ไม่รู้ว่าเรามีความคิดแปลกๆ หรือปกติ หรือธรรมดาๆ ที่คนอื่นเขาคิดกันใหม

พื้นฐานบ้านเรา แม่รับราชการ (ครู) มีพ่อเลี้ยง ฐานะทางบ้านปานกลาง ตอนเด็กๆ อยู่บ้านเช่า ต่อมาอยู่คอนโด ตอนนี้อยู่ทาวเอาส์
ตอนเล็กๆ เราอยู่คอนโด นั่งรถเมล์ไปโรงเรียน พอทำงาน+แต่งงาน ถึงได้ซื้อบ้าน ซื้อรถ มีลูก 5 ขวบ เราก็ขับรับ-ส่งเอง

ต่อมาเราเลิกกับแฟน เราขายบ้าน แต่รถยังอยู่ แม่เราบ่นมาตลอดว่าบ้านหลังนั้นน่าจะเก็บเอาไว้ให้ลูก
แต่เรากลับคิดว่า สมัยเรา เรายังต้องหาซื้อเอง แม่ก็ไม่ได้มีบ้านไว้ให้นะ

เราเห็นเพื่อนๆ หลายคน พยายามทำงานหาเงินมากๆ เพื่อให้ได้มีบ้าน มีรถ มีเงิน ประมาณว่าเอาไว้ให้ลูกใช้ โตมาจะได้ไม่ลำบาก
แต่ก็จะไม่ค่อยมีเวลาได้อยู่กับลูกสักเท่าไหร่ เพราะต้องทำงานเยอะขี้น

แต่เรากลับคิดว่า เราก็ทำงานเท่าที่เราทำไหวนั่นแหละ ทำไปตามปกติ ไม่มากไป ไม่น้อยไป มีกิน มีใช้ไปเรื่อยๆ
จะมีทรัพย์สินอะไรเหลือไว้ให้ลูกบ้าง อันนี้เรามองว่า เฉยๆ ค่ะ มีก็ดี ไม่มีก็คงไม่เป็นไรหรอกมั้ง ถึงเวลานั้นก็ให้ลูกหาเองละกัน

แต่เห็นหลายๆ คน มองว่าเราไม่รักลูก ไม่ห่วงอนาคตลูก อะไรก็๋ว่าไป สิ่งเดียวที่เราทำให้ลูกคือประกันสุขภาพ+เงินออม+อุบัติเหตุของ AIA

แล้วพ่อแม่คนอื่นๆ มองเรื่องนี้อย่างไรบ้างคะ กับทรัพย์สินที่ควรจะมีไว้ให้ลูก ?

ประเด็นคือ เราไม่อยากทำงานหามรุ่ง หามค่ำ เพื่อหาเงินมาซื้อโน่น นี่ นั่น ไว้ให้ลูกเกินกำลัง
เราคิดว่า เวลาที่ผ่านไปมันย้อนกลับมาคืนมาไม่ได้ เอาเวลาเหล่านั้น มาอยู่กับลูกจะคุ้มค่ากว่าไหม