สามีเราเป็นคนเกาหลีแท้ๆเค้าพูดว่า คนเกาหลีน่ะ ประเทศไม่มีอะไรเลย ขุดดินลงไปก็มีแต่หิน ที่ดินมีแต่ภูเขา
มา กทม. ครั้งแรก เค้าแปลกใจมากว่าบ้านเราทำไมมีแต่ที่ราบ  หน้าหนาวที่โน่นก็ลำบาก
เกาหลีจึงต้องสร้างคนให้แข็งแกร่ง แต่พอประเทศพัฒนา ผู้คนก็เย็นชาขึ้น เมื่อ 30 กว่าปีก่อน
คนเกาหลีก็เหมือนคนไทยนี่แหละ เค้าหมายถึงจิตใจโอบอ้อมอารีกว่าสมัยนี้

สำหรับคนไทยมีทรัพยากรทุกอย่าง ยกเว้นทรัพยากรมนุษย์ค่ะ
น่าจะเป็นเรื่องของธรรมชาติ เมื่อคนเราสบาย(เมื่อเทียบกับชาติอื่น) เราก็เลยไม่ต้องดิ้นรนมากน่ะค่ะ

ส่วนตัวจากที่เคยไปอยู่เกาหลีมา คนเกาหลีเค้ารู้สิทธิและรู้ "หน้าที่"ด้วยค่ะ
ดูจากวัฒนธรรมเค้าได้เลยอย่างการเรียกชื่อ สมมุติคุณแต่งงานมีลูก ลูกชื่อยุนจี
คนจะเรียกคุณว่า ยุนจีออมม่า หรือแม่ของยุนจี หรือในที่ทำงานเค้าก็จะเรียกกันด้วยตำแหน่งหน้าที่

นี่ยังไม่ต้องพูดถึงการศึกษา หรือรัฐบาลเลย ทรัพยากรมนุษย์เค้ามีคุณภาพมากค่ะ
และบทลงโทษทางสังคมก็รุนแรงถ้าคุณไม่รู้จักหน้าที่ของตัวเอง

แต่ทั้งนี้ทั้งนั้น มันก็มีข้อเสียของมันนะคะ
ด้วยความที่ทุกคนต่างเอาจริงเอาจังประเทศก็เลยพัฒนามาก เพราะมันไม่อลุ้มอล่วยกัน
คนเกาหลีจึงเครียดมากๆในการใช้ชีวิตค่ะ ปีๆ นึงคนฆ่าตัวตายกันเยอะ
เดินทางผิดชีวิตไม่ได้ผุดได้เกิด

ทีนี้พอมาดูประเทศไทย คือไม่อยากว่าชนชาติตัวเองนะคะ พูดไปตามเนื้อผ้า
คนไทยเราอลุ้มอะหล่วยกันเยอะมากจนมันกลายเป็นช่องโหว่
ผู้คนมากมายเรียกร้องสิทธิที่ตัวเองพึงได้โดยไม่ทำ"หน้าที่" ของตัวเอง
มันเลยเหมือนดึงกันไปกันมา จะพัฒนาก็ไม่พัฒนา กลายเป็นประเทศกำลังพัฒนา
แต่คนไทยเราลืมตาอ้าปากได้ ข้อดีของเราคือตรงนี้
มันไม่เครียดเท่าเค้าน่ะค่ะ

ถ้าเราอยากให้ชาติพัฒนา เราต้องหันมาพัฒนาทรัพยากรมนุษย์เป็นอย่างแรกค่ะ