เดี๋ยวนี้มักเจอตามข่าวประจำ เวลามีใครสักคนทำผิด ก็มักออกมาแก้ต่าง ด้วยประโยคเอาตัวรอดสุดคลาสสิคอย่าง รู้เท่าไม่ถึงการณ์ ส่วนเวลาที่เราอยากให้ผู้อื่น เชื่อในสิ่งที่เราพูด หรืออย่างน้อย เกรงใจความคิดเรา ก็มักจบประโยคง่ายๆสั้นๆว่า เรื่องแบบนี้ ไม่เชื่ออย่าลบหลู่

สองคำนี้ ถูกใช้อย่างพร่ำเพรื่อ และเอียนทุกครั้ง ที่มีการใช้คำนี้อย่างไม่สนใจในความเป็นจริง

นอกจากนี้ ยังมีประโยคที่ใช้เอาตัวรอดอื่นๆ อย่างเช่น
"วิจารณ์เขา ทำได้แบบเขาหรือยัง"

"ทำไปเพราะอารมณ์ชั่ววูบ"

"ลูกชายฉันไม่ก้าวร้าว ไม่เคยมีเรื่องกับใคร เป็นเด็กดีตลอด"

(จริงอยู่ที่เรื่องการทะเลาะวิวาทอาจเกิดกับคนที่เรียบร้อยก็จริง แต่ไม่เคยมีใครที่ออกมาบอกว่า ลูกฉันเลวเอง ฉันจะสั่งสอนเขาอย่างตรงไปตรงมาเพื่ออนาคตของเค้า)

คำที่ผมยกให้เป็น เดอะเอียนมาสเตอร์ คือคำว่า รู้เท่าไม่ถึงการณ์ เพราะทุกคนที่พูดล้วนทำผิด แต่ไม่ใช่ว่าทุกคนที่ทำผิด จะรู้เท่าไม่ถึงการณ์

ยิงคนตาย คุณไม่รู้หรอ ว่าคนจะตาย

ไปทำงานให้ที่ๆหนึ่ง คุณจะไม่สอบถามสักนิดเลยใช่ไหม ว่าเค้าทำธุรกิจอะไร ถึงอ้างว่ารู้เท่าไม่ถึงการณ์

จับสัตว์น้ำขึ้นมาบนบก ให้มันขาดใจตาย คุณก็ไม่รู้ใช่ไหมว่ามันอยู่บนบกไม่ได้

เสพยาแล้วอัพรูปลง social media ก็รู้เท่าไม่ถึงการณ์ ว่าจะมีคนเห็น?


ส่วนนึง คืออยากรู้เหมือนกัน ว่าคนอื่น จะรู้สึกเหมือนเราไหม หรือเฉยๆ เพราะมันชาชิน หรือรู้สึกเอียน เพราะมันไม่จริง

อีกส่วน ก็อยากให้คนที่กำลังทำผิดอะไรในอนาคต(ซึ่งมันคาดเดาไม่ได้) ยอมรับตรงๆเลยครับว่า

ผมทำสิ่งผิดพลาด ขอโทษครับ ผมทำไป

ผมจะหาสิ่งที่คุณสงสัย มาให้คุณดู เพื่อให้คุณเข้าใจ

ผมยอมรับข้อวิจารณ์ทุกอย่าง และขอน้อมรับคำตำหนิ ไปพัฒนาผลงานครั้งหน้า

การยอมรับตรงๆ ว่าคนเราไม่สมบูรณ์ ผิดพลาดโดยเจตนา คนจะเห็นใจมากกว่าซะด้วยซ้ำ

ครั้งหน้า ที่คุณทำผิด หรือมีใครไม่เห็นด้วยกับคุณ

ถ้ามีนักข่าวมาถามคุณ ผมอยากได้ยินคำว่า ยอมรับผิด จะแก้ไขปรับปรุง จะน้อมรับข้อติติง จะดำรงสิ่งที่ตัวเองเชื่อถือให้อยู่ในขอบเขตที่ถูกทำนองคลองธรรม

รับรองครับ คนให้กำลังใจ มีมากจนนับไม่ไหว