ในหนังสือ ข้าบดินทร์ มีบท ที่พ่อเหม และเจ้าลำดวน สื่อถึงความรู้สึกลึกๆที่มีต่อกัน  เป็นความรักที่ลึกซึ้ง ที่อยู่ภายในโดยไม่ต้องคุยกันสักนิด
น่าเสียดายที่มีข้อความดีดี ในหนังสือ แต่ไม่ได้ถูกหยิบยกออกมา
    "ไม่ว่า ชีวิตจะเปลี่ยนแปลงไปเช่นใด ร่างกาย จะแปรเปลี่ยนตามวันเวลาสังขาล ก็ขอมีเจ้าอยู่ด้วย ได้เห็นหน้า จักได้เพียรร้อยมาลัยดอกลำดวนมอบให้แต่เจ้า จนกว่าสองตาจะพร่าเลือน หรือสิบนิ้วจะหมดแรง จะกดกลีบบดอกลำดวนใส่เถาวัลย์ ผูกเป็นมาลัย มอบให้เจ้าทุกเช้าเย็น"

   หญิงสาวคลี่ผ้าผืนใหญ่ห่อไหล่เปลือยเดินออกมาด้านนอกเพิง ขณะทอดสายตาไปทางดงไม้ไกลๆ ตามเสียงสวดท่วงทำนองน่าฟัง สายตาก็ปะทะเข้ากับพวงดอกไม้เล็กๆที่ถูกคล้องไว้ตรงปลายหลังคาที่พักตน หญิงสาวรีบโหย่งตัวเอื้อมหยิบลงมา ดอกไม้กลีบแข็งสีเหลืองถูกเถาวัลย์เส้นเล็กสอดร้อยเป็นพวงน่ารัก ส่งกลิ่นหอมนัก
    ใครกันหนอ ช่างสรรหาดอกลำดวนงามนักมาทำมาลัยแอบส่งให้กลางป่า คนหยิบมาลัยถึงกับอุ่นวาบในหัวอกฉับพลัน เหมือนแว่วเสียงใครบางคนเรียกหาจากที่ไกล..เจ้าลำดวน
........... แทนคำตอบของพี่ใช่ไหม เมื่อเย็ยวาน..ฉันเรียกชื่อพี่ออกไป มาลัยพวงน้อยจึงได้ขานรับชื่อฉันกลับมา