สวัสดีค่ะทุกๆคน เราเคยลงกระทู้นึงในพันทิพแล้วดังมากๆในช่วงเดือนเมษายน ทำให้ผู้หญิงคนนึงที่เป็นเมียน้อยของสามีเราดังไปทั่วประเทศถูกคนประนามต่างๆนาๆ แทนที่นางจะอายและสำนึกได้ว่าควรทำอย่างไรกับชีวิตของตัวเองดี แต่สิ่งที่นางคิดและทำ ทำให้เราถึงกับอึ้งและทึ่งในความคิดของเธอค่ะ เราอายุ 34 ปีมีลูกสองคน ส่วนเมียน้อย อายุ 20 ปียังไม่มีลูกค่ะ นางบอกว่าเราทำให้นางอับอาย เสียชื่อเสียงและอนาคตไม่กล้าไปเรียนต่อไม่กล้าไปหางานทำจึงต้องอยู่แบบนี้(เป็นเมียน้อยของสามีเรา) เพราะจะไปหาสามีใหม่ก็กลัวสามีใหม่จะรู้ว่านางเคยเป็นเมียน้อยมาก่อน (เราให้เวลานางมาสามปีแต่ก็ไม่มีวี่แววว่าจะเลิกมีแต่จะรุกล้ำเข้ามาในครอบครัวเรา) เรียกร้องให้สามีเรารับผิดชอบสามีเราก็แสนดี(ดี ๆ)รับผิดชอบนางทำประกาศลงเฟสจะแต่งงานจะจดทะเบียนสมรส แต่มาบอกกับเราว่าลงไปงั้นๆ  เราเคยขนของกลับบ้านพ่อแม่เราไปแล้วค่ะ คิดว่าต้องเลิกกับผู้ชายคนนี้แน่ๆ แต่สามีเราก็โทรมาร้องไห้ขอร้องให้กลับบ้าน ประกอบกับลูกสาววัยสิบขวบเศษบอกกับเราว่า มันมาทีหลังแม่จะยอมแพ้มันเหรอ มันก็แค่ส่วนเกิน ทำให้เราคิดได้ว่าเราต้องไม่ยอมแพ้ในเมื่อสามีเรายังรับผิดชอบเรากับลูกอยู่ให้เงินใช้เรากับลูกอยู่สุขสบายทำไมเราต้องไป เราจึงกลับมาค่ะ แต่เมียน้อยกลับเข้าใจไปว่าเราหน้าด้านไม่ยอมเลิกไป (อันนี้เราว่าไม่ใช่เรานะที่หน้าด้าน) แต่นางจะรู้มั้ยว่าสามีเราร้องไห้คร่ำครวญให้เรากลับขนาดไหน หลังจากที่กลับมาเราก็ยังด่าทะเลาะกับสามีอยู่ จนเราเริ่มคิดว่าถ้ามันเลิกกันไม่ได้ก็ปล่อยมันดีกว่า แต่เราจะไม่ไปไหนทั้งนั้น จะให้มันอยู่ในสถานะเมียน้อยต่อไป สามีไม่กลับมานอนกับเราเราก็ไม่ว่าไม่โทรตาม ปล่อยให้เค้าทำตามสันดานเลย วันๆนึงไม่ค่อยพูดจากัน หรือจะพูดคือเรื่องขอเงิน เลี้ยงลูกต้องใช้เงินนี่ค่ะ ส่วนเมียน้อยของสามีเราก็พยายามตามสามีเราไปทุกที่เพื่อประกาศตัวว่าเป็นเมียของสามีเรา (คนส่วนมากรู้ว่าเป็นเมียน้อย) เราก็เฉยค่ะ ปล่อยว่าง คิดแค่ว่า อยากได้ก็เอาไปแต่เค้าก็ไม่ไปจะเอาไว้ทั้งสอง งานนี้วัดความอดทนทั้งสองทาง ถ้าจะดูแล้วเราได้เปรียบกว่าค่ะ เพราะมีลูกสองคนส่วนเมียน้อยไม่มีลูก (สามีเรามีลูกไม่ได้แล้วค่ะ)