การเข้าไปรับงานถ่ายภาพ แต่ยังไม่เป็นที่รู้จัก ใครจะมาจ้างไป ทำไงดีหระ??
• ถ่ายฟรีสิ! อืมม ก็คงอยากมีคนถ่ายฟรีบ้างแหละ เดี๋ยวก็มีภาพมาใส่แฟ้มงานเราได้
• เอาราคาถูกๆพอ! คงมีคนชอบแหละน่า
• เข้าทางเพื่อนดิ! ยังไงก็เพื่อนของเพื่อน ต้องเกรงใจเพื่อนเราบ้างแหละว๊า
• ขอตามตากล้องเขาไปสิ! ใครดังๆ ไปตื้อเป็นลูกมือเขา โชคดีก็มีภาพมาใส่แฟ้มงานเราได้
• กู้ตังค์มาซื้อกล้องแพงสิ! ลงทุนหน่อย กล้องเทพ คงมีคนชอบแหละน่า
• พอได้ภาพมาอยู่ในแฟ้มงาน ก็แต่งซัก 4-5 ภาพ สวยๆๆๆๆๆ มาลงแฟ้มงาน ให้ดึงดูด ต้องมีคนชอบบ้างหระน่า
แล้วเราจะเอาทางไหนดีว๊า มีตั้งหลายทาง ตัวดี ตัวเลว ปนกันในหัวไปหมด
ตอนนั้น ก็ได้ไปอ่านดราม่า ต่างๆ ที่มีกันเข้ามา ก็พบว่า ตากล้องบางคนย้ำว่าบางคนนะครับ
• ไม่มีความรับผิดชอบ ไม่แต่งภาพ งานเยอะจัด ส่งๆไปแบบนั้นเลยละกัน
• งานล่าช้า ทวง 6-7 เดือน ก็งานมันเยอะนี่หว่า ทำไม่ทัน แต่สัญญาว่า ส่งงานภายในสองอาทิตย์ถึงเดือนนึง
• ดูงานในแฟ้มงาน ก็สวยดี อุปกรณ์ดูดี จ้างมาถ่าย ทำไมภาพที่ได้มาไม่เหมือนที่เจอในแฟ้มงานหว่า
ดังนั้น ผมจึงมองว่า คนที่มาถ่ายภาพวันสำคัญให้คนอื่นเนี่ย หลักๆเลย คือ ต้องมีความรับผิดชอบ ทำได้อย่างที่โฆษณาไว้ บอกจะแต่งภาพก็ต้องแต่งภาพ บอกส่งงานในสองอาทิตย์ ก็ต้องสองอาทิตย์ งานที่ส่งควรจะใกล้เคียงกับงานในแฟ้มงานนะ
เอ! หรือเราโฆษณาเพิ่มเติมซักหน่อย เป็นช่างภาพอารมณ์ดี เป็นกันเอง ถ่ายได้ถึกมากทั้งวันไม่มีบ่น โอยยย! อีกมากมาย เออ!!! แล้วเรายังไม่เป็นที่รู้จัก ใครจะเชื่อเราหระทีนี้
แต่รู้อย่างนึงว่า ไม่ว่าคำโฆษณาจะเป็นอะไรก็ตาม มันตัดสินกันได้ด้วยสิ่งเดียว คือ รูปถ่ายถูกใจตัวแบบหรือไม่ จบปิ้ง
เอางี้ ให้ตัวแบบตัดสินดีกว่า ไปถ่ายรูปมา แล้วเอามาตกแต่งขึ้นเพจ ให้เขาเลือกไปเลย ชอบก็เอา ไม่ชอบก็ปล่อยไป อุบ๊ะ! มั่นใจตะเองขนาดนั้นเลยเรอะ ค่าเดินทาง ค่ากล้อง ค่าเวลา มันจะเปลี่ยนเป็น ฆ่าเดินทาง ฆ่ากล้อง ฆ่าเวลา นะตะเองงง ไม่มีอะไรรับประกันว่าเขาจะเอารูปนะเออ อย่างมากอาจจะแชร์ให้เพื่อนดูเฉยๆ ก็ได้
แต่มันน่าจะตอบโจทย์ที่ดราม่าได้นะ
• มันถ่ายมาไม่ถูกใจเลยเว้ย ---- ออ ดูเอาในเพจครับ เลือกชมก่อนได้คับเพ่น้อง
• มันไม่แต่งภาพก่อนส่งงานเลย – ออ แต่งก่อนขึ้นเพจครับ ชอบไม่ชอบ ตามนั้น
• มันส่งงานช้าอะ – ออ ภาพถูกแต่งเรียบร้อยแล้วก่อนอัพครับ จะดองไว้ทำไมหระครับ สั่งมาก็ส่งเลยครับ
• เสียตังค์ไปตั้งหลายบาท ได้ที่ชอบไม่กี่ภาพ – ออ ชอบเท่าไรก็ตามนั้น ไม่ชอบก็ไม่เสียอะไรครับ
โอย น่าจะดีเว้ย น่าจะมีคนเห็นด้วยกะเราน๊า อาศัยคิดดีทำดี (โถ! ไอ้โลกสวย บร้า แล้วววว) จะลองมั้ยหระ คำตอบ ลองสิ
วันแรกก็ไปที่ ม.สุโขทัยธรรมาธิราช ยังเช้ามืด คนไม่เยอะมากครับ คนเดินถ่ายรูปกับซุ้มกันเต็มไปหมด เอาหระสูดหายใจ เดินเข้าไปเลย แล้วไปขอเขาถ่ายเลย.....ผล คือ ปฏิเสธยาวเลยครับ 5555 ไม่เห็นแปลก เขารู้จักเราที่ไหนกัน ใครก็ไม่รู้ หน้าตาน่ากลัวอีก ปาดโธ่
นึกสภาพนะครับ สะพายกระเป๋ากล้องไว้ที่หลังพะรุงพะรัง เอากล้องห้อยคอ เดินไปขอถ่ายรูป 555 ดูไม่จืดเลย ก็ถามไปเรื่อยจนมีคนให้ถ่ายคนแรก เวลา 5.44 น ตีห้ากว่านั้นเอง แบบเพื่อนหรือพี่สาวตัดสินใจให้ เอาๆๆๆ ถ่ายสิ...ถ่ายเลยๆ
ดุ่มๆ ตะคุ่มๆ เข้ามาขอถ่ายรูป เป็นเราก็กลัววะ แต่ก็เอานะยิ้มๆๆ เข้าไป
แล้วก็มีอีกไม่กี่คน ถ่ายได้ไม่กี่ชั่วโมงก็กลับ เพราะถูกปฏิเสธหนักๆ เข้า มันเหมือนคนไม่เคยยกเวท ไปยกหนักๆ เลย กล้ามเนื้อก็อักเสบ ก็เอาเป็นว่า รักษาแผลก่อน หายแล้วค่อยกลับไปยกใหม่ บอกตัวเองว่า ท้อได้ ก็อย่าเพิ่งล้มเลิกครับ
คิดไปต่างต่างนานา ไม่เวิร์คหรอก มันจะเวิร์คได้งัยเล่า เรากับเขาไม่รู้จักกัน ไม่ได้นัดกันมาก่อน บางคนก็ไม่ต้องการอยากจะถ่ายภาพ ด้วยซ้ำไป แค่พี่ถ่ายน้อง เพื่อนถ่ายเพื่อนก็สุขใจแล้ว แล้วอีกอย่างเราไปถ่ายแค่ 3-4 ภาพต่อคน แบบกะตากล้องยังมีกำแพงทางใจหนาสูง 2 เมตร บางคนยังเกร็งอยู่เลย เคยรู้จักไหมครับพี่ตากล้องค้าบบ ละลายพฤติกรรมอะ....(อันนี้บอกตัวเองนะ อิๆๆ)
ออ ภาพที่ ม.สุโขทัยธรรมาธิราช พอทำให้ได้ค่ายารักษากล้ามเนื้ออักเสบ ให้มีกำลังใจ
ฟื้นกลับอีกที โน่นเลย มศว ประสานมิตร อันนี้ไม่ได้ถ่ายใครเลยซักคน เพราะอะไรหรอ ไม่กล้าไปถ่ายป่าว ปอดแหกอะเด๊ 5555
จริงๆ แล้ว มันเกิดจากการไปในวันนั้น พบว่า น้องๆ ที่ มศว ที่ผมเห็นแทบจะจ้างตากล้องกันหมดแล้ว ตากล้องห้อยอาวุธสงครามกันเป็นแถว เลนส์ยาวเท่าขา มีเสาแยกแฟลชด้วยเดินตามน้องๆ กันเพียบ
จะไปถามใครหระทีนี้ ถามแบบที่เคยทำมา ถ้าไปถามแล้วเขามีตากล้องที่จ้างมา อารมณ์คงเหมือนไปขอเบอร์สาวที่มีแฟนในผับอะครับ....โดนตี๊บ!! 555
ก็เลยนั่งนึกว่าจะทำไงดี..ก็อะไรๆ ก็ผุดมาเรื่อยแหละครับ เราควรจะรู้ก่อนว่าใครอยากจะให้เราถ่ายภาพให้ ไปถึงจะได้ลุยถ่ายเลย
มะวานก็เลยไฟแรงครับ มาโพส idea ใน Pantip ก็ปลิวทันใด เข้าข่ายขายของ ไม่เป็นไรครับ 555 เอาไว้คราวหน้าจะมาอัพเดทว่า เหตุการณ์เป็นไงบ้าง มีคนให้ถ่ายมั้ย หรือจะกล้ามเนื้อจะอักเสบมากน้อยแค่ไหน 5555
ขอแชร์ประสบการณ์มันส์ๆ การเดินเข้าไปขอถ่ายภาพรับปริญญาครับ
• ถ่ายฟรีสิ! อืมม ก็คงอยากมีคนถ่ายฟรีบ้างแหละ เดี๋ยวก็มีภาพมาใส่แฟ้มงานเราได้
• เอาราคาถูกๆพอ! คงมีคนชอบแหละน่า
• เข้าทางเพื่อนดิ! ยังไงก็เพื่อนของเพื่อน ต้องเกรงใจเพื่อนเราบ้างแหละว๊า
• ขอตามตากล้องเขาไปสิ! ใครดังๆ ไปตื้อเป็นลูกมือเขา โชคดีก็มีภาพมาใส่แฟ้มงานเราได้
• กู้ตังค์มาซื้อกล้องแพงสิ! ลงทุนหน่อย กล้องเทพ คงมีคนชอบแหละน่า
• พอได้ภาพมาอยู่ในแฟ้มงาน ก็แต่งซัก 4-5 ภาพ สวยๆๆๆๆๆ มาลงแฟ้มงาน ให้ดึงดูด ต้องมีคนชอบบ้างหระน่า
แล้วเราจะเอาทางไหนดีว๊า มีตั้งหลายทาง ตัวดี ตัวเลว ปนกันในหัวไปหมด
ตอนนั้น ก็ได้ไปอ่านดราม่า ต่างๆ ที่มีกันเข้ามา ก็พบว่า ตากล้องบางคนย้ำว่าบางคนนะครับ
• ไม่มีความรับผิดชอบ ไม่แต่งภาพ งานเยอะจัด ส่งๆไปแบบนั้นเลยละกัน
• งานล่าช้า ทวง 6-7 เดือน ก็งานมันเยอะนี่หว่า ทำไม่ทัน แต่สัญญาว่า ส่งงานภายในสองอาทิตย์ถึงเดือนนึง
• ดูงานในแฟ้มงาน ก็สวยดี อุปกรณ์ดูดี จ้างมาถ่าย ทำไมภาพที่ได้มาไม่เหมือนที่เจอในแฟ้มงานหว่า
ดังนั้น ผมจึงมองว่า คนที่มาถ่ายภาพวันสำคัญให้คนอื่นเนี่ย หลักๆเลย คือ ต้องมีความรับผิดชอบ ทำได้อย่างที่โฆษณาไว้ บอกจะแต่งภาพก็ต้องแต่งภาพ บอกส่งงานในสองอาทิตย์ ก็ต้องสองอาทิตย์ งานที่ส่งควรจะใกล้เคียงกับงานในแฟ้มงานนะ
เอ! หรือเราโฆษณาเพิ่มเติมซักหน่อย เป็นช่างภาพอารมณ์ดี เป็นกันเอง ถ่ายได้ถึกมากทั้งวันไม่มีบ่น โอยยย! อีกมากมาย เออ!!! แล้วเรายังไม่เป็นที่รู้จัก ใครจะเชื่อเราหระทีนี้
แต่รู้อย่างนึงว่า ไม่ว่าคำโฆษณาจะเป็นอะไรก็ตาม มันตัดสินกันได้ด้วยสิ่งเดียว คือ รูปถ่ายถูกใจตัวแบบหรือไม่ จบปิ้ง
เอางี้ ให้ตัวแบบตัดสินดีกว่า ไปถ่ายรูปมา แล้วเอามาตกแต่งขึ้นเพจ ให้เขาเลือกไปเลย ชอบก็เอา ไม่ชอบก็ปล่อยไป อุบ๊ะ! มั่นใจตะเองขนาดนั้นเลยเรอะ ค่าเดินทาง ค่ากล้อง ค่าเวลา มันจะเปลี่ยนเป็น ฆ่าเดินทาง ฆ่ากล้อง ฆ่าเวลา นะตะเองงง ไม่มีอะไรรับประกันว่าเขาจะเอารูปนะเออ อย่างมากอาจจะแชร์ให้เพื่อนดูเฉยๆ ก็ได้
แต่มันน่าจะตอบโจทย์ที่ดราม่าได้นะ
• มันถ่ายมาไม่ถูกใจเลยเว้ย ---- ออ ดูเอาในเพจครับ เลือกชมก่อนได้คับเพ่น้อง
• มันไม่แต่งภาพก่อนส่งงานเลย – ออ แต่งก่อนขึ้นเพจครับ ชอบไม่ชอบ ตามนั้น
• มันส่งงานช้าอะ – ออ ภาพถูกแต่งเรียบร้อยแล้วก่อนอัพครับ จะดองไว้ทำไมหระครับ สั่งมาก็ส่งเลยครับ
• เสียตังค์ไปตั้งหลายบาท ได้ที่ชอบไม่กี่ภาพ – ออ ชอบเท่าไรก็ตามนั้น ไม่ชอบก็ไม่เสียอะไรครับ
โอย น่าจะดีเว้ย น่าจะมีคนเห็นด้วยกะเราน๊า อาศัยคิดดีทำดี (โถ! ไอ้โลกสวย บร้า แล้วววว) จะลองมั้ยหระ คำตอบ ลองสิ
วันแรกก็ไปที่ ม.สุโขทัยธรรมาธิราช ยังเช้ามืด คนไม่เยอะมากครับ คนเดินถ่ายรูปกับซุ้มกันเต็มไปหมด เอาหระสูดหายใจ เดินเข้าไปเลย แล้วไปขอเขาถ่ายเลย.....ผล คือ ปฏิเสธยาวเลยครับ 5555 ไม่เห็นแปลก เขารู้จักเราที่ไหนกัน ใครก็ไม่รู้ หน้าตาน่ากลัวอีก ปาดโธ่
นึกสภาพนะครับ สะพายกระเป๋ากล้องไว้ที่หลังพะรุงพะรัง เอากล้องห้อยคอ เดินไปขอถ่ายรูป 555 ดูไม่จืดเลย ก็ถามไปเรื่อยจนมีคนให้ถ่ายคนแรก เวลา 5.44 น ตีห้ากว่านั้นเอง แบบเพื่อนหรือพี่สาวตัดสินใจให้ เอาๆๆๆ ถ่ายสิ...ถ่ายเลยๆ
ดุ่มๆ ตะคุ่มๆ เข้ามาขอถ่ายรูป เป็นเราก็กลัววะ แต่ก็เอานะยิ้มๆๆ เข้าไป
แล้วก็มีอีกไม่กี่คน ถ่ายได้ไม่กี่ชั่วโมงก็กลับ เพราะถูกปฏิเสธหนักๆ เข้า มันเหมือนคนไม่เคยยกเวท ไปยกหนักๆ เลย กล้ามเนื้อก็อักเสบ ก็เอาเป็นว่า รักษาแผลก่อน หายแล้วค่อยกลับไปยกใหม่ บอกตัวเองว่า ท้อได้ ก็อย่าเพิ่งล้มเลิกครับ
คิดไปต่างต่างนานา ไม่เวิร์คหรอก มันจะเวิร์คได้งัยเล่า เรากับเขาไม่รู้จักกัน ไม่ได้นัดกันมาก่อน บางคนก็ไม่ต้องการอยากจะถ่ายภาพ ด้วยซ้ำไป แค่พี่ถ่ายน้อง เพื่อนถ่ายเพื่อนก็สุขใจแล้ว แล้วอีกอย่างเราไปถ่ายแค่ 3-4 ภาพต่อคน แบบกะตากล้องยังมีกำแพงทางใจหนาสูง 2 เมตร บางคนยังเกร็งอยู่เลย เคยรู้จักไหมครับพี่ตากล้องค้าบบ ละลายพฤติกรรมอะ....(อันนี้บอกตัวเองนะ อิๆๆ)
ออ ภาพที่ ม.สุโขทัยธรรมาธิราช พอทำให้ได้ค่ายารักษากล้ามเนื้ออักเสบ ให้มีกำลังใจ
ฟื้นกลับอีกที โน่นเลย มศว ประสานมิตร อันนี้ไม่ได้ถ่ายใครเลยซักคน เพราะอะไรหรอ ไม่กล้าไปถ่ายป่าว ปอดแหกอะเด๊ 5555
จริงๆ แล้ว มันเกิดจากการไปในวันนั้น พบว่า น้องๆ ที่ มศว ที่ผมเห็นแทบจะจ้างตากล้องกันหมดแล้ว ตากล้องห้อยอาวุธสงครามกันเป็นแถว เลนส์ยาวเท่าขา มีเสาแยกแฟลชด้วยเดินตามน้องๆ กันเพียบ
จะไปถามใครหระทีนี้ ถามแบบที่เคยทำมา ถ้าไปถามแล้วเขามีตากล้องที่จ้างมา อารมณ์คงเหมือนไปขอเบอร์สาวที่มีแฟนในผับอะครับ....โดนตี๊บ!! 555
ก็เลยนั่งนึกว่าจะทำไงดี..ก็อะไรๆ ก็ผุดมาเรื่อยแหละครับ เราควรจะรู้ก่อนว่าใครอยากจะให้เราถ่ายภาพให้ ไปถึงจะได้ลุยถ่ายเลย
มะวานก็เลยไฟแรงครับ มาโพส idea ใน Pantip ก็ปลิวทันใด เข้าข่ายขายของ ไม่เป็นไรครับ 555 เอาไว้คราวหน้าจะมาอัพเดทว่า เหตุการณ์เป็นไงบ้าง มีคนให้ถ่ายมั้ย หรือจะกล้ามเนื้อจะอักเสบมากน้อยแค่ไหน 5555