คือเรารู้สึกว่าทัศนคติที่เค้ามองเรามันดูติดลบมากๆ มากจนบางทีเราทุกข์มาก จนคิดว่าอยู่ด้วยกันแล้วมีความทุกข์มากกว่าสุข ไม่อยากอยู่แล้วค่ะ

ยกตัวอย่างนะคะ
ถ้ามีเพื่อนมาเที่ยวหาที่บ้าน เราก็จัดบ้านทำความสะอาดรอ ตามปกติที่คนเค้าทำกัน เค้าก็มาด่าเราว่ามึ_สร้างภาพ

Facebook นี่ถึงขั้นเราต้องบล๊อกหนีเค้าเลยค่ะ คือ เหมือนเป็นโรคประสาท ถ้าเราโพสรูปไปเที่ยว คือรูปส่วนตัวเรา เค้าก็จะไม่ชอบ. ไม่อยากให้โพส ด่าว่าเราอวดคนอื่น? ทั้งๆที่เราก็มองว่ามันเป็นเรื่องปกติ คือเพื่อนๆเรา เวลาไปเที่ยวก็โพสกันแทบทุกคน

ถ้าเราถ่ายรูปกับผู้ใหญ่ที่เรานับถือแล้วโพส ก็ด่าว่าเราเฟค สร้างภาพ

มีเพื่อนมาเที่ยวบ้าน เพื่อนอยากไปเล่นกีฬา ก็ไปกัน
ก็ด่าเราว่า เราสร้างภาพเป็นคนดี

อีกเรื่องที่เรา งงมาก คือ ว่าให้เราตลอดว่าเรามีปัญหากับคนทั้งโลก ย้ำตลอดนะคะว่าทั้งโลก คือพูดจะให้เราเป็นให้ได้ ทั้งๆที่เราไม่ได้มีปัญหากับใครเลย ทั้งเพื่อน เพื่อนร่วมงาน ไม่มีเลย ไม่มีจริงๆ เป็นคนที่มีเพื่อนค่อนข้างเยอะด้วยซ้ำ คือ เป็นมากถึงขั้น วันนึงเรานั่งอยู่ เดินมาถามเราว่า เคยทะเลาะกับตัวเองรึป่าว? เราก็งง คือจะให้เป็นให้ได้ใช่มั๊ย

แต่เรายอมรับเรื่องนึงค่ะว่าเรามีปัญหากับครอบครัวเค้า อารมณ์สะใภ้แต่งเข้าไปนะค่ะ ก็แคร็กกับพี่สาวน้องสาวเค้า  เราก็พยายามแยกออกมาค่ะ ไม่ปะทะ เลี่ยงได้ก็เลี่ยง  ไม่อยากเจอ ไม่อยากมีปัญหามากไปกว่านี้

คือเราไม่ไหวแล้วจริงๆค่ะ เหมือนอยู่กับคนเป็นโรคประสาท. คือมองกันในแง่ลบมากๆ ทำตัวไม่ถูกจริงๆค่ะ เคยเสียใจร้องให้ไม่รู้กี่ครั้งว่าทำไมถึงต้องว่าให้เราขนาดนี้ เรื่องมันหยุมหยิมเกินไป จนเราไม่คิดว่ามันจะเป็นเรื่องได้ มันน้อยใจ ทุกวันนี้ก็ยังว่าให้เราตลอด จนมันเลยจุดที่เสียใจ มาคิดได้เองค่ะว่า ถ้าเราไม่ได้เป็นอย่างที่เค้าว่า เราจะทุกข์ทำไม

พอเราถามว่าทำไมถึงชอบว่าให้เราจังเลย. เรื่องเดิมๆเรื่องเล็กน้อย ไม่ควรเป็นเรื่องด้วยซ้ำ ว่าเราเป็นปีๆ ทั้งๆที่เราไม่ได้เป็นอย่างที่เค้าพูด เราไม่ได้มีปัญหากับใครเลย ทำไมมองเราในแง่ร้ายจัง

เค้าบอกว่าเราว่าให้เค้าก่อนเค้าก็เลยว่าเรากลับบ้าง แต่สำหรับเราเรื่องที่เราว่าเค้าคือเป็นเรื่องที่เค้าทำจริง และเราคิดว่าเราควรจะพูดบ้าง  เช่น กลับบ้านดึกทุกวัน วันหยุดก็ยังออกแทนที่จะอยู่บ้าน วันไหนที่เค้าเครียดไม่สบายใจเราอยู่เป็นเพื่อนเค้าทั้งวันนะคะ แต่พอมีคนชวนเค้าไปเค้าทิ้งเราไปกับคนอื่นทันที ตรงข้ามทำไมเรื่องเรามันหยุมหยิมจังเลย แต่หยิบเอามาว่าให้จัง

เวลาโกรธเราจะชอบพิมพ์เป็นข้อความส่งไปให้เค้าค่ะ ไม่อยากคุยเพราะคุยกันทีไรมันจะจบด้วยการทะเลาะทุกครั้ง ไม่ฟังกัน แย่งกันพูด เค้ากลับมองว่าการที่เราพิมพ์ยาวๆแบบนี้ คือ การด่าเขาแบบเยอะมาก จริงๆสำหรับเราคือเราต้องการอธิบายเหตุผลของเรา

แต่ที่ทนไม่ได้ก็เพราะ ทุกวันนี้ก็ยังเป็นค่ะ เค้าว่าให้ทุกเรื่อง คือทำงานบ้านยังสามารถว่าเราได้ว่าสร้างภาพ ? เราไม่มีความสุขเลยค่ะ มันเยอะเกินไปในความรู้สึกเรา อยากเดินออกไปจากชีวิตตรงนี้

เราอยากจะขอคำแนะนำจากเพื่อนๆด้วยค่ะ ว่าควรจะทำยังไงดี มีวิธีคิดให้ตัวเองสบายใจ ให้พ้นจากทุกข์ตรงนี้ยังไงดี