ให้วิตกคิดหนัก..นักหนา..                      คำวาจาพาคิดให้สับสน
เล่ห์คำลิ้นเสนาะหูแปลกชอบกล              คำพร่ำบ่น..ห่วงหา..น่าหวั่นใจ..
อยู่กับตนไตร่ตรองถามดวงจิต                พี่ท่านคิดจริงจัง..หรือไฉน..
หาเคยพบหน้ากันแต่อย่างใด                  ผ่านมาไซร้ สามปี ล่วงเลยมา..
แต่แรกเริ่มทักมาว่าเหงานัก..               หาเรียกรักถามไถ่ไฉนหนา
นานวันเข้าหลงเล่ห์กลมายา                 ปดเท็จว่าตนเองเป็นเช่นไร
แม้นแคลงใจแต่สนุกได้ขบคิด               ว่าชีวิตใครหนึ่งคนที่เคลื่อนไหว
ดำรงอยู่มีได้ด้วยสิ่งใด                         กังวลใจทุกข์สุขอย่างไรกัน..
ได้เรียนรู้แต่ไม่รู้ถึงความคิด                   ให้พินิจคิดถึงหฤหรร
ผ่านเนิ่นนานห่างหายหลายเดือนวัน..        แต่กลับพลันส่งข้อความถามไถ่มา..
เล่าความจริงที่เป็นดำรงอยู่                     บอกให้รู้ตัวตนเคยถามหา..
แต่ก่อนนั้น..ถามสิ่งไร ไร้แววว่า               จะตอบมาให้แจ้งแถลงความ
มาบัดนี้บอกสิ้นทุกสิ่งถ้วน                      สิ่งใดล้วนใคร่รู้ให้ไต่ถาม..
มิเก็บงำกำเงียบให้ทวงตาม                      ..ทิ้งไฟลามลุกไว้ในดวงใจ
พี่ท่านว่า..จริงจังใคร่ตบแต่ง                     ดังบัวแล้งโดนแสงสว่างไสว...
ที่ห่อเหี่ยวดับสูญไปสิ้นไซร้                      โดนเผาไหม้ให้คิดจิตกังวล
มาด้วยกลอีกเล่ห์หรือไม่เล่า                      ใช่เชื่อเขาไปหมดซะทุกหน
แม้นมีรักแต่กลับยังเจือปน                         ด้วยคำคนมากล้วนอุบายมี
จึง..ถอยห่างออกมาเสียหลายก้าว               ความแวววาวแห่งฝันจรัสสี
ในถ้อยคำมากแผนประดังมี                       คำวจีมากมายกล่าวอ้างมา..
จะนัดพบให้รู้ให้ได้เห็น                             ว่าที่เป็นมีอยู่จริงอย่างไรหนา
แม้นบางสิ่งเห็นแล้วด้วยแววตา                   รู้ซึ้งว่า..ย่อมมีภาพ ลวงหลอกใจ....


อืมมมมมมม เห้อ...
จึงระบายผ่านกลอน อักษรพจน์         ค่อยจรดแต้มแต่งแถลงไข
ได้บอกเล่าเรื่องราวกังวลไป              ค่อยโปร่งใสค่ำนิทราลา..ฝันดี...

^^