เรากับแฟนคบกันมาเกือบ3ปี ตลอดทั้ง3ปีเราอยู่ด้วยกันนอนบ้านเดียวอยู่คู่ผัวตัวเมียมาตลอด วันนึงมีเรามีปัญหากับแม่ผัว ซึ่งเป็นเรื่องปกติของลูกสะใภ้กับแม่ผัว เราย้ายออกมาอยู่แยกกันแต่เรากับแฟนก็ยังอยู่ด้วยกันน่ะ แฟนเราเป็นทหาร ไปๆมาๆทุกศุกร์เสาร์อาทิตย์ เพราะเป็นห่วงเรา เราอยู่คนเดียว มีวันนึงก็เกิดปัญหามาอีกว่าวันนั้นเราตกงานไม่ผ่านโปร แล้วเพื่อนร่วมงานเราชวนเราไปร้านเหล้าเลี้ยงปลอบใจ วันนั้นเป็นวันศุกร์แต่แฟนเราไม่ได้กลับเพราะมีเวรยาม เราก็อาบน้ำเตรียมตัวจะไปร้านเหล้ากับเพื่อนก็ว่าเออเดี๋ยวแต่งตัวเสร็จจะโทรบอกแฟนก่อน แต่เพื่อนเรามันดันมารอเราที่หน้าหอมันไม่รู้ห้องเราอยู่ไหนมันให้ยามพอมาห้องเรา เราเปิดประตูบอกมันว่ารอก่อนเดี๋ยวออกไป ยามบอกเราว่าให้เขาเข้าไปรอให้ห้องสิข้างนอกยุงมันเยอะเราไม่ยอมเราไม่อยากมีปัญหาถ้าแฟนเรารุ้คงไม่ดีแน่ แต่ยามมันโวยวายเสียงจนคนข้างห้องออกมาด่า เราเลยต้องให้เพื่อนเรามานั่ง เพื่อนเราเป็นผู้ชายน่ะเพราะเราทำงานโรงงานแต่เราทำออฟฟิตในโรงงานก็จะมีแต่ผู้ชาย มันเข้ามาในห้องเราในขณะที่เรานุ่งผ้าขนหนู พึ่งอาบน้ำเสร็จ เราเอาเสื้อผ้าจะไปใส่ในห้องน้ำ มันถอดเสื้อบอกว่าร้อน กำลังเดินไปห้องน้ำ แฟนเรามาเคาะประตูเปิดมาจ๊ะเอ๋เลยจ้า แฟนเราจ้างเวรยามแล้วกลับมาหาเรากลัวเราอยุ่ไม่ได้ ในใจคิดแหละทำไงดีว่ะแฟนเราวิ่งหนีแต่เราพยายามยื้อเขาไว้เพราะเราจะอธิบายให้เขาฟังแต่เขาไม่ฟังอะไรเลย เขาก็จากเราไป เราไปเที่ยวกับเพื่อนย้อมใจตัวเองให้ลืม ไปกันสามคน ไป2ทุ่มกลับตี2 เช้าวันต่อมา เราพยายามติดต่อแฟนเราติดต่อไม่ได้ ตอนเย็นเราซื้อมีดมากลีดแขนตัวเองเพราะคิดว่าตกงานแฟนทิ้งเจอแต่เรื่องบ้าๆจะอยู่ไปทำไมแต่มันก็ไม่ตายมีคนมาเห็นพาเราไปหาหมอทัน เราตื้นแฟนเราจนเขาใจอ่อนกลับมาหาเราไม่อยู่กับเรา เรานั่งรถ2ชั่วโมงไปหาเขาที่กรมทหารไปง้อเขา เขารักเรามากเราผูกพันธ์กันมากเพราะไปไหนไปด้วยกันตลอดจะใกล้หรือไกล เราติดแฟนเรามากแฟนเรากินเหล้าที่ไหนดึกเท่าไรก็ไปเฝ้า เขาดูแลเราดีรักเรามากยอมทำทุกอย่างเพื่อเรา ทิ้งพ่อแม่มาอยู่กับเรา เพราะคิดว่าวันนึงจะมีครอบครัวไม่ได้อยู่กับพ่อแม่ไปตลอด เราอยู่ด้วยกันแรกก็มีความสุข เราทำงานจะเก็บเงินออกรถ แต่ที่ทำงานเราเขาใช้เราทุกอย่างตั้งแต่รับโทรศัพท์ หาลูกค้า ออกบิล กวาดถูพื้น เช็ดกระจก ส่งของให้ลูกค้าเราคิดว่ามากเกินไปสำหรับเงินเดือนแค่8,000บาท เราลาออกมาขายข้าวนึ่ง ขายได้วันละ200เราท้อมากฝุ่นข้างๆร้านก็เยอะ เราเลยไปเปิดร้านที่ใหม่เป็นร้านข้าวต้ม ลูกค้าเงียบมากเพราะอยู่ใกล้จากปากซอยมากไป เราปิดร้านขอเงินแม่ใช้ไปวันๆเพราะเราเป็นหนี้กันอยู่30,000บาท. เราทะเลาะกันตบตีกัน ทั้งๆที่เราไม่เคยตบตีกันแฟนเราไม่เคยทำเราเจ็บแม้แต่ปลายเล็บข่วน แต่ด้วยปัญหาการเงินการงาน ที่เราไม่ได้หาสมัครงานใหม่เพราะเจอแต่งานแบบนี้เจอแต่งานจับฉ่ายให้เราทำทุกอย่างเงินเดือนก็น้อยไม่พอจะกิน  ทะเลาะกันเถียงกันแทบทุกวันโดยไม่คิดถึงวันวานที่แสนหวานเลย ทุกวันนี้เราก็หมดปัญญาที่จะหาทางออก เราเกือบจะฆ่าตัวตายหลายครั้งแต่เราก็ห่วงแม่ ห่วงแฟน

ปล.ใครก็ได้ช่วยคิดหาทางออกให้ดิฉันได้ไหมค่ะ
จากวัยรุ่นอายุ19ปี