เรื่องนี้เรื่องจริงนะครับ อย่าดราม่ากันเน่อ
...เรื่องเพิ่งจะเกิดขึ้นกับผมเมื่อ 3-4 วันที่ผ่านมาเองครับ....ในขณะที่ผมกำลังเล่นเฟสอยู่นั้น ก็มีเฟสบุ๊กลึกลับอันหนึ่งแอดผมมา โดยที่โปรไฟล์นั้นไม่มีรูป หรือข้อมูลอะไรที่ระบุถึงตัวบุคคลเลย มีแต่รูปวิว สถานที่ท่องเที่ยว และชื่อเฟสก็คล้ายๆพวกทำทัวร์ทั่วไป ผมก็กดรับไปเพราะมี Mutual friend เป็นรุ่นน้องผมคนหนึ่ง เลยคิดว่าของเขาทำมาขายตั๋วเครื่องบิน หรือทัวร์ เพราะเขาเพิ่งเรียนจบมาหมาดๆ
...........วันต่อมา ด้วยความที่ผมสงสัยว่าเฟสใคร เลยเข้าไปดูอีก แต่คราวนี้หน้าวอลเฟส กลับมีเพื่อนๆชาวต่างชาติ มาคอมเม้นเต็มไปหมดเลย
ต่อมสงสัยผมยิ่งทำงานหนักขึ้นเรื่อยๆ ผมจ้องอยู่ที่หน้าวอลเฟสของเธอนานมาก คือไล่อานไปเรื่อยๆ จนไปเจอ โพสหนึ่งได้กล่าวถึงชื่อของเธอ ชื่อว่า B ซึ่งมันทำให้ผมตกใจมาก และความมั่นใจของผมมันบอกว่าต้องเป็นเธอคนนี้แน่นอน หัวใจของผมเต้นแรงขึ้น ..........
......ผมตกอยู่ในภวังค์แห่งความมืดมิด เมื่อเธอได้เปลี่ยนรูปโปร์ไฟล์ของเธอเป็นรูปหน้าเธอ โดยที่ผมปิดหน้าทำให้เห็นใบหน้าของเธอเพียงครึ่งเดียวเท่านั้น แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ความทรงจำของผมนั้นเปลี่ยนไปเลย มีเพียงแต่ใบหน้าเธอนั้นเปลี่ยนแปลงไปเล็กน้อย เพราะผมไม่ได้เห็นหน้าเธอเลยประมาณเกือบ 10 ปีได้
.......เธอเป็นเด็กที่น่ารัก ร่าเริ่ง คุยสนุกมาก ผมอยากจะคุยกับเธอ อยากจะทักเธอแต่ไม่กล้า มันเป็นเพราะผมรู้สึกผิดกับเธออย่างแรงที่ทำให้ผมยังจำฝังใจมากมาจนถึงทุกวันนี้ ผมภาวนามาตลอดว่าอยากจะพบเธออีกสักครั้ง อยากจะขอโทษเธอจริงๆ ในสิ่งที่ผมไม่สมควรอย่างยิ่ง....ผมรู้สึกผิดมาตลอด
......ในครั้งที่เรายังเป็นแฟนกัน เธอเป็นแฟนคนแรกของผมในวัยเยาว์ สมัยนั้นผมเรียนอยู่ ม.4 ร.ร.ชายล้วนที่มีชื่อเสียงอันดับต้นๆของประเทศแห่งหนึ่งในกรุงเทพ ย่านปากคลองตลาด (มีอยู่ 2 ร.ร.เดาเอานะครับ อิอิ
) สมัยนั้นก็จะมีเว็ปต่างๆเอาไว้แชทกัน เช่น PIRCH ICQ MSN หรือเว็ปเด็กดี บลาๆ
...ผมก็เป็นเด็กผู้วัยรุ่นคนหนึ่งที่หน้าตาธรรมดาๆ ตี๋ๆขาวๆ ไม่ได้หล่ออะไร แต่ผมเป็นคนอารมณ์ดี ชอบเล่นมุกตลกๆ บางทีก็ฝืดบ้างไรบ้าง ก็เล่นไป
ในช่วงเวลานั้นผมก็มีเพื่อนนักเรียนผู้หญิงต่างโรงเรียนคุยบ้าง รุ่นน้องบ้าง รุ่นพี่มหาลัยบ้าง (เอาง่ายๆ คือคุยแม่มหมดอ่ะ 555 ออกแนวจีบด้วยมั้ง
) จนผมได้มาเจอกับเธอคนนี้ น้อง B เธอเป็นรุ่นน้องผม 2 ปี ผมแอดเมล์ไปคุย MSN กับเธอ ทักไปทุกวันๆ จนผมได้เบอร์มือถือของเธอมา (ตื๊อเท่านั้นที่ครองโลก) คุยกับถูกคอมาก เธอก็คุยสนุก หัวเราะไปเรื่อย หัวเราะแทบทุกมุกที่ผมเล่น ( แถวบ้านเรียก เส้นตื้น ) คุยกันมาสักพักเกือบ 1 เดือนเห็นจะได้ เธอบอกกับผมว่า เธอไม่เคยคุยกับใครแล้วสนุกเท่านี้มาก่อนเลย เธอก็สารภาพว่าคุยกับคนอื่นหลายคนอยู่เหมือนกัน แต่พอมาเจอผม เธอก็เลิกคุยไปหมดเลย เหลือเพียงแค่ผมคนเดียว เพราะเธอถูกใจ ง่ออออวววว
ส่วนผมหรอ ? ........... ก็...........นะ .... คุยกับน้อง B แค่เดียวนั่นแหละแหม
...เธอก็จะโทรมาคุยตอนกลางคืนประจำ แล้วบางทีจะมีเพื่อนเธอโทรมาประชุมสายคุยด้วย ( ไม่รู้ว่าปกติเขาก็คุยแบบนี้ประจำหรือเปล่า ) เราก็ฟังเขาคุยกัน
ส่วนมากจะไม่ค่อยได้พูดอะไร ฟังอย่างเดียว พอเจอแบบนี้ทุกวันก็ เริ่มสนิทกันหมด ทีนี้ ผมปล่อยมุกแบบรัวๆเลย ด้วยความเร็ว 10 ฮาต่อวินาที
...เป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ จนมีเพื่อนเธอคนนึงเข้ามาประชุมสายด้วย เธอบอกว่าเพื่อนคนนี้เพิ่งเลิกกับแฟน อยากคุยด้วยเลยประชุมสาย เราก็ปลอบใจไปตามประสาพระเอก พอบีจะไปนอน เราวางสายแยกย้ายกันไป สักพักโทรศัพท์ผมก็ดัง แต่ปลายสายดันเป็นน้องเอฟ เพื่อนบี ผมก็งง โทรมาได้ไง แต่ไม่ได้ถามอะไรมาก เห็นกำลังเศร้า เธอร้องไห้อย่างกับบ้านไฟไหม้ ลำไยโดนขโมย โดนโบยด้วยบ้องข้าวหลาม แล้วโดนหามไปทิ้งแม่โขง...
ผมก็เลยไม่ได้ถามอะไรมาก ปล่อยให้ร้องไป ทำได้แค่ปลอบ แล้วบอกให้ไปนอน ...... เรื่องราวมันเป็นแบบนี้อยู่ทุกวัน เพื่อนๆของบี ประมาณ 3-4 คน จะโทรมาประชุมสายประจำ แต่น้องเอฟเริ่มจะโทรหาผม เกือบทุกคืน.... ในขณะที่ น้องบี ค่อยๆหายไปจากผม และผมก็ติดต่อเธอไม่ได้เลยเป็นเดือน บรรดาเพื่อนๆเธอก็หายไปไหนไม่รู้ เหลือแต่เอฟเพียงคนเดียวที่คุยกับผม ผมอยู่ในช่วงสูญญากาศ บีหายไปไหน ผมคิดว่าเขาคงไม่คุยกับเราแล้ว...ก็เลยคุยกับน้องเอฟไป
....น้ำหยดลงหินทุกวันหินมันยังกร่อน นับประสาอะไรกับใจอ่อนๆ ของเด็กหนุ่มวัยรุ่น....นั่นแหละครับ สุดท้ายก็เป็นแฟนกับ เอฟ คบกันไปสักพัก ก็นัดไปโน่นไปนี่ จนเพื่อนคนหนึ่งของน้องบี ชื่อว่าเอ็ม มาเห็นว่าเราสองคนมาด้วยกัน แต่น้องเอฟเป็นคนนัดเอ็มมานะ เขาก็ทำหน้างงๆ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
...พอผมกลับมาถึงบ้าน เพื่อนๆน้องบีก็ ทักมาใน msn โทรมาก็มี บอกว่า ไปทำอะไรมาทำไมบี ร้องไห้ขนาดนั้น...!!!!!!...................ผมนี่อึ้งเลย
ผมเลยคุยกับเพื่อนบีว่า ทำไมบีหายไป ไม่เห็นติดต่อมาเลย เขาก็บอกว่าโทรศัพท์พัง ทำอะไรไม่ได้เลย ติดต่อใครไม่ได้เลย ....ผมทำอะไรไม่ถูกเลยครับ
บีก็ไม่ย่อมคุยกับผมเลย แล้วเธอก็กำลังจะไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ ผมไม่มีโอกาสที่จะอธิบายหรือคุยกับเธอเลยครับ ...สุดท้ายไม่นานผมก็เลิกกับเอฟ
.....ผมรู้สึกผิดมาตลอดตั้งแต่ ม.4 จนถึงตอนนี้ 10ปีเห็นจะได้ แต่เธอคงจะจำผมไม่ได้ หรือลืมไปแล้ว เพราะตอนนั้นมันเป็นความรักแบบเด็กๆ แต่สำหรับผมมันสำคัญกับผมมาก .... ไม่กล้าทักไปตรงๆ แต่ถ้าเขาเข้ามาอ่านแล้วเจอ ถ้าจำได้ อยากจะบอกว่า " พี่ขอโทษ ขอโทษจริงๆจากใจ พี่ไม่ได้อยากให้เรื่องมันเป็นแบบนั้น พี่รู้สึกผิดมาตลอด นึกถึงแต่เรื่องนี้มาตลอดเลย พี่ขอโทษจริงๆครับ.... "
ทำไงดี ? เมื่อเธอกลับมาทำให้ใจสั่น....
...เรื่องเพิ่งจะเกิดขึ้นกับผมเมื่อ 3-4 วันที่ผ่านมาเองครับ....ในขณะที่ผมกำลังเล่นเฟสอยู่นั้น ก็มีเฟสบุ๊กลึกลับอันหนึ่งแอดผมมา โดยที่โปรไฟล์นั้นไม่มีรูป หรือข้อมูลอะไรที่ระบุถึงตัวบุคคลเลย มีแต่รูปวิว สถานที่ท่องเที่ยว และชื่อเฟสก็คล้ายๆพวกทำทัวร์ทั่วไป ผมก็กดรับไปเพราะมี Mutual friend เป็นรุ่นน้องผมคนหนึ่ง เลยคิดว่าของเขาทำมาขายตั๋วเครื่องบิน หรือทัวร์ เพราะเขาเพิ่งเรียนจบมาหมาดๆ
...........วันต่อมา ด้วยความที่ผมสงสัยว่าเฟสใคร เลยเข้าไปดูอีก แต่คราวนี้หน้าวอลเฟส กลับมีเพื่อนๆชาวต่างชาติ มาคอมเม้นเต็มไปหมดเลย
ต่อมสงสัยผมยิ่งทำงานหนักขึ้นเรื่อยๆ ผมจ้องอยู่ที่หน้าวอลเฟสของเธอนานมาก คือไล่อานไปเรื่อยๆ จนไปเจอ โพสหนึ่งได้กล่าวถึงชื่อของเธอ ชื่อว่า B ซึ่งมันทำให้ผมตกใจมาก และความมั่นใจของผมมันบอกว่าต้องเป็นเธอคนนี้แน่นอน หัวใจของผมเต้นแรงขึ้น ..........
......ผมตกอยู่ในภวังค์แห่งความมืดมิด เมื่อเธอได้เปลี่ยนรูปโปร์ไฟล์ของเธอเป็นรูปหน้าเธอ โดยที่ผมปิดหน้าทำให้เห็นใบหน้าของเธอเพียงครึ่งเดียวเท่านั้น แต่มันก็ไม่ได้ทำให้ความทรงจำของผมนั้นเปลี่ยนไปเลย มีเพียงแต่ใบหน้าเธอนั้นเปลี่ยนแปลงไปเล็กน้อย เพราะผมไม่ได้เห็นหน้าเธอเลยประมาณเกือบ 10 ปีได้
.......เธอเป็นเด็กที่น่ารัก ร่าเริ่ง คุยสนุกมาก ผมอยากจะคุยกับเธอ อยากจะทักเธอแต่ไม่กล้า มันเป็นเพราะผมรู้สึกผิดกับเธออย่างแรงที่ทำให้ผมยังจำฝังใจมากมาจนถึงทุกวันนี้ ผมภาวนามาตลอดว่าอยากจะพบเธออีกสักครั้ง อยากจะขอโทษเธอจริงๆ ในสิ่งที่ผมไม่สมควรอย่างยิ่ง....ผมรู้สึกผิดมาตลอด
......ในครั้งที่เรายังเป็นแฟนกัน เธอเป็นแฟนคนแรกของผมในวัยเยาว์ สมัยนั้นผมเรียนอยู่ ม.4 ร.ร.ชายล้วนที่มีชื่อเสียงอันดับต้นๆของประเทศแห่งหนึ่งในกรุงเทพ ย่านปากคลองตลาด (มีอยู่ 2 ร.ร.เดาเอานะครับ อิอิ
...ผมก็เป็นเด็กผู้วัยรุ่นคนหนึ่งที่หน้าตาธรรมดาๆ ตี๋ๆขาวๆ ไม่ได้หล่ออะไร แต่ผมเป็นคนอารมณ์ดี ชอบเล่นมุกตลกๆ บางทีก็ฝืดบ้างไรบ้าง ก็เล่นไป
ในช่วงเวลานั้นผมก็มีเพื่อนนักเรียนผู้หญิงต่างโรงเรียนคุยบ้าง รุ่นน้องบ้าง รุ่นพี่มหาลัยบ้าง (เอาง่ายๆ คือคุยแม่มหมดอ่ะ 555 ออกแนวจีบด้วยมั้ง
...เธอก็จะโทรมาคุยตอนกลางคืนประจำ แล้วบางทีจะมีเพื่อนเธอโทรมาประชุมสายคุยด้วย ( ไม่รู้ว่าปกติเขาก็คุยแบบนี้ประจำหรือเปล่า ) เราก็ฟังเขาคุยกัน
ส่วนมากจะไม่ค่อยได้พูดอะไร ฟังอย่างเดียว พอเจอแบบนี้ทุกวันก็ เริ่มสนิทกันหมด ทีนี้ ผมปล่อยมุกแบบรัวๆเลย ด้วยความเร็ว 10 ฮาต่อวินาที
...เป็นแบบนี้ไปเรื่อยๆ จนมีเพื่อนเธอคนนึงเข้ามาประชุมสายด้วย เธอบอกว่าเพื่อนคนนี้เพิ่งเลิกกับแฟน อยากคุยด้วยเลยประชุมสาย เราก็ปลอบใจไปตามประสาพระเอก พอบีจะไปนอน เราวางสายแยกย้ายกันไป สักพักโทรศัพท์ผมก็ดัง แต่ปลายสายดันเป็นน้องเอฟ เพื่อนบี ผมก็งง โทรมาได้ไง แต่ไม่ได้ถามอะไรมาก เห็นกำลังเศร้า เธอร้องไห้อย่างกับบ้านไฟไหม้ ลำไยโดนขโมย โดนโบยด้วยบ้องข้าวหลาม แล้วโดนหามไปทิ้งแม่โขง...
....น้ำหยดลงหินทุกวันหินมันยังกร่อน นับประสาอะไรกับใจอ่อนๆ ของเด็กหนุ่มวัยรุ่น....นั่นแหละครับ สุดท้ายก็เป็นแฟนกับ เอฟ คบกันไปสักพัก ก็นัดไปโน่นไปนี่ จนเพื่อนคนหนึ่งของน้องบี ชื่อว่าเอ็ม มาเห็นว่าเราสองคนมาด้วยกัน แต่น้องเอฟเป็นคนนัดเอ็มมานะ เขาก็ทำหน้างงๆ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร
...พอผมกลับมาถึงบ้าน เพื่อนๆน้องบีก็ ทักมาใน msn โทรมาก็มี บอกว่า ไปทำอะไรมาทำไมบี ร้องไห้ขนาดนั้น...!!!!!!...................ผมนี่อึ้งเลย
ผมเลยคุยกับเพื่อนบีว่า ทำไมบีหายไป ไม่เห็นติดต่อมาเลย เขาก็บอกว่าโทรศัพท์พัง ทำอะไรไม่ได้เลย ติดต่อใครไม่ได้เลย ....ผมทำอะไรไม่ถูกเลยครับ
บีก็ไม่ย่อมคุยกับผมเลย แล้วเธอก็กำลังจะไปเรียนต่อที่ต่างประเทศ ผมไม่มีโอกาสที่จะอธิบายหรือคุยกับเธอเลยครับ ...สุดท้ายไม่นานผมก็เลิกกับเอฟ
.....ผมรู้สึกผิดมาตลอดตั้งแต่ ม.4 จนถึงตอนนี้ 10ปีเห็นจะได้ แต่เธอคงจะจำผมไม่ได้ หรือลืมไปแล้ว เพราะตอนนั้นมันเป็นความรักแบบเด็กๆ แต่สำหรับผมมันสำคัญกับผมมาก .... ไม่กล้าทักไปตรงๆ แต่ถ้าเขาเข้ามาอ่านแล้วเจอ ถ้าจำได้ อยากจะบอกว่า " พี่ขอโทษ ขอโทษจริงๆจากใจ พี่ไม่ได้อยากให้เรื่องมันเป็นแบบนั้น พี่รู้สึกผิดมาตลอด นึกถึงแต่เรื่องนี้มาตลอดเลย พี่ขอโทษจริงๆครับ.... "