สวัสดีครับ ตั้งกระทู้ครั้งแรก.
เหตุผลในการตัดสินใจที่จะตั้ง มีอยู่ไม่กี่ข้อคับ
- ผมพึ่งกลับจากงานรับน้องที่ร.ร.เก่ามาได้สองสามวัน
- อยากตั้งเตตัทเฟสบุคระบายความในใจ แต่อยากให้คนอื่นได้รับรู้มันด้วย
.
เหตุผลก็มีแค่นี้คับ
.
ก่อนอื่นขอแนะนำตัวก่อน
ผมเป็นศิษย์เก่าร.ร.ประจำแห่งหนึ่งใน จ.ลพบุรี
สีประจำร.ร.คือ น้ำเงินแสด
.
ผมจบจากที่นี่มาได้ 4ปีย่างปีที่5 แล้วครับ
ความรู้สึกทุกวันนี้ ทุกข์ปนสุขยังไงไม่รู้ อึดอัดแปลกๆ
หลังจากที่ได้กลับไปงานรับน้องที่ร.ร.มาคับ

อยากรู้ใช่ไหมว่าเพราะ อะไร ?
ก่อนอื่น ขอเล่าสภาพทั่วๆไปของร.ร.นี้ก่อนนะคับ
.
"เป็นร.ร.ประจำ" สายวิทย์-คณิต
ปัจจุบันเป็นโรงเรียนวิทยาศาสตร์ภูมิภาค
นักเรียนที่สอบเข้าได้ จะได้รับทุนในการเรียนฟรี
และจะเรียนในหลักสูตรที่ออกแบบมาเฉพาะ ไม่เหมือนร.ร.อื่นคับ
.
ภาพโดยรวมที่ตั้งของร.ร. ก็ประมาณนี้
ติดกับเขาที่สูงที่สุดในลพบุรี



และถ้ามองจากบนเขาลงมา ก็จะเห็นแบบนี้


และถ้ามองจากในร.ร. ก็จะเห็นแบบนี้


หลักๆเลย แต่ละวัน ก็ตื่นนอน อาบน้ำ ลงหอ
มานั่งรอเข้าโรงอาหารกินข้าว


บรรยากาศในโรงอาหารก็ประมาณนี้



พอกินข้าวในโรงอาหารเสร็จก็จะตั้งแถวเพื่อเดินไปเข้าแถวที่สนามบาส
.


.
เข้าแถวเสร็จ ก็ขึ้นห้องเรียน เหมือน ร.ร.ทั่วๆไปอ่าคับ
.


.
.
ตกเย็น ปกติ ร.ร.ทั่วไปก็จะไปต่อกัน หรืออาจจะกลับบ้าน
แต่ที่นี่ต้องกลับหอเปลี่ยนชุด ลงหอ ทำกิจกรรมบลาๆ
แล้วก็เข้าโรงอาหารกินข้าวเย็นครับ
.

.
.
ก่อนปิดท้ายด้วยการ อ่านหนังสือ ทำการบ้าน กินนม นอน.
.

.
.
โดยรวม ร.ร. ก็ประมาณนี้คับ !!
.
ถามว่า ทำไมถึงเกลียดโรงเรียนนี้ละ ?
.
ตลอดเวลา6 ปี ที่อยู่ที่นั่น
ผมไม่เคยมีวันไหน ที่ไม่คิดถึงบ้านเลย
ร้องไห้หนักมากตอนเข้าม.1วันแรก แอบร้องไห้คนเดียวในห้องน้ำ
ตกเย็น ฟ้ามืดทีไร หามุมร้องไห้ทุกที ; (
.
ร.ร. ไม่มีอะไรเลยคับ
รอบๆ ก็ป่ารกๆดีๆนี่เอง
.
วันไหนฝนตก ก็จะมีน้ำตกแบบนี้
.


.
พอถึงหน้าหนาว ก็หนาวโหดจัด ลมพัดทีนี่หัวแทบหลุด
. โชคดีหน่อยก็จะมีหมอกแบบนี้
.

.
โดนโรงเรียนใช้ให้ ถอนหญ้า เก็บใบไม้ กวาดถนน
.
ต้องเก็บจานเอง ซักถุงเท้าเอง ล้างห้องน้ำเอง
.
เวลาจะนอน ก็ต้องปิดไฟนอนพร้อมกัน
.
กินข้าวก็ต้องกินพร้อมกัน
แถมยังต้อง ตักข้าวให้เพื่อนอีก เก็บหม้อ เก็บแก้วให้เพื่อนอีก
.
เวลาจะนอน หากถึงเวลาแล้ว ก็ต้องนอน
.
ถูกปลูกฝังแบบนี้ครับ ผมไม่ชอบเลย...

ลองคิดดูนะครับ
หากคุณเคยอยู่กับพ่อกับแม่ แล้ววันนึงต้องมาอยู่กับใครไม่รู้
คนแปลกหน้า ? สถานที่ต่างจากบ้านเยอะ ?
คุณมาตัวคนเดียว.
รับรอง ใครไม่ร้องไห้นี่แกร่งมากครับ. ^^
.
ผ่านไปซักพัก จะด้วยความชินหรือยังไงไม่ทราบ
ผมเลิกร้องไห้ไปตอนไหน จำไม่ได้แล้ว
. อยู่ร.ร. 3อาทิตย์ กลับบ้านได้1ครั้ง

จะเรียกการกลับบ้านครั้งนั้นๆว่า      " ก ลั บ บ้ า น ใ ห ญ่ "
.
เพราะนานๆทีจะได้กลับบ้านของตัวเองครับ
.
มีวันนึง กลับบ้านไป นั่งกินข้าวคนเดียว
ภาพเสียงหัวเราะของเพื่อนบนโต๊ะกินข้าวดังขึ้นเฉย
นี่แอบบ้าไปแล้ว.
.
ถูๆ ไถๆ เรียนๆเล่นๆ ทำกิจกรรมบ้าบอคอแตก
เวลาก็ผ่านไปไวเหมือนโกหกครับ
จากปกตินับเวลาถอยหลัง ให้ถึงวันกลับบ้านเร็วๆ
ผมกลับอยากอยู่ร.ร.มากกว่าบ้านเฉยเลย ซะงั้นไป
.
และก็ต้องมานับถอยหลัง วันที่ต้องจบออกมาคับ
.
แอบใจหาย แต่ก็ทำใจยอมรับคับ
ใครมันจะไปเรียนมัธยมได้ตลอดชีวิตคับ
.
.
สิ่งที่ได้ออกมาหลังจากวันนั้น
อธิบายเป็นคำพูดไม่ถูกครับ ขอโทษทุกคนด้วย
แต่มันปริ่มล้นอยู่ในใจ
.
ได้มามากมาย จนอธิบายไม่หมด
แต่สิ่งหนึ่ง ที่ได้มาแน่ๆ คือ "ความรัก" คับ

.
มาอยู่มหาลัย ไปที่ไหน
ผมบอกแค่ว่าผมจบมาจากร.ร.อะไร เท่านั้นแหละ
คนสองคนที่พึ่งเจอกันจะพ่นความสุขของความคิดถึงใส่กันทันที
.
ผมไม่ได้รักกันแค่ในนี้นะครับ
ผมมีญาติด้วย.
ญาติของผมมี12ที่ ทั่วประเทศไทยครับ.
.
ว่างๆ ลองเข้าไปไล่อ่านดูได้ใน แฮชแท็ก #PCCFact ก้ได้นะคับ
ผมก็งงเหมือนกันว่าทำไม จะร๊ากกันขนาดนี้
เพราะอะไรฟร้ะ?
ถ้าให้เดา คงเพราะ
.
ร้องเพลงมาร์ชเดียวกันมั้ง
ใช้ชื่อร.ร.เดียวกันมั้ง
เข็มเดียวกัน
คำขวัญก็อันเดียวกัน
เรียนก็เหมือนๆกันมั้ง
มีกิจกรรมพบปะเจอหน้ากันทุกปีมั้ง

.
เราก็เลย "รักกัน" มั้ง
เหตุผลต้องลองไปถามเด็กกลุ่มนี้ดูคับ
มีอยู่ไม่กี่ข้อ
.
.
กลับมาที่ในร.ร.ผมต่อคับ
.
ผมจบออกมาก็4-5ปีแล้ว
.
เช่นกันคับ "เกลียดโรงเรียนประจำ" นี้มาก
.
ไม่มีวันไหน ที่ผมเห็นน้องอัพรูปแล้วจะไม่คิดถึง
ไม่มีวันไหนเลยที่อยู่คนเดียวตอนฝนตก แล้วจะไม่คิดถึง
ผมกลับไปงานรับน้องเมื่อสองวันก่อนมา.
ผมกลับมา
อารมณ์หลุดไปไหนไม่รู้.
ทำไมรู้สึกว่าเวลาแค่สองคืน สามวัน มันเร็วขนาดนี้
.
คุณเคยกลับไปที่ๆคุณเคยมีความทรงจำที่โ(ค)ตรดีไหมคับ
.
กลับไปแล้วเดินเล่น มองไปรอบๆ
ได้นอน ในที่ที่เคยนอน
ได้กินอาหาร เหมือนที่เคยกิน
ได้พูดคุยกับคนรู้จัก ที่เคยมีความทรงจำร่วมกันมา
.
คืนวันนั้น ผมจำได้
ความสุข ถ้าเปรียบเป็นละอองฝนเล็กๆ
มันก็คงโปรยกระหน่ำลงที่แห่งนั้นคับ
.
ทุกคนต่างโยนความคิดถึงใส่กัน
ใส่กันแบบไม่ยั้ง
.
เล่าเรื่องราวเก่าๆ ให้กันฟัง
พอเรื่องที่กำลังเล่า มันซ้อนทับกัน
โดยมีผู้กระทำอยู่ในวงสนทนา
เสียงหัวเราะและรอยยิ้ม จะเกิดขึ้นทันที
.
ผมรู้คับ
ว่าโรงเรียนไหนๆ ก็มีความทรงจำเหมือนกัน
มีนักเรียน มีครู มีข้าว มีเพื่อน มีพี่ มีน้อง
และก็มี "ความรัก"
.
เหมือนโรงเรียนผม
.
แต่ผมแค่อยากระบาย
อยากแชร์ความรู้สึกนี้ให้ทุกคนรู้
.
ความทรงจำที่นี่ของผม
สามารถเล่าได้24ชม.
ตอนล้อมวงคุยกับเพื่อนที่มหาลัย.
ผมจะเปิดโอกาสให้เพื่อนเล่าก่อน
.
ทันทีที่เลิกเรียนหมด 4โมงเย็น กลับบ้านของเพื่อนแล้ว
ผมสามารถจับพู่กันละเลงประสบการณ์ให้เพื่อนฟังต่อได้ครับ
.
คำว่า "บ้านหลังที่2"
คุณจะเลือกที่ไหนให้คำๆนี้จำกัดความหมายไว้คับ .?
.
เดาไม่ยากเลย ผมเลือกที่นี่
.
ยิ่งกว่าบ้าน เค้าใช้คำว่าอะไรกันอะครับ ?.
.
สุดท้ายแล้ว.
จบออกมา
เพื่อนก็อย่าลืม กลับไปหาบ้านหลังที่2ของพวกเราบ้างนะครับ
.
หากไม่มีเลข1 ก็คงไม่มี2 3 และ 4
และไม่มีเราในทุกวันนี้คับ

ทุกปีเราจะมีนัดกันคับ
เพื่อกับไปบ้านของพวกเรา
จึงไม่น่าแปลกถ้าพวกเรา..,
จะเรียกการรวมตัวของพวกเราว่า "กลับบ้านใหญ่"
.
เช่นเหมือนตอนที่เราเคยอยู่ตอนนั้นนั่นเอง.
.

.
.
.
ใครมีความรู้สึกดีๆ ที่อยากเล่า
มาแชร์กันได้นะครับ
.
ผมชอบเรื่องราวอดีตดีๆ ที่ถูกระบายออกมาจากความคิดถึง.
.
หากแต่จะเกลียดโรงเรียนประจำนี้

ผมก็คงจะเกลียดมัน เพราะ
มันทำให้ความสุขของผม
ที่ทุกครั้งที่นึกถึงมันเมื่อไหร่

ผมจะทุกข์ทันที

เพราะ
เราไม่สามารถทำอะไรได้เลย
ได้แต่นั่งอมยิ้ม และคิดถึงมัน.

รัก

จภ.ลบ.

# เจอกันกลับบ้านใหญ่ปีหน้า