำหรับเราเราไม่เคยคบใครนานเท่านี้อะค่ะ เรรู้จักกับเขาตอนเข้าปี1 แรกๆก็ไม่ได้รู้จักและไม่ชอบหน้าเขาด้วยซ้ำแต่ไปๆมาๆ ช่วงเปิดเทอมใหม่ๆเราดันทักไลน์ไปหาเขาเพราะเข้าใจว่าเป็นอีกคนนึง เลยเป็นจุดเริ่มต้นของการสนทนาค่ะ เราก็ได้คุยกันมาเรื่อยๆ อ้อเราเรียนอยู่ที่เดียวกันคณะเดียวกันเลยค่ะ พูดง่ายๆว่สก็เจอกันทุกวัน กินข้าวด้วยกัน นอนด้วยกันเล่นด้วยกัน คือเจอกันตลอด ด้วยความที่เรียนด้วยกัน ไปไหนมาไหนด้วยกันก้สะดวกขึ้น ดูหนังด้วยกันทุกอาทิตย์คือถ้ามีเขสก็มีเรามาตลอด เราชอบทะเลมากกกก  และเขาก้เป็นคนแรกที่พาเราไป เป็นคนที่ทำให้เราประทับใจ แต่ถ้ามีเรื่องดีๆมันก็ย่อมต้องมีเรื่องที่ไม่ดีตามมา อาจเป็นเพราะเราสองคนใกล้กันมากเกินไปมั้งคะ ด้วยความที่ทั้งเราและเขาก็ต่างเอาแต่ใจด้วยกันทั้งคู่ คือก็มีปัญหาต่างๆเข้ามา จนเขาก้บอกเลอกเราไปแต่นั่นก็เป็นครั้งแรกเขาบอกเลิกเราแบบไม่ทันได้ตั้งตัว เราก็ตามง้อเขาอยู่ประมาณ3เดือน เราก้ได้กลับมาคบกันอีกครั้ง แต่การกลับมาครั้งนี้เราก็รู้สึกได้ว่าทุกอย่างมันไม่เหมือนเดิมเรารู้ถึงความพยายามของเขาที่มีให้เรา คือเรารู้ว่าเขาพยายามทำทุกอย่างให้มันดีขึ้นกว่าครั้งก่อน  เราก็พยายาม  นานวันเข้ามันเลยรู้สึกว่าเหมือนเราทั้งคู่กำลังฝืนมากกว่า เราคิดอยู่นานมาก คือถคงเราจะรู้สึกว่าอึดอัด เพราะการที่ต้องฝืน แต่เราก็ยังอยากมีเขาอยู่ข้างๆเราอยู่ เราคิดเรื่องนี้อยู่นานมากจริงๆ พยายามชั่งน้ำหนักสิ่งที่ดีกับสิ่งที่ไม่ดี ถึงจะปรึกษาใครก็ไม่มีใครให้คำตอบได้เท่สกับตัวเราเอง เราก็เคยเกริ่นเรื่องนี้กับเขายะคะ ก็พยายามจะปรับปรุงกัน ตอนพูดเรื่องนี้กันเราก็รู้สึกเลยว่าเขาดูเศร้า คือเขาเป็นคนที่ปกติแล้วไม่ค่อยแสดงความรู้สึกเศร้าอะคะ เพราะเขาเป็นคนเฮฮา   แต่สุดท้ายเราก็พูดคำนั้นออกมา ว่าเลิกกัน...  แรกๆเราดูโอเคคือเหมือนได้พูดออกไปสักทีกับคำที่ค้างมานาน  เหมือนได้จบปัญหาต่างๆลงไปสักที มันอาจเป็นเพราะเราไม่เคยบอกใครด้วยมั้งคะ คือเขาดูเศร้าแบบที่เรารู้สึกได้เลยอะคะ คือตอนเราคบกันเขาเป็นคนที่ไม่ค่อยแสดงออกทางความรักกับเราเท่าไหร่อะคะ  แต่ครั้งนี้เรารู้สึกได้เลย จนเวลาผ่านไปเรารู้สึกได้เลยว่าเราเริ่มเศร้าเริ่มมีน้ำตาแต่เขากลับดีขึ้นมาก และเราต้องเจอเขาทุกวัน จนทุกวันนี้เขามีคนใหม่แล้วเขาเริ่มคุยกับคนใหม่หลังจากเลิกกับเราได้แค่1เดือนแต่เรายังลืมเขาไม่ได้ 7เดือนกว่าแล้วค่ะที่เลิกกันมา  แล้วยังต้องเจอกันอยู่ทุกวันอะค่ะ  คืออารมณ์มันคิดถึงมันเจ็บตรงที่เห็นเขาอยู่กับคนใหม่  คืองานนี้ทุกคนจะมองว่าเขาไม่ผิดแน่ๆ  เพราะเราบอกเลิเขาก่อน  ทำไมต้องคิดว่าบอกเลิกจะผิดเสมอไป  เขาอาจจะบอกเลิกทั้งๆที่ยังรักมากก็ได้นะ  แล้วตอนเราบอกเลิกเขาช่วงแรกๆเราดูโอเคมากจรเพื่อนทักว่าทำไมไม่เศร้าเลย คือมันโดนทุกคนทักคือเหมือนโนแรงกดดันจากทุกทางจนเราเศร้าในที่สุดเศร้ามากและเศร้านานด้วยค่ะ  นี่แหละค่ะเรื่องราวของเราที่เราก็เริ่มต้นใหม่ไม่ได้สักที   เราจะเคลียร์ความรู้สึกของเรายังไงดีคะ

ปล.ตอนเราเลิกกับเขาเราสองคนไม่เคยพูดถึงเหตุผลที่เลิกกัน  และเขาก้ไม่เคยง้อเราให้กลับไป  มันเหมือนว่าเขาริให้เราพูดคำว่าเลิกหรือยังไงเราก็ยังไม่รู้คำตอบมาจนถึงทุกวันนี้  ที่เขาเศร้านั่นคือเศร้าจริงๆหรืออะไร ที่เรารู้สึกว่าเหมือนที่ผ่านมาเราไม่เรยเข้าใจเขาเลย  เราสองคนดูเหมือนไม่เคยเข้าใจกันเลย จนทุกวันนี้ฉันก็ยังไม่เคยได้บอกเขาเลยค่ะว่าเราเลิกกันเพราะอะไร  ปล่อยให้เขาเข้าใจในแบบที่เขาเข้าใจไปมันคงจะดีกับเขามากกว่า
ปล2. เขาเข้าใจว่าเรามีคนใหม่ ค่อถ้าเรามีเราคบแล้วแหละเราไม่มานั่งเศร้าเพราะเขา7เดือนแปดเดือนแบบนี้หรอกค่ะ
เราอยากจะพูดกับเขามากกกกก  แต่ไม่รู้จะหาโอกาสยังไงไปพูดเพราะเรื่องมันก้ผ่านมานานแล้วเขาก้เริ่มค้นใหม่แล้ว แล้วอีกอย่างมันก้เหมือนเราไปฟื้นฝอยหาตะเข็บ  แต่มันก็คาอยู่ในใจเราลึกๆมากเลยค่ะ