จากที่สังเกตคนรอบตัว มองไปรอบๆ เห็นว่าคนจำนวนมากแม้จะออกตัวว่ามีอุดมการณ์ แต่พอมีปัญหาเกิดขึ้นกับตัวเองและครอบครัวก็พร้อมจะละอุดมการณ์นั้นโดยไม่พักคิดแม้แต่น้อย เช่น
เพื่อนคนหนึ่งบอกว่ารังเกียจรัฐประหารอย่างมาก เน้นเสมอว่าคนเราเท่าเทียม จนคุยกับคนในครอบครัวไม่ได้ วันหนึ่งเกิดเจ็บป่วยขึ้นมา ก็ได้สามีที่เป็นหมอช่วยนัดหมออย่างด่วนพิเศษ เพื่อนคนนั้นไปตรวจอย่างไม่ตะขิดตะขวงใจและเฝ้าบอกว่าโชคดีที่มีสามีเป็นหมอ
เพื่อนคนหนึ่งเป็นข้าราชการตำแหน่งสูง ทำงานในหน่วยงานที่ออกตัวว่ารับใช้ชาติและราชบัลลังก์แต่พยายามวิ่งหาความช่วยเหลือให้ลูกสาวเข้าโรงเรียนประจำจังหวัด
ผู้ใหญ่ท่านหนึ่งพร่ำบอกว่ารังเกียจการคอรัปชั่นแต่ชื่นชมเมื่อมีคนรู้จักช่วยให้ได้สิทธิพิเศษต่างๆ เช่น เปลี่ยนจากที่นั่งชั้นประหยัดไปเป็นชั้นหนึ่ง
ไปงานเลี้ยงประจำปีของสถานทูตแห่งหนึ่ง เห็นผู้หญิงคนหนึ่งที่ออกสื่อเสมอว่ารักมวลชนคนเสื้อแดง แต่งตัวด้วยเสื้อผ้าราคาแพง ถือไวน์ในมือ เดินร่อนทักทายคนโน้นคนนี้
คนขายของใกล้ที่ทำงาน อยากให้สังคมมีความเท่าเทียม แต่ขายของบนทางเท้าโดยไม่เสียค่าเช่าและภาษี

บางคนบอกว่าสังคมไทยเป็นสังคมดัดจริต แต่ดูแล้วน่าจะเป็นสังคมทุจริตมากกว่า ดังนั้นหากจะสรุปว่าประเทศเราเกินเยียวยาแล้ว จะรุนแรงไปไหม