สวัสดีค่ะ จขกท อายุเเค่ 15 เอง ตอนนี้กำลังอยู่ ม.4 ตอนนี้เครียดเรื่องเรียนมากเพราะงานหนักมาก การบ้านท่วมหัว คือเมื่อก่อนเรียนโรงเรียนเอกชนมา 9 ปี เลยอยากจะลองเปลี่ยนเเปลงดูไปเรียนรัฐบาลบ้าง ตอนอยู่ที่เอกชนผลการเรียนก็โอเค ได้ที่หนึ่งมาตลอด เเต่ก็รู้นะคะว่าไปเจอสังคมข้างนอกเนี้ยยังไงก็สู้เขาไม่ไหว เลยอยากลองเปลี่ยนโรงเรียน หาประสบการ์ณ เลยไปสอบที่โรงเรียนรัฐบาลชื่อดังในจังหวัดเรา ตอนเเรกไม่ได้หวังกับโรงเรียนนี้เท่าไหร่คิดว่าไม่ติด ผลปรากฎว่าติดค่ะ เป็นห้องกิฟสายศิล-คำนวณ ตอนเเรกดีใจมาก ไม่คิดว่าจะได้ หลายคนบอกเราว่าจะไหวหรอ งานหนักเเล้วเยอะมากนะ เราก็คิดไหวอยู่เเล้วเเค่นี้ถ้าตั้งใจจริงทำไมจะทำไม่ได้ เเต่พอไปปรับพื้นฐานเท่านั้นละค่ะ คือ ห้องหนูเป็นพวกเด็กเก่งคัดหัวกะทิเเล้วเพื่อนเเต่ละคนก็คือเเบบเก่งมาก ห้องหนูจะเน้นพวกภาษาเป็นหลัก สำเนียงเพื่อนทุกคนคือดีมาก พื้นฐานก็เน้น เเต่หนูสิคะ ไม่รู้เรื่องอะไรเลย งงมาก พื้นฐานก็ไม่เน้นพอ คำศัพท์ก็ไม่ค่อยรู้ รู้สึกโง่ขึ้นมาทันทีในห้อง ยังเเอบคิดว่านี้คือติดเข้ามาได้ยังไง ยังงงกับตัวเองอยู่เหมือนกัน พอเปิดเทอมจริงๆ ตอนเเรกก็ยังโอเคอยู่ เพื่อนก็ดีนะคะ เก่งด้วย เราก็พยายามปรับตัว เเต่พอ 2 อาทิตเริ่มรู้สึกว่ามันหนักขึ้นมาก งานเยอะ ไม่มีเวลาเเม้เเต่จะกินข้าว เเล้วเป็นคนเครียดง่ายมาก ตอนไปเรียนเเรกๆนี้จะนอนไม่หลับ จะตื่นมาทุกตี 4 ตื่นมาทำไมไม่รู้ เเล้วก็คิดเเต่เรื่องงาน เรื่องเพื่อน นอนไม่หลับ ตอนนี้ก็ยังเป็นอยู่เเต่น้อยลงนิดนึง ไหนจะคิดมากอีก เเล้วห้องหนูจะเรียนกับครูต่างชาติเป็นหลัก คือเป็นคนชอบภาษาอังกฤษมาก คือที่มาสอบที่นี้เพราะมีโปรเเกรมภาษา ได้ไปทำกิจกรรมเลยลองสอบ เป็นคนที่ชอบอยากเรียนรู้ภาษามาเรียนที่นี้เลยคิดว่า เอาวะ ก็ยังดีได้เจอครูต่างชาติบ้าง(เป็นคนที่เจอฝรั่งไม่ได้เลยจะกระดี๊กระด๊าเป็นพิเศษทั้งชายเเละหญิง) ตอนเเรกก็โอเค ฟังออกบ้างไม่ออกบ้าง เเต่เพื่อนนี้คือเเปลได้หมด เราก็เอาวะความรู้มันไม่เหมือนกัน พอครูต่างชาติให้ออกไปอ่านคือเพื่อนทุกคนทำดีหมด เเล้วหนูเป็นคนไม่กล้าเท่าไหร่ เเล้วชอบเอาตัวเองไปเปรียบกับคนอื่น คือทุกคนสำเนียงดีมากเราเหมือนสำเนียงพื้นๆกากๆ เวลาจับกลุ่มก็กลัวเพื่อจะเสียคะเเนนเพราะเรา คือเอาตรงๆคือคิดไปเองเเละคิดมาก เเต่ในบางส่วนมันก็จริง ไหนจะเรื่องสอบอีก ที่ได้เเย่กว่าคนอื่นๆ เวลาก็ไม่ค่อยมี บางทีมันก็รู้สึกเหนื่อยอะคะ มันกดดันจากเพื่อนรอบข้าง ที่ทุกคนเก่งหมดมีเเต่เราคนเดียว เราก็พยายามยิ้มสู้นะคะ เเต่ข้างในเนี้ยอยากร้องมากๆ ที่จริงเป็นคนชอบภาษาจริงๆ รักมาก เเต่พอมาเจอเเบบนี้กับทำให้หนูกดดันเเละไม่กล้ามากขึ้น รวมถึงเราเป็นเด็กใหม่ด้วยนอกนั้นนักเรียนเก่าหมด ปรับตัวก็ยังไม่ดีพอ บางทีก็รู้สึกไม่ไหวเเล้ว พอเถอะ บางครั้งก็ยากจะให้หยุดสักทีเรื่องความคิด หนูเลยอยากจะปรึกษาอะคะ ว่ามีวิธีไหนบ้างที่หนูไม่คิดมาก เเละเลิกเอาตัวไปเปรียบสักที มันเหนื่อยเเละทรมาณมากค่ะ อยากผ่านไปให้ได้