เกริ่นนิสนึง ผมอายุ 22 เรียนกำลังจบครับ เรียนอยู่แถวมอ บ้านแขก  ปกติผมจะขี่มอไซค์ไปมอ วันนั้นมีเหตุให้ต้องนั่งรถเมล์ไป

เรื่องมีอยู่ว่า เมื่อเย็นวันศุกร์ที่ผ่านมาคือ วันที่ 5 มิถุนายน ผมขึ้นรถเมล์ สาย 82 กลับบ้าน  เวลาประมาณ 16.30 ตรงแยกบ้านแขก  รถก็แล่นมาเรื่อยๆ คนก็แออัดแต่ไม่มาก ผมเหลือบไปเห็นพี่ผู้หญิงคนนึง เป็นพยาบาล สูงราวๆ 160  ผิวขาวธรรมดา แต่งตัวเรียบร้อยได้เหมาะสมในวิชาชีพ ซึ่งเธอยืนเกาะที่จับอยู่ข้างๆผม  ผมไม่กล้ามองหน้าพี่พยาบาลตรงๆเพราะผมขี้อายและก็กลัวเดี่ยวเขาหาว่าเป็นโรคจิต ยุ่งเลยนะ 555 ได้แต่มองหน้าของพี่พยาบาลผ่าน โครงสแตนเลสของตัวรถ ซึ่งมันจะสะท้อนให้เห็นใบหน้าอันงดงาม

ใบหน้าของพี่สาวดูอ่อนล้าเล็กน้อยเนื่องจากการทำงาน แต่มันก็ทำให้ผมรู้สึกชอบพี่เค้า คงเพราะในอาชีพพยาบาลต้องคอยบริการช่วยเหลือผู้คน ซึ่งมันทำให้ผมแอบปลื้ม ^_^   แล้วถ้าผมจำไม่ผิด เส้นทางเดินรถของสาย 82 ต้องผ่าน จะมีแค่สองโรงพยาบาลตรงสำเหร่ (โรงพยาบาลกรุงธนบุรีหรือเปล่านะ) และ โรงพยาบาลทหารเรือ มั้ง

เมื่อรถได้เดินเกือบจะถึงบางปะแก้ว (สมมุติ ป้ายบางประแก้วตรงสะพานที่มีร้านพิซซ่าอยู่ ย้อนกลับมา สองป้าย ประมาณนี้)  พี่พยาบาลก็ลงรถไป ตอนนั้นน่าจะเวลา 5 โมงเย็นแล้ว ซึ่งโดยปกติผมเป็นคนขี้อายเลยไม่กล้าทักทายไปอาจจะเพราะ ผมไม่ใช่คนหล่อ หุ่นก็ไม่ดี ผอมๆ หน้าตาธรรมดา  ถ้าสมมุติพี่พยาบาลได้เข้ามาอ่านหรือเจอกระทุ้นี้ เด็กผู้ชายที่สะพายกระเป้าสีน้ำตาล ใส่ชุดนักศึกษาแขนสั้นๆ ที่ยืนข้างๆพี่ ก็อยากให้พี่รู้ไว้ว่าผมชอบพี่ครับ

ผมรู้สึกข่มขื่นมากในเรื่องนี้อย่างน้อยถ้าผมได้พูดไปจะสมหวังหรือผิดหวัง ผมคิดว่า ผมยอมรับได้ในความจริง  ผมเลยอยากใช้ pantip เป็นตัวกลางช่วยผมหน่อย สุดท้าย ถ้าพี่มีแฟนแล้ว หรือแต่งงานแล้ว ก็ขอให้พี่มีความสุขมากๆครับ แต่ถ้ายังไม่มี    ผมก็อยากให้พี่ช่วยตอบข้อความผมทางหลังไมค์หน่อยนะครับและสุดท้ายถึงพี่ไม่ได้ชอบผม ก็อยากให้ตอบทักทายผมสักนิด  ความข่มขื่นในใจผมจะได้หายไป ^_^

ปล. ย้ำอีกครั้งผมคือหนุ่มฉกรรจ์ สูงราวๆ 160 ผมออกน้ำตาล ผิวขาวอมเหลือง แบกเป้สีน้ำตาล ชุดนักศึกษาแขนสั้น