คือโดยปกติเราเป็นคนที่ค่อนข้างใช้เหตุผลมากกว่าอารมณ์ ละแบบทีแรกก็คิดว่าไม่เป็นไรหรอก แต่ไปๆมาๆมันไม่ใช่ แบบทำเจอเรื่องที่สะกิดใจให้นึกถึงเขาก็จะมานั่งนอยด์ น้ำตาไหล ฟังเพลงเศร้าก็อินพาลให้นึกถึง เรื่องเดียวที่ทำให้เราเลิกเพ้อ(ในหัวสมอง)ได้คือเรื่องงานค่ะ (ดูหนัง ฟังเพลง ฯลฯ ไม่ได้ผลค่ะ) เวลาทำงานมันจะกลายเป็นเราคนเดิม ไม่ใช่เราที่บ้าบอ แต่แบบก็ใช่ว่าจะมีงานให้ทำตลอด 24 ชม. พอตอนไหนว่างหัวสมองก็พาลนึกถึงแล้วก็นั่งจิตตก แล้วแบบเราก็จะเถียงกับตัวเอง(อาจจะดูบ้า)คือส่วนนึงด้วยความที่เราค่อนข้างมีเหตุผลเรารู้สึกว่าเรื่องนี้มันเป็นเรื่องไร้สาระ เรากำลังทำตัวงี่เง่านะ ละก็จะบอกให้ตัวเองหยุดบ้าซะ!!! แต่แบบอีกส่วนมันก็เป็นส่วนที่เพ้อ คิดนู่นคิดนี่ คือห้ามไม่ได้ ส่วนของอารมณ์ล้วนๆ ซึ่งเราไม่ชอบมันเลย เพราะมันไม่ใช่ตัวเรา

ถ้านับแต่แรกเรี่องมันก็ผ่านมาจะเป็นเดือนแล้วค่ะ คือเรานั้นจบกันแบบงงๆ(ยังไม่ถึงขั้นเป็นแฟนกันค่ะ) ไม่มีเรื่องที่ไม่ดี เราไม่ได้ทะเลาะกัน เขาไม่ได้นอกใจ เขาไม่ได้ทำเรื่องอะไรให้เราเจ็บใจ ก็แค่อยู่ดีๆเขาก็ห่างออกไป (ซึ่งเราก็มีคำถาม แต่ขอเลือกที่จะเก็บมันไว้กับตัวดีกว่า)

ช่วงอาทิตย์แรกๆเราก็ไม่เป็นอะไรมากหรอกค่ะ แต่ช่วงสองสามอาทิตย์หลังมันยิ่งเพิ่มความบ้าขึ้น เราเลยปิดทุกอย่าง ลบ(เกือบ)ทุกเรื่อง (เกือบ)ทุกอย่างที่เกี่ยวกับเขา สิ่งที่มันทำให้เรานึกถึงเขาเราก็พยายามกำจัดให้หมด แต่เราไม่ระบายให้ใครฟัง เพราะรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องงี่เง่า(ไม่ชอบให้คนอื่นเห็นตัวเองอ่อนแอ)แล้วก็รู้สึกว่ามันเป็นเรื่องของคนสองคน เรื่องส่วนตัว ไม่ต้องไปประกาศให้โลกรู้ มันดูไม่ดี เราไม่อยากให้คนมองเขาในแง่ที่ไม่ดี จนเหมือนตัวเราเองจะโอเคขึ้นแล้วมั้ง(หรือไม่เราก็หลอกตัวเอง เหอะๆ) แต่แล้วเราก็ได้เจอเขาอีก เห็นหน้าเขาอีก ได้คุยกับเขาอีก(แบบรวมตัวกันกับกลุ่มเพื่อนๆ) เราพยายามบอกตัวเองว่าเราโอเคๆ พยายามทำตัวให้ปกติที่สุด แต่จริงๆลึกๆแล้วเราไม่โอเค และเพื่อนเราก็คงจับความไม่ปกติของเราและเขาได้ จริงๆนางถามเคยหลายรอบเหมือนกันว่าเป็นอะไรไหม ทะเลาะกับเขาเหรอ มีปัญหาอะไรกับเขาหรือเปล่า แต่เราก็บอก 'เปล่า' ทุกครั้งค่ะ (เราเป็นเพื่อนกลุ่มเดียวกันทั้งสามคนค่ะ แต่เพื่อนคนนี้เป็นคนเดียวที่รู้เรื่องความสัมพันเรากับเขา) จนกระทั่งหลังจากเราเจอเขาครั้งนี้เพื่อนเราถามจี้อีกครั้ง เพราะเป็นห่วง แล้วเหมือนกำแพงทุกมันพังทะลายเรานั่งเพ้อให้เพื่อนฟังหลายชั่วโมง บ้าพูดมันอยู่นั่น เหอะๆ แต่อาจจะแปลกไปนิดตรงที่เราเพ้อแล้วเราไม่ได้ร้องไห้ แต่เรากลับขำ ขำทุกเรื่อง(ไม่เข้าใจเหมือนกัน) พูดไปขำไป จิกกัดตัวเอง จิกกัดเรื่องราวตัวเอง ทำให้มันเป็นตลก(ร้าย) หรือเราจะเป็นบ้าไปแล้วจริงๆ พอหลังจากวันที่เราเพ้อกับเพื่อนเราไปเราก็กลับมาอยู่ในโหมดปกติ เก็บเรื่องเงียบไม่พูดถึงเรื่องนี้อีกเลย แล้วก็กลับมานอยด์ มาจิตตกคนเดียวอีกแล้ว

เราไม่รู้ว่าอีกนานไหมกว่าเราจะเลิกบ้า เราไม่เคยเป็นแบบนี้มากก่อน ไม่เคยอกหัก รู้สึกว่าตัวเองงี่เง่ามากๆตอนนี้

เราควรทำไงดีคะ ให้ลืมเร็วๆ กลับมาเป็นคนใช้เหตุผลดังเดิม

คนที่อกหักเขาทำอย่างไรกันคะ ให้ผ่านมันไปได้เร็วๆ

ขอบคุณค่ะ ที่อุสาห์อ่านคนเพ้อเพ้อจนจบ