เรื่องมีอยู่ว่า เราแต่งงานแล้ว ปกติเป็นคนเบื่อง่าย ไม่ชอบผูกมัดอยู่แล้ว แต่ที่ต้องแต่งเพราะมันเหตุจำเป็นแล้วสามีก็เป็นคนดีเลยยอมแต่ง สามีแก่รุ่นน้องแม่เลยก็ว่าได้ ตอนแรกก็รักเขานะ รักมากๆ แต่ด้วยความที่เขาเป็นผู้ใหญ่ เรายังเด็ก คุยกันแทบจะคนละทางเลย เราว่าดี เขาว่าไม่ควร ประมาณนั้น แต่ก็ไม่ใช่ปัญหาใหญ่ แต่มันเป็นปัญหาสะสม อารมณ์ตอนนั้นเด็ก มีอะไรจะไม่พูด เก็บอย่างเดียว ส่วนสามีก็คนมีอายุ คิดแต่อนาคต ความรัก ความเอาใจใส่ เรียกได้ว่าไม่มีเลย กลับบ้านช้ามีสังสรรกะเพื่อนแทบทุกวัน วันๆคุยกันไม่กี่คำ เขาห่วงแต่คนนอกบ้าน ห่วงความรู้สึกเพื่อน ห่วงความรู้สึกลูก(กับภรรยาเก่า) เราก็ไม่เคยว่า วันเกิดเรา เขาไปกินเหล้ากะเพื่อน วันหยุดทำงานเพื่อสังคม วันไหนๆก็ไม่เคยเป็นของเรา เราดูแลธุรกิจที่บ้านแทนพ่อแม่เขาที่แก่แล้ว ทำงานทุกวันหัวฟูอยู่คนเดียว แฟนถามถึงคนทุกในบ้านหมด แต่กะเรา แค่ถามว่ากินข้าวหรือยัง เหนื่อยไหมก็ไม่มี นับวันๆจากรัก เป็นน้อยใจ พอคำพูดบางคำของเขาที่ทำร้ายน้ำใจเรา กลายเป็นว่าเกลียดไปเลย กะว่าจะหย่าแล้ว ไม่อยากทน มาวันนึงทนไม่ไหวเลยขอกลับไปพักที่บ้านตัวเอง ไปอยู่กะครอบครัวตัวเอง กะว่าคงเลิกแน่ๆ  ทำตัวแย่ กินเหล้า จากไม่เที่ยวก็เที่ยวจัด จนแม่ว่าเลย คิดว่าเอาให้มันสะใจไปเลย ทำดีไม่ได้ดี ก็เลวเลย รักจนเกลียด มีวันนึงมีโอกาสได้เจอกับเพื่อนของเพื่อน เป็นทอม เขาเองก็มีแฟนแล้ว เราก็บอกตรงๆว่าเราไม่โสด แต่งงานแล้วนะ จะคบก็ไม่ว่า สรุปแอบคบกัน เพราะคุยกันอย่างเข้าใจ เขาเองก็มีปัญหากะแฟน แฟนนอกใจแล้วกลับมาขอคืนดี เขาก็บอกว่าอยู่ไปงั้นๆ ไม่ได้รักกันแล้ว เราก็เชื่อ ส่วนเราเอง ไม่ต้องถามถึงสามีเลย เราแอบคบกะทอมตั้งหลายปี แฟนเราไม่เคยรุ้ ไม่ใช่เพราะเราปิดบัง อยากบอกนะ แต่ไม่เคยเห็นหน้ามันเลย ทำแต่งานๆๆๆๆ จนทางแฟนของทอมเขาจับได้ เราบอกเราไปเอง เราขอโทษ แต่แฟนทอมเราไม่ยอมเลิกกะเรา เขาเลิกกะแฟนเขาเลย คราวนี้หนักเลยเรา บาปซ้ำซ้อน แก้ไม่ออก ก็ปล่อยเลยตามเลย จนวันนึงแฟนจับได้ เรายอมรับตามตรง เตรียมจะหย่า เหตุผลที่เราให้เขาคือ เรารักเขามาก รักจนเกลียดผู้ชายทั้งโลกเพราะเขาเลย แต่เหตุผลของเขาที่เราไม่เคยรู้เลย คือที่เขาพยามทำงานหนัก เพราะหาเงินเก็บให้เราเป็นเปิดร้านในฝันของเรา ที่เที่ยวกับเพื่อน เพราะตอนอยู่กะพ่อแม่ ก็ทำแต่งานตั้งแต่เด็กๆ ไม่มีโอกาสไปเที่ยวเหมือนเด็กคนอื่นๆ พอแต่งงาน ยิ่งมีลูก ยิ่งต้องทำงานหนักไม่มีเวลาเที่ยว และภรรยาเก่าชอบหาเรื่องทะเลาะไม่ยอมให้เที่ยว แต่พอแต่งงานกะเรา เราเข้าใจเขาทุกอย่าง ว่าเวลาไหนเขาทำงาน เวลาไหนเขาต้องเที่ยวกะเพื่อนเขาบ้าง เขาคิดว่าเราเข้าใจ กลายเป็นว่าตอนนี้ มันเป็นปัญหาเพราะต่างคนต่างคิดไปเอง ส่วนแฟนทอมก็ไม่ยอมเลิกรา ตามจิก เฝ้าได้เฝ้า ต่างคนต่างไม่ยอมแพ้ หนักไปอีก แฟนทอมเรียกร้องควมมสนใจโดยการทำร้ายตัวเองเพื่อให้เราไปหา ยิ่งถ้าเราขอเลิก ยิ่งหนัก เราไม่อยากทำบาปแบบนี้ต่อไป หยุดยังไงก็ทำไมไ่ด้ สงสารสามี เขาแก่มากแล้ว ถ้าหย่ากันไปตอนนี้ใครจะดูแลเขา เพราะเขามีอะไรเขาจะบอกเราตลอด ถึงแม้ว่าเราจะเป็นคนสุดท้ายที่รูเรื่องเขา แต่เราคือคนที่เขาต้องการคำตอบและให้คำตอบและคำปลอบโยนที่ดีกับเขาได้เสมอ เขาบอกกันเราแบบนั้น ยิ่งคิด ยิ่งละอายใจ พยามเลิกกะแฟนทอม เขาก็ยิ่งพยามทำดีทุกอย่าง เสียเรื่องเดียวทำร้ายตัวเอง เราสอนเขาเสมอ ให้รักตัวเองมากกว่ารักเรา ไม่ต้องรักเรามาก ถ้าจะทำร้ายตัวเองให้คิดถึงพ่อแม่ คนที่รักเขามากกว่าเรา เราเองในใจเราเขามากๆ เพราะเวลาที่เราต้องการใครสักคนเวลาที่มีปัญหาก็มีแต่แฟนทอมอยู่ข้างๆ เพราะสามีเอาแต่ทำงาน ไม่มีเวลามาสนใจ  ทุกวันนั้น คนที่ซวยที่สุดคือเรา เวลาอยู่กับสามีก็ละอายใจตัวเอง เวลาอยู่กับแฟนทอม ก็สงสารเขา ตัดทางไหนก็ทำไม่ได้ ตอนนี้มันไม่เหลือคำว่ารักให้ใครแล้ว กับสามี เราก็ไม่ได้ชอบผู้ชายแล้ว อยู่ทุกวันนี้เพราะความผูกพัน สงสาร   กับแฟนทอม เราเหนื่อยกับนิสัย เอาแต่ใจตัวเอง ชอบทำร้ายตัวเองนี้คือสิ่งที่เราเกลียดที่สุด ขึ้หึงสุดๆ เขาระแวงจนทุกวันนนี้ ความรักไม่มีความสุขเลย ทำยังไงก็ไม่ยอมเลิก เราอยากให้เขาเจอคนที่ดีกว่าเรา แต่เขาก็ไม่ยอมไป เราจนปัญญาจะแก้ไขแล้ว พอทำตัวหายไปจากเขาทั้งสอง กลับไปเจออีกที สภาพสามี ทั้งโทรม ทั้งดูอ่อนล้า  แฟนทอมก็ทรมานตัวเองจนเข้าโรงพยาบาล นี้มันเวรกรรมอะไรของเรา  ใครก็ได้ บอกเราที เราควรทำยังไงกับอนาคตข้างหน้า หมดรัก แต่มันยังไม่หมดเยื่อใย  ทิ้งไปก็กลัวเขาจะทุกข์  แต่ที่สุด คนที่ทุกข์กว่าใครๆก็คือเรา