คือหลายปีมาแล้วผมไปเกณฑ์ทหารแต่ผมป่วยเป็นโรคหอบหืด เหนื่อยง่าย และวิ่งหรือเดินหน่อยเดียวก็เหงื่อออกแล้ว ประกอบกับผมป่วยเป็นโรคทางจิตเวชหรือโรคเครียดในตอนผมเด็กๆ แต่ตอนเกณฑ์อาการลดลง แต่ร่างกายบางส่วนยังกระตุกอยู่ พ่อแม่ผมไม่อยากให้เป็นเพราะกลัวว่าถ้าหากต้องไปอยู่ในระเบียบแถวนานแล้วแล้วเกิดร่างกายผมกระตุก ครูฝึกอาจไม่เข้าใจหาว่าผมกวนจะลงโทษได้ เลยให้ไปขอใบรับรองแพทย์ให้ได้รับการยกเว้นการเป็นทหาร
          ตอนที่เข้าไปเกณฑ์พอยื่นใบรับรองแพทย์ให้ทหารแล้ว ทหารถามว่า
          "ไอ้อาการอย่างนี้มันน่าจะเป็นเพราะใจนะ" ทหารถาม
          ผมก็บอกว่าผมเป็นจริงๆ และยังเป็นโรคหอบหืดวิ่งและออกกำลังกายมากๆ ไม่ได้ด้วย ทหารก็ถามอีกว่า
          "แล้วจริงๆ แล้วอยากเป็นไหม"
          ผมก็บอกว่า "ไม่อยากเป็น แต่ถ้าต้องเป็นจริงๆ ก็ได้"
          "งั้นก็ลองมาเป็นดูสิ" ทหารบอก
          แต่ผมก็บอกไปว่า "ผมเป็นจริงๆ ไม่ได้โกหก" และกลัวว่าจะไม่ไหวเพราะเหนื่อยง่าย

          สุดท้ายทหารก็เลยให้ผมได้รับการยกเว้น แต่ที่ผมเสียใจคือทหารไม่น่าถามอย่างนั้นเลย เพราะพอผมบอกว่าไม่อยากเป็นเพราะผมรู้ว่าตัวเองเป็นไม่ไหว มันเหมือนกับเราพยายามหลีกเลี่ยง โดยบอกว่าไม่อยากเป็น แต่ผมก็ป่วยจริงๆ เลยอยากถามว่าผมพูดไปน่าเกลียดและน่าอายไม่ครับ ที่บอกว่าไม่อยากเป็น