วันนี้เราอยากมาเตือนๆเพื่อนทุกคน ที่ยังคงต้องใช้ชีวิตประจำวันด้วยรถโดยสาร หรือบริการโดยสารต่างๆ ตอนนี้เราเห็นข่าวมากมาย ที่ส่วนใหญ่จะเอียงๆไปในทางเสียๆ ของบริการสารธารณะต่างๆในประเทศไทย ที่ล้วนมีประวัติอันลือเลื่อง ที่ติดอันดับต้นๆ ก็เช่น ฟาสสาย8 เร็วแรงทะลุสะพานพุทธ หรือจะเป็น สปีดโบ๊ทไฟเตอร์ ฤทธิ์น้ำคันสะท้านฟ้า หรือ แท็กซี่ไทย ไปทุกที่เหมาสามร้อย หรืออะไรต่อมิอะไรเยอะๆยังอันซีนไทยแลนด์ ที่เจอแล้วคนไทยยังสะดุ้ง

         เข้าเรื่องวันนี้เลยดีกว่า วันนี้เป็นเรื่องของ     วิน   วินมอเตอร์ไซค์นี่แหละครับ เราพักอยู่ฝั่งพระนครแต่ทำงานอยู่ฝั่งธนแถวจรัญ เพิ่งทำงานมายังไม่ถึงเดือนเลย วันนี้เราก็ไปทำงานตามปกติ โดยขึ้นรถไฟฟ้าบีทีเอสไปลงสถานีตลาดพลู ด้วยความที่เส้นนั้นเป็นถนนสายที่รถติดอันดับต้นๆของประเทศไทย เราจึงต่อด้วยวินมอเตอร์ไซค์เพื่อไปถึงที่ทำงาน  พอเดินไปที่ใต้สถานีรถไฟฟ้าบีทีเอส พี่วินหลายคนจำได้ (เพราะเราใช้บริการทุกวัน) ส่วนใหญ่ที่ผ่านมาก็เจอแบบดีมากๆ ขับดี นุ่ม ทำให้รู้สึกปลอดภัย แต่บางวันก็กลัวๆหน่อย ขับไวไม่ค่อบเบรคเวลาลงหลุมเล็กๆ พี่วินเค้าอาจจะไม่สะเทือนเพราะเค้าเป็นคนขับเห็นหลุมเค้าก็ตั้งตัวทัน แต่ไอเรานี่สิ ซ้อนข้างหลัง ลงหลุมก็ไม่เห็นไม่ทันตั้งตัว ถึงจะเป็นหลุมเล็กๆก็เถอะครับ เมื่อมัน+กับความเร็วของรถ = ลงทีกระแทกเบาะจนเครื่องในแทบพังครับ     
                 แล้ววันนี้ไม่รู้ว่าวันซวยอะไรนักหนา เจอมอเตอร์ไซค์แบบเบาะเรียบจนลื่น แถมยังเอียงจนกูนั่งแล้วไหลไปแนบชิดกับวินทุกครั้งที่เบรค แล้วขับแบบลืมเบรคไว้ที่บ้านหรือตอนซื้อมอเตอร์ไซค์เค้าไม่แถมเบรคมาให้ก็ไม่รู้เหมือนกัน และที่หนักที่สุด ด้วยความเร็วขนาดนั้น ไม่เบรค เบาะลื่น แล้วไม่มีที่จับ (ที่จับข้างหลังไม่รู้เค้าเรียกว่าอะไร ) เหมือนมันเอาออกเพราะรถคล้ายๆรถแว๊นซ์แต่งซิ่ง ........ เอาแล้วไงกู กูจะมีชีวิตรอดในอีกห้านาทีข้างหน้าไหม เรามีเพียงนิ้วสิบนิ้วที่พยายามหาที่ยึดตามซอกน๊อตที่มันเอาออก มีเพียงแค่นี้จริงๆที่ช่วยชีวิตให้อยุ่รอด ณ เวลานั้น   คือถ้าหลุดหรือไม่ไหว หลุดครับ หลุดอย่างเดียว และรถยนต์ข้างหลังที่ตามมาพร้อมจะเหยียบเราตลอดเวลา ทุกครั้งที่ลงหลุมกูนี่คิดเลย ลงข่าวแน่กูๆ  ประมาณ15นาที ที่เราทนอยู่แบบนั้นจนรู้สึกว่าปวดนิ้วมากไม่ไหวแน่ๆ เหมือนโดนอะไรบาดนิ้วบาด อีกแยกเดียวใกล้ถึงแล้ว(คิดในใจ) พอรถจอดติดไฟแดง เรานี่ยกมือขึ้นมาดู   ... เลือดครับ รูน๊อตที่มันเอาที่จับออกมันบาดนิ้วชี้รอบนิ้วเลย ก็ได้แค่บอกตัวเองว่าอดทนใกล้แล้ว จะลงตอนนั้นก็ไม่ได้ เพราะมันจอดอยู่กลางถนนที่รถวิ่งอยู่และจอดแค่แปปเดียวไม่ถึงอึดใจก็ไฟเขียว     เราจำใจต้องทนเจ็บและใช้นิ้วที่เป็นแผลจับไว้เหมือนเดิม  ตอนนั้นรถเมล์(จำสายไมไ่ด้ว่าสายอะไร แต่สีชมพู) มันวิ่งซ้ายอยู่ข้างหน้าและขวางทางเข้าซอยที่จะเข้าไป วินก็บิดเลยครับ เพื่อที่จะอ้อมไปข้างหน้าแล้วเลี้ยวเข้าซอยให้ทัน แต่ไม่รอดครับ
.....ปึ้งงง รถเมล์ชนเข้ากับท้ายรถวินมอเตอร์ไซค์ที่เราซ้อนอยู่  มันเกิดขึ้นไวมาก เราตกใจด้วย มึนงงด้วย แต่รู้ว่าโดนเข่าเต็มๆ ตอนนั้นวินเอาขาค้ำรถไว้ไม่ให้ล้มถึงพื้น เรานี่รีบลงเลย ตอนนั้นไม่รู้สึกเจ็บอะไรเลย เพราะคงตกใจ  เห็นวินรีบตั้งรถมอเตอร์ไซค์มัน และเช็คดูว่ารถเป็นยังไงบ้างโดยไม่สนใจเราเลย ส่วนไอรถเมล์คันนั้น(น่าจะเป็นกระเป๋ารถเมล์ เสียงผู้หญิง) ยื่นหน้าออกมาดูละตะโกนว่าไม่เป็นไรๆ ไปเลยๆ ......กูนี่ งง เลย  คือต้องรอให้กูตายหรอหรืออะไรถึงจะเรียกว่าเป็น  คือเราคิดอะไรไม่ออก ไม่มีใครสนใจเลยว่าใครจะเป็นยังไง เราเลยละยื่นตังค์ให้บอก แค่นี้พอ พอแล้ว แล้วเดินไปเอง  
                ตอนนี้ถึงที่ทำงานแล้ว รู้สึกเจ็บแปล๊บที่เข่ามากตอนนี้ ละก็ปวดมากขึ้นเรื่อยๆ ตอนนี้รู้สึกแย่มากกับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้น แย่ตรงที่คนไม่มีจิตสำนึกเลย นึกถึงแต่ตัวเองเป็นอันดับแรก  แล้วถ้าเราไม่ใช่คนไทย และเหตุการณ์ครั้งนี้ไม่ได้เกิดแค่นี้ แต่ถึงตายหล่ะ
                ตอนแรกเดี๋ยวตอนเย็นผมคงไปที่คิววินมอเตอร์ไซค์และบอกกับวินคนอื่นให้ตักเตือน แต่เพื่อนห้ามไว้ว่าอย่าเสี่ยงเลย เผลอๆมันไม่เชื่ออีกแล้วยังโดนตรีนอีก ...... คงต้องปล่อยไป

*จำได้ว่าชื่อวินข้างหลังติดว่า เขตธนบุรี   (แต่ปกติตรงนั้นจะเป็น ชื่อวินติดว่า บีทีเอสตลาดพลู)
ปล.ไม่รู้ต้องแท็กห้องไหน ถ้าผิดขออภัย

** ขออนุญาตแก้ไข ลบเบอร์เสื้อวินดีกว่าครับ ไม่อยากโกรธอะไรเค้ามาก แต่อยากมาเตือนทุกคนให้ระวังเวลาเดินทางครับ