............สำหรับการเดินทางในครั้งนี้  มีเป้าหมายเพื่อที่จะตามหาร้านขายโครงเฟรมผ้าใบในตำนานของเด็กช่างศิลป์ ซึ่งพอทราบว่าอยู่ที่ตลาดหัวตะเข้ แถวๆลาดกระบัง แน่นอนว่าผมคงไม่ไปเพื่อสั่งเฟรมผ้าใบอย่างเดียวแน่ๆ เพราะผมถือว่าทุกเรื่องราวระหว่างทางนั้นสำคัญ จึงตื่นนอนแต่เช้าท่ามกลางตึกคอนกรีตดูตารางรถไฟจากภาษีประชาชนตามภาษาชีวิตมนุษย์นิสิตไม่มีเงินเดือน
.............อันที่จริงรถไฟนี่เป็นยานพาหนะที่ผมชอบเลยถึงแม้จะไม่ซื่อสัตย์เรื่องเวลา มันพาเราไปส่งตามสถานีต่างๆบนทางเส้นขนานที่จะมีผู้คนสับเปลี่ยนขึ้นลงโดยที่เราไม่สามารถบงการให้มันช้าหรือไวได้เลย ซึ่งเราจะได้ปฏิสันถานกับผู้คนโดยไม่แบ่งแยกบนขบวนเดียวกัน มีลมโกรกที่หน้า มีเรื่องราวให้ชมข้างนอกหน้าต่างข้างทางสายรถไฟ
............ผมจึงนั่งรถเมล์สาย 29 มาลงที่หน้าหัวลำโพง จุดเริ่มต้นที่ผมมักจะปักหมุดที่จะเดินทางไปยังภูมิภาคต่างๆของประเทศไทย

จุดที่ผมยืนอยู่นี่มีร้านหมูทอดกลิ่นหอมมากเลย