ละครจบ อารมณ์ไม่จบเจ้าค่ะ เลอค่าอีกเช่นเคยกับ 'ข้าบดินทร์'

จากที่ได้ดูละครวันนี้ อยู่ๆ อิฉันก็ตระหนักได้ว่า อีกหนึ่งข้อคิดดีๆ จากละครเรื่องนี้ก็คือ "อย่าทอดทิ้งผู้ชายยามที่เขาตกต่ำ" เจ้าค่ะ

แม่ลำดวนนั้นทั้งรัก เคารพ และนับถือในคุณความดีของคุณพี่เหมเสมอ แม้ในยามที่ตกต่ำที่สุด ก็ไม่เคยทอดทิ้งหรือรังเกียจกันเลย
ซึ่งคุณพี่เหมก็ซาบซึ้งในความดีและความจริงใจของแม่ลำดวนในข้อนี้เฉดเช่นกัน
เชื่อว่า ในยามที่คุณพี่เหมได้ดีอีกครั้งในภายภาคหน้า ทั้งคู่จักได้ครองรักและได้อยู่ด้วยกันอย่างมีความสุขอย่างเป็นแน่
คนดีได้ครองคู่กับคนดี ช่างเป็นสิ่งที่น่าชื่นชมอย่างยิ่งนะเจ้าคะ

ส่วนแม่นางโลตัสนั้น ช่างเห็นแก่ตัวเสียนี่กระไร พอเห็นว่าคุณพี่เหมถึงคราวเคราะห์ ก็รีบชิ่งหนีแบบตัดบัวไม่เหลือใยเลยเชียว
สุดท้ายพอได้รู้ว่าคุณพี่เหมกลับมามียศศักดิ์อีกครั้ง ก็ยังจักมีหน้ามาช่วงชิงคุณพี่เหมกลับคืนไปอีก ช่างหน้าไม่อายเสียบ้างเลย

ก็ไม่รู้ว่าตัวอิฉันนั้นวิปลาสไปแล้วหรือไม่นะเจ้าคะ แต่ดูละครแล้วอินมากเจ้าค่ะ อยากสิงร่างแม่ลำดวนนักเชียว
วันนี้ตอนที่พี่เหมโกนเครางามและกลับมาหล่อฟรุ้งฟริ้งอีกครานั้น อิฉันเผลอกรีดร้องออกมาอย่างลืมตัว (ดีที่นั่งอยู่ผู้เดียวนะเจ้าคะ)

รออาทิตย์หน้ามิไหวแล้วเจ้าค่ะ ตอนที่คุณพี่เหมออกศึก จับดาบสองมือ เหงื่อโทรมกายนั้น ช่างรูปงามยิ่งนัก
คาดว่าคืนนี้อิฉันจะนอนหลับฝันดี เห็นพ่อเนื้อทองเจ้าค่ะ

ขอขอบคุณทีมงานที่ผลิตละครเลอค่ามา ณ โอกาสนี้นะเจ้าคะ

สุดท้ายนี้ ชอบตอนที่บอกว่า ไม่ว่าเราจะเป็นใคร ก็มีสิทธิ์จะรักชาติได้เท่ากันเจ้าค่ะ...