ผมทำงานในด้านโปรแกรม มา 1ปีครึ่งก็ได้ มีโอกาสเปลี่ยนงานใหม่ เพราะว่าจากเดิมที่ทำอยู่เกือบๆ นิคมลาดกระบัง
ก็ย้ายมาอยู่ มาได้งานโปรแกรมเมอร์แถวบ้าน ก็ถือว่าผมรับได้ ถึงแหมจะน้อยกว่าที่เก่าเพราะมีโอทีและก็อื่นๆเยอะ แต่เหนื่อยและค่านำมันรถเอาไป-

จนเมื่ออาทิตก่อนได้มีโอกาสมาเริ่มงานใหม่   ในบริษัทญี่ปุ่น จนถึงวันนี้การทำงานในแผนก IT ของที่นี้ดูเหมือนเป็นงานเอกสารประจำวันมากๆ
หัวหน้าตามงานเอกสารทุกวันเป็นประจำ  และมาเมื่อผมทำงานได้ 3 วัน  สั่งให้ผมโปรแกรมโดยไม่ระบุ แบบแผนอะไรบอกว่า ให้เรียกไฟล์มาโชวผ่านหน้าเว็ปจะเอาไปเสนอนายก่อน รีบๆทำนะ และเวลาสั่งคือ บ่ายโมงกว่าๆ พอ 5โมงผมก็กลับบ้าน  และผมรู้สึกได้ถึงรังสีอำมหิต ที่แผ่ออกมาซึ่งผมก็งง
พอวันรุ่งขึ้นผมก็รีบทำมาส่ง  แกก็มาบอกปากเปล่าอีกว่า วันนี้ทำอันนี้ๆ ใหเสร็จนะ จะได้เสนอนาย   และแล้ววันนี้ผมก็ติดปัญหาใหญ่ซึ่งต้องใช้เวลาแก้นานมาก ซึ่งผมไม่สามารถทำเสร็จได้แต่ๆ  และแล้วก็ได้ยินออกมาจากปากว่า คนเก่าเขาก็เขียนกัน เขายังทำได้เลย  
ผมได้ยินแบบนั้น ผมก็คิดในใจว่าไม่มีทางหรอก  โปรแกรมนะไม่ใช่ลวกก๋วยเตี๋ยว !!     จนผมอยากเปลี่ยนสายงานมากผมรู้สึกไม่สนุกกับหน้าที่ตรงนี้แล้ว
อยากทำในอาชีพที่ เราเรียนรู้ได้ลึกและรู้จริง อย่างยั่งยืน ไม่ใช่รีบรู้รีบเก่ง  แล้วก็จบชีวิต   ผมรู้สึกโปรแกรมเมอร์เป็นอาชีพที่น่ากลัวมาก  มันบอกไม่ถูกเลยความรู้สึกมันหดหู่มากขึ้นเรื่อยๆ   ต่างจากเวลาผมไป คุยกับลูกค้า   ผมอยากทำ Markerting ก็  หรือ sale ก็คงลำบากอีก  เพราะที่บ้านก็ไม่ค่อยสนับสนุน
ผมมืดแปดด้านเลย  เวลาโดนจี้เอางานทุกครั้ง ไม่ให้เวลาที่ชัดเจนผมเลย   บางครั้งผมเหมือนจะกลั้นความรู้สึกไม่อยู่