ผมเห็นเพื่อนๆแชร์กระทู้ในพันทิป เกี่ยวกับว่า "ทำไมผู้ชายอยู่ๆชอบหายไป" บ่อยๆ ผมก็เห็นคุณเจ้าของกระทู้จะเล่าเรื่องราวนู่นี่นั่นมากมายมาเรื่อย อย่าง ทั้งที่คุยกันอยู่ดีๆ แล้วอยู่ๆเขาก็หายไป ทั้งที่ไม่ได้ทำอะไรผิดเลย เป็นต้น แล้วก็เห็นหลายๆคอมเม้นที่พออ่านแล้วผมก็กลับมาคิดได้หลายอย่างเหมือนกัน เช่น เวลามีผู้ชายมาบอกว่าการจีบผู้หญิงสักคนมันคือการลงทุนของผู้ชายเหมือนกันนะ ถ้าดูไม่มีโอกาสก็ควรจะรีบจากไปเร็วๆ แล้วก็จะมีผู้หญิงส่วนใหญ่มากบอกว่า ผู้หญิงรักใครอยาก อยากให้ผู้ชายพิสูจน์ความรักว่ารักตัวเองจริงๆหรือเปล่า เป็นต้น ผมเลยอยากจะลองเล่าเรื่องราวและเสนอมุมมองของผมดูบ้างครับ
( อันนี้เป็นแค่กรณีหนึ่งของผู้ชายคนนึงนะครับ )

          ในชีวิตที่ผ่านมาของผมก็ไม่ค่อยได้มีเรื่องความรักอะไรมากมายหรอกครับ ปกติเป็นคนที่ชอบคนยาก (แบบชอบจริงๆนะครับ) ส่วนใหญ่ก็มีมองๆบ้างแต่ไม่ได้จริงจังอะไร เพราะปกติชีวิตผมนั้นมีเรื่องที่ต้องรับผิดชอบเยอะมากครับ ผมต้องทำงานหาเงินเรียนเอง ใช้จ่ายเอง มีช่วยทางบ้านบ้างตามโอกาส ผมเลยไม่ค่อยได้มีโอกาสไปจีบใครสักเท่าไหร่ เพราะผมคิดว่าถ้าเราจะรักใครสักคน อย่างน้อยเราต้องรับผิดชอบสิ่งต่างๆในตัวเขาได้บ้าง มีเวลาให้เขาได้บ้าง เลี้ยงใช้จ่ายซื้อของตามโอกาสให้เขาได้บ้าง แต่ผมคิดว่าสถานะของผมตอนนี้คงเหนื่อยหน่อย ผมไม่อยากให้คนที่ผมคบต้องมารู้สึกเสียโอกาสที่มาคบกับผมครับ

         มาเข้าเรื่องกันเลยดีกว่า คือตอนนี้ผมก็คุยกับผู้หญิงคนนึงอยู่ครับ เราก็รู้จักกันมานานพอสมควรแต่ตอนแรกผมไม่ได้จีบเธอแบบจริงจังอะไรเพราะว่าเธอมีแฟนอยู่แล้ว แต่ผมหนะชอบเธอตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็นแล้วหละ แต่เราก็เป็นเพื่อนกันนะทักทายพูดคุยกันไปเรื่อย จนเวลาผ่านไปเธอเลิกกับแฟนผมก็เลยลองเข้าไปคุยๆกับเธอดู ตอนแรกๆก็ไม่คิดหวังอะไรมาก ส่วนใหญ่คุยกันในแชทซะมากกว่า เวลาเจอตัวจริงๆนี่ใบ้รับประทาน ความสัมพันธ์ก็เหมือนจะดูดีมีพัฒนาการขึ้นเรื่อยๆตามเวลาของมันไป แต่ส่วนใหญ่จริงๆเลย ผมจะเป็นคนสานสัมพันธ์ก่อนเสมอๆ เช่น ทักแชทไปก่อน ชวนคุยก่อน หรือว่าให้กำลังใจเธอเสมอเวลาเธอเศร้า หรือพยายามหาวิธีช่วยเหลือเธอเวลาเธอมีปัญหา และเธอก็ดีกับผมมากเหมือนกัน เธอก็ไม่ได้มีท่าทีที่จะปฏิเสธผมหรืออะไร เธอคุยดีด้วยตลอดครับ แต่เมื่อความสัมพันธ์เดินทางมาถึงจุดหนึ่งผมเริ่มรู้สึกว่าผมกำลังทุมเท่กับเธอมาก และมากขึ้นเรื่อยๆ จากที่ตอนแรกไม่ได้รู้สึกมากมายอะไรขนาดนี้ (แบบที่คนเคยบอกว่าผู้ชายมักชอบผู้หญิงโดยเริ่มจากร้อยและน้อยลงเสมอ ผมขอปฏิเสธว่าไม่ใช่ทุกกรณีครับ) แต่พอเมื่อผมทุ่มเทมากขึ้น ผลลัพธ์มันกลับไม่ได้เป็นไปอย่างที่คาดหวังหนะสิครับ มันไม่ใช่ว่าไม่ดีนะ แต่มันไม่ได้เป็นขนาดเท่าที่ผมหวังไว้แค่นั้นเอง โดยประเด็นสำคัญจริงๆ คือ คุยกันรู้จักกันมาตั้งนานแล้ว ผมไม่รู้เลยครับว่าจริงๆแล้วเธอคิดกับผมยังไงทั้งที่ผมรู้ว่าเธอรู้แน่ๆว่าผมคิดกับเธอยังไง อย่างที่สองคือเธอปฏิบัติกับผมเหมือนเพื่อนคนนึงหรือบางทีเหมือนคนรู้จักคนนึงแค่นั้นเวลาเจอกันจริงๆ(ผมเข้าใจตรงนี้นะเพราะจะให้ผู้หญิงมาโจ่งแจ้งแสดงท่าทีก็คงไม่งาม) บางทีเวลาอยู่ในกลุ่มเพื่อนผมรู้สึกเหมือนเป็นส่วนเกินมากๆ คือเวลาเธอทำอะไรเล่นกับใครหรือว่าทำท่าชี้หรือคุยเรื่องผู้ชาย ผมไม่รู้ว่าผมควรทำตัวยังไง ควรทำหน้ายังไง (คือผมไม่รู้ว่าสำหรับเธอผมเป็นแค่ไหน คนรู้จัก เพื่อน หรืออะไร ผมเลยทำตัวไม่ถูกและเกรงมากๆบางทีก็อึดอัด)
         เมื่อผมพยายามมาถึงระดับหนึ่งแล้ว ผมกลับไม่รู้เลยว่าสิ่งที่ผมทำไปนั้นมีค่าบ้างไหม เหตุผลแค่นี้พอไหมครับ ที่ผู้ชายคนนึงจะเลิกพยายามและหายไปจากชีวิตของผู้หญิงคนนึง บางทีผมหายไปเธออาจจะรู้สึกไรบ้าง หรือไม่รู้สึกอะไรเลยก็ได้ หรือว่าใครที่กำลังจะบอกว่าเธออาจกำลังพิสูจน์ผมอยู่ก็ได้ว่าจะรักเธอจริงหรือเปล่า ผมอยากถามว่าแล้วผู้ชายไม่อยากจะเจอคนที่รักจริงๆบ้างหรอครับ บ้างทีผมจีบเธอมาตั้งนานจนเธอรู้แล้วว่าผมหนะรักเธอจริงๆนะแต่สุดท้ายกลับกลายเป็นเธอต่างหากที่ไม่ได้รักเราจริงๆ ผมจะมั่นใจอะไรจากเธอได้บ้างครับสำหรับผู้หญิงที่ไม่แสดงออกว่าจะมีใจให้ผมเลยหรือบางทีผมอาจจะทึ่มเกินไปก็ได้มั้ง จนผมก็อยากจะเลิกพยายามเพื่อเธอบ้างแล้วหละครับเพราะบางครั้งเวลาพยายามมากๆมันก็รู้สึกเจ็บเองเยอะเหมือนกันนะ

แค่ความเห็นส่วนหนึ่งจากผู้ชายคนนึงนะครับ ไม่ใช่ว่าผู้ชายทุกคนที่หายไปจะมาจากสาเหตุนี้ ขอบคุณครับ