เรากับแต่งงานอยู่ด้วยมา 2 ปี เรารักเขามาตลอดตั้งแต่คบกันจนถึงทุกวันนี้เราไม่เคยคิดนอกใจเขาเลยสักครั้ง มีแต่รักเพิ่มขึ้นทุกวัน

ตลอดสองปีที่ผ่านมาเขามีเรื่องผู้หญิงเข้ามา 2 คน  เขาเอาเงินไปเที่ยวกับผู้หญิง เอาไปให้ผู้หญิงใช้  แล้วทิ้งฉันไว้ข้างหลัง  แต่ฉันก็ให้อภัยเขามาทั้งสองครั้ง   บอกกับเขาว่าถ้ามีครั้งเเราเลิกกันเถอะนะ รับความเจ็บปวดไม่ไหวแล้ว

แต่แล้วเราก็ท้อง ในหัวเราเริ่มคิดแล้วว่าจะเอาไง เขาจะเป็นพ่อของลูกเราได้หรอ เขาจะหยุดที่เราได้หรือเปล่า  เพราะเหตุการณ์ที่ผ่านมามันทำให้กังวล

สุดท้ายเราก็ทำใจได้  บอกกับตัวเองว่าไม่เป็นไร  จะเกิดอะไรขึ้นเราจะดูแลลูกเราเอง
้
ระหว่างท้องเราก็คุยกับเขานะว่าลูกออกมาจะต้องช่วยกันนะเขาบอกว่าจะช่วย

จนคลอดลูก

เราผ่าคลอดตลอดเวลาที่พักฟื้นเขาดูแลเราดีบ้างไม่ดีบ้างก็เข้าใจว่าเขาไม่เคยมาเฝ้าไข้ใคร แต่เราก็ดีใจที่เห็นเขามานอนเฝ้าทุกวันทั้งๆที่กลางคืนต้องไปทำงาน  พอได้วันกลับบ้าน  วันแรกเพลียมากลูกร้องตลอดปรับตัวยังไม่ได้ แผลผ่าตัดก็เจ็บ ยังทำอะไรไม่สะดวกเลย ส่วนแฟนเรา เวลากลับมาจากทำงานเขาก็เอาแต่เล่นเกม เล่นตั้งแต่กลางคืนยันเช้า เราบอกตอนเรานอนถ้าลูกร้องช่วยกันดูหน่อยนะ เขาตอบส่งๆ สุดท้ายเราต้องดูเอง

เราก็เข้าใจว่าเขาเนื่อยเลยบอกกับตัวเองว่าไม่เป็นไร เดี๋ยวเขาก็ต้องสนใจลูกบ้างล่ะ เขาคงอยากพักก่อน  

เวลาผ่านไปจาก 1 วัน กลายเป็นเดือนเขายังเป็นเหมือนเดิมและหนักขึ้นเรื่อยๆ เริ่มไม่สนใจลูก เริ่มมองไม่เห็นเรา  เหมือนเราไม่มีตัวตน  ชีวิตที่มีแค่ ทำงาน นอน เล่นเกมจริงๆ

เราทนไม่ไหวเราเลยถามเขาว่าเป็นอะไร  ทำไมดูไม่สนใจจเรากับลูกบ้าง
เขา :เบื่อ หงุดหงิด
เรา :เรื่องอะไรหรอ เรายังไม่ได้ทำไรให้เลยนะ แล้วลูกไม่ช่วยกันเลี้ยงบ้างหรอ  เลี้ยงลูกคนเดียวแล้วต้องทำอย่างอื่นด้วยมันเหนื่อยนะ เวลานอนก็แทบจะไม่มีแล้ว ถามจริงๆนะ ยังรักเรากับลูกไหม  
เขา :ไม่รู้
แล้วเขาก็ไม่สนใจใส่หูฟังเล่นเกมต่อ  แต่เราชาไปหมดแล้ว  

เราถามตัวเองว่า เราทำอะไรผิด เราไม่เคยนอกใจ เราตามใจเขา เราคอยอยู่ข้างๆเขา ทำไมสุดท้ายแล้วมันถึงได้กลายเป็นแบบนี้

จนวันนึงเราไม่สบายปวดหัวมากเวลากลางคืนแม่แฟนเลยมาช่วยดูเพราะสภาพเรามันไม่ไหวจริงๆ แม่เขาก็ถามว่าเราไหวไหม แค่เดิมก็เหมือนจะเป็นลมแล้ว เราก็บว่าไหวขอนอนพักแปปนึง  แม่ก็กล่อมลูกเราให้แล้วพานอนที่เดิม  จนเช้า แฟนเรากลับมาจากที่ทำงาน

เวลาเกือบเที่ยงเราตื่นขึ้นมาเพราะลูกร้องหิวนมเราก็ป้อนนมลูก พอลูกอิ่มเขาก็ร้อง เราเลยอุ้มลูกขึ้นตัวเล็กก็เงียบแต่ก็ยังงอแง เราเลยบอกให้แฟนอุ้มลูกเดินหน่อย ตอนนั้นแฟนนั่งเล่นเกมอยู่
เรา :เราอุ้มลูกเดินไม่ไหว ยังเวียนหัวอยู่เดี๋ยวล้มกลัวลูกเป็นอะไร
เขา :ตัวเองก็อุ้มดิ เขาเล่มเกมอยู่เดินอยู่ในห้องก็ได้ไม่เปฝ้นไรหรอก

เราโกรธขึ้นมาทันที เราพูดออกไปว่า  นี่มันลูกนะเคยคิดจะสนใจไหม แค่ขอให้อุ้มลูกเดินแค่นี้ถ้าเราไม่สบายจะไม่ขอให้ช่วยเลย ดูสภาพเราหน่อยมันไม่ไหวจริงๆ  ตั้งแต่ลูกเกิดมาเคยอุ้มลูกถึง 5 นาทีบ้างไหม ตอนนั้นน้ำตามันไหลไม่หยุด เขาหันมาพูด  อะไรนักหนาวะ  แล้วเราก็เดินออกจากห้องไปกล่อมลูกเอง  คิดว่าเขาจะตามมาขอโทษแต่เปล่าเลย  พอลูกหลับเราก็พาเขามานอน  แฟนเราเขาขึ้นมานอนแล้วคลุมผ้าห่มหันหลังให้เลย  เราก็ไม่รู้จะพูดอะไรต่อ

จนมาถึงวันนี้ เขาออกไปเที่ยวข้างนอกทิ้งเรากับลูกเหมือนเดิม  เราถามนะว่าไปไหน ไปกับใครบ้าง  
เขา :ไม่รู้ไปหลายที่
เราเลยลองถามเขา
เรา :เราไปด้วยได้ไหม
เขา :จะไปทำไมอยู่บ้านเลี้ยงลูกไปเหอะ
เรา :เห็นทุกทีก็พาเรากับลูกไปด้วยนี่
เขา :ก็ไม่อยากให้ตัวเองลำบาก
เรา :แล้วเคยถามไหมว่าเรารู้สึกยังไงที่ทิ้งเรากับลูกแบบนี้

เขาเงียบแล้วเดินออกไปเลย  เราได้แต่นั่งเสียใจคำถามหลายอย่างมันวนอยู่ในหัว เจ็บจนร้องไห้ไม่ออก  เราเคยบอกเขาว่าถ้ามีไหม่แล้วก็ขอให้บอกเราไม่อยากจับได้เองมันเจ็บกว่าที่รู้จากปากนะ  ถ้าไม่อยากอยู่ด้วยกันบอกมาเลย เราจะได้ไปเอง

พยายามบอกกับตัวเองว่าทนอยู่ไปก่อนรอเก็บเงินให้พอตั้งหลักแล้วค่อยออกไปเพราะถ้าออกไปตอนนี้กลัวลูกจะแย่ เราไม่มีอะไรเลย

เราไม่เข้าใจ เวลารักใครเราใช้ใจทั้งใจให้เขาไปหมด  จริงใจ ซื่อสัตย์ ต่อเขา  แต่ทำไมสิ่งที่เราได้ตอนแทนกลับมา  กลับไม่ใช่ใจของเขา  มันคือสิ่งที่ใครหลายๆคนไม่ต้องการให้เกิดกับตัวเอง คือการนอกใจ  เชื่อแล้วการใช้ใจแลกใจกับใครสักคนไม่ได้หมายความว่าเขาจะให้เรากลับมา  




ขอบคุณเพื่อนๆที่เข้ามาอ่าน เราไม่รู้จะไปเล่าให้ใครฟังดี มันเครียดไปหมด  จนไม่อยากจะรับรู้อะไรแล้วจริงๆ