เชิญมาแลกเปลี่ยนประสบการณ์ความเกลียดกันเลยยย ย

เรื่องมันมีอยู่ว่า
            แฟนเรามีเพื่อนอยู่กลุ่มหนึ่ง ที่ไม่ได้สนิทอะไรมากมาย อารมณ์แบบเรียนเอกเดียวกัน
แล้วเพื่อนกลุ่มนี้ ก็รู้จักกับเราด้วย แต่ก็ไม่ได้สนิทกัน แค่พอคุยเล่นได้ เราก็ให้เกียรติเขา ในฐานะที่อายุมากกว่า เป็นรุ่นพี่ ประมาณนั้น
            แฟนเรามักจะได้ร่วมงานกับเพื่อนกลุ่มนี้อยู่บ่อยครั้ง เพื่อนกลุ่มนี้ขอความช่วยเหลือ แฟนเราก็ช่วยเป็นอย่างดี  ทำเหมือนเป็นงานของตัวเอง
(บางทีเราก็ช่วยแฟนเราอีกที) แต่พอแฟนเรามีเรื่องให้ช่วยบ้าง(แบบนับครั้งได้) เขาก็ทำเฉยบ้าง เปลี่ยนเรื่องบ้าง ทิ้งกันชนิดที่ว่าไม่ใยดี ลืมคำพูดที่พูดออกมาจากปากว่า "จะช่วย" กันเลยทีเดียว

วันหนึ่ง
             เราเกิดไปมีเรื่องกับแก๊งชะนีที่ "รู้จัก"* กับแฟนเรา (ไม่ลงลึกนะ  เราผิดแค่เรื่องที่เราเริ่มก่อน นอกนั้น....ตามสมควร)
แล้วโลกก็เกิดกลม  แก๊งชะนีพวกนี้เกิด "สนิทสนม"* กับเพื่อนแฟนเรากลุ่มนั้นขึ้นมา (จะมาก จะน้อย รึว่าสนิทเพื่อกรณีนี้โดยเฉพาะ ก็ไม่รู้ซินะ)

             ในขณะที่เรื่องกำลังจะจบ เพื่อนแฟนกลุ่มนี้ก็สอดมือเข้ามายุ่ง (ก็เขาเป็นคนนอก ไม่มีใครเคยพูดถึงเขา อยู่ดีๆก็อยากมีตัวตนขึ้นมา)
แล้วมาด่าเราออกสื่อ โดยชูหัวข้อที่ว่า "อยากให้เพื่อนเจอคนดีๆ" และ "คำว่าแฟนมันสั้น คำว่าเพื่อนซิยาวนาน"

              คือเราไม่เข้าใจว่าไปทำอะไรให้เขาไม่พอใจขนาดนั้น เราไม่ได้มีเรื่องกับเขานะ!!! เราอยากให้เขาหยุดพูดคำว่าเพื่อนกับแฟนเรา เพื่อนกันเขาทิ้งกัน ใส่กันแบบนั้นหรอ??
              อยู่ต่อหน้าเรา พวกเขาก็อวยเราว่า ดี บลาๆๆๆๆ ลับหลังเอาไปนินทาสนุกปาก คืออะไร สุดท้ายก็มาด่าเราออกสื่ออีก เป็นคนที่คบยากมากจริงๆ  คิดไปคิดมา เขาไม่เคยเกรงใจเราเลยสักครั้ง ลวนลามแฟนเราทั้ง กาย วาจา ใจ ออกสื่อ(บางทีก็ต่อหน้าต่อตาเรา)ตลอด แรกๆเราก็ไม่ได้อะไรนะ แต่พอเจอบ่อยๆ แล้วก็หนักขึ้นๆ มันก็ไม่ไหว มีสีหน้าบ้าง
              
ปล.กับกลุ่มนี้กรณีเราไม่ใช้กรณีแรกนะ