วงการบันเทิง ยังเป็นวงการเย้ายวนหอมกรุ่น!! ชวนให้ใครต่อใคร อยากเดินเฉิดฉายเป็น “ดาวประดับฟ้า” ต่างคนดิ้นรนทุกหนทาง ตระเวนหาเวทีประกวด วิ่งหาโมเดลลิ่ง เดินเฉียดใกล้แมวมอง คิดหาสารพัดกลยุทธ์มาใช้เพื่อให้มีต้นสังกัด จะได้มีพื้นที่บนโลกมายา

ชีวิตเริ่มต้นแบบมั่นคงในวงการต้องมี “ค่าย” เพราะค่ายคือกำแพงที่มั่นคง คอยปกป้อง นักแสดง-ดารา ค่าย คือ “ขุนศึก” เพื่อคอยชนกับ “ข่าวฉาว” ค่าย คือ “แม่ค้า” ที่ทั้งขายงาน แถม “ล้างคาว” เมื่อ “ดาวเปื้อน” ดังนั้น ในการปลุกปั้น เด็กในคาถา ลงทุน ลงแรงผลักดันกันยกใหญ่กว่าจะ “เกิด” สักคนนึง มีแฟนคลับรุมล้อมจึงไม่ใช่ของง่าย

เมื่อชื่อเสียงโด่งดัง จึงไม่ใช่เรื่องแปลก ผู้จัดละครนอกบ้าน มักชุบมือเปิบ!! อันนี้เป็นปัญหาที่ผู้จัดและนักปั้น ต่างกลุ้มใจปั้นเด็กแทบตาย เสียเงินเสียทอง “อัพเกรด” สุดท้ายโดนแย่งไปกลับมือ จะยื้อยุดฉุดไว้ก็ไร้ประโยชน์เพราะ “ใจ” ไม่อยู่พร้อมอ้างเหตุผลไม่ต่อสัญญา “อยากหาประสบการณ์” ฟังดูดี แต่แสลงใจคนฟัง ยิ่งกว่าโดนเชื้อไวรัสเมอร์ส เล่นงาน

อนาคตของนักแสดงที่ย้ายค่ายเหมือนจะเริ่ด!! แต่สังเกตเถอะว่า พอย้ายไป หลายๆ คนก็ไม่ “รุ่ง” อย่างฝัน โดนปล่อยลอยแพ เคว้งคว้างกลางปากเหวก็มีเยอะ เฉกเช่น เอมี่ อาเมเรีย, เอ๊ะ–อิศริยา สายสนั่น, เต็งหนึ่ง–กฤษณกันท์ มณีผาพันธ์, พิงกี้-สาวิกา ไชยเดช ฯลฯ ไม่ได้เป็น “พระเอก นางเอก” ตามราคาคุย เพราะส่วนใหญ่ถูกดับฝันเพราะ ค่ายต่างๆ มักมี พระเอก–นางเอกคู่บุญ จะให้เห็น คนนอก ดีกว่า “เด็กในคาถา” เมินเสียเถอะ ...ยิ่งพวกไร้ฝีมือแต่ “หัวหมอ” ระวังสะดุดตอหัวคะมำกันล่ะ

http://www.thairath.co.th/content/504412