ยาวหน่อยนะครับ   ^ ^              
              พี่เป็นคนพูดเหน่อครับ  เหน่อมากๆ รูปร่างก็ดันขี้เหร่อีก น้องนึกถึงพี่บัวขาวไว้นะครับ
นั่นแหละครับ ผิวเดียวกับพี่ แต่หน้าพี่เห้กว่าเยอะครับตัวก็ใหญ่ไม่สมส่วนอีก
              ตอนปีหนึ่งนอนคิดทุกคืนครับ เรื่องจะซิ่วดีมั้ย ที่น้องเจอถ้าเทียบกับพี่นี่ขี้ผงครับ ของพี่นี่โดนทั้งคณะ...
กิจกรรมส่วนรวมทั้งหมดไม่ว่าจะเป็นงานเฟรชชี่ ประชุมเชียร์ รับน้อง บายเนียร์ ฯลฯ ไม่มีกิจกรรมไหนเลยที่พี่ไม่โดนเรียกชื่อ....
ถามว่าโดนเรียกไปทำอะไรเหรอครับ... เรียกออกไปแสดงตลกครับ พี่ไม่เคยเรียนการพูดการแสดงตลกหรือการทอล์กโชว์มาจากไหนหรอกครับ
เค้าแค่เรียกพี่ออกไปให้คนเค้าขำรูปร่างหน้าตาและบุคลิคพี่แค่นั้นเอง บางทีแค่จับไมค์หรืออ้าปากจะพูดเพื่อนก็ขำแล้วอ่ะ  คือพี่พูดเหน่อทุกคำ
แล้วเรียบเรียงคำเพื่อสื่อความหมายให้คนเข้าใจไม่ค่อยจะสู้ดีนักครับ  แล้วเรารู้สึกอายเพื่อนไง เลยพยายามดัดให้มันไม่เหน่อ แต่นั่นเป็นความคิดที่ผิดมหันต์ครับ ยิ่งดัดยิ่งทำให้สำเนียงมันฟังดูแปร่งฟังดูเพี้ยน  ยิ่งตลกเข้าไปใหญ่อีก....  แค่รุ่นพี่เรียกเราออกไปคุยตอบโต้เวลาประชุมเชียร์แค่ไม่กี่ประโยคนี่ เพื่อนบางคนบอกฮากว่าดาว(ตลก)คณะ มาเดี่ยวไมโครโฟน10นาทีซะอีก
            เครียดมากกกกก เพราเป็นคนไม่กล้าแสดงออกอยู่แล้ว แล้วนี่โดนเรียกออกไปทำกิจกรรมทุกวัน แถมในฐานะตัวตลกอีก
ปรึกษาแม่บ่อยมากครับ ว่าไม่ไหวแล้ว  แต่ที่บ้านไม่ค่อยมีตังค์ครับ เราซิ่วไปก็เปลืองค่าใช้จ่ายเข้าไปอีก ช่วงพีคสุดๆเคยคิดครับว่า
อืม.... ที่รุ่นพี่หรือแม้แต่อาจารย์บางคนทำอยู่นี่มันไม่ถูกนี่หว่า เค้าเอาปมด้อยเรามาล้อเล่น เดี๋ยวถ้าเรียกเราออกไปอีกล่ะก็ จะพูดอะไร
แรงๆเอาให้เงิบกันทั้งคณะเลยคอยดุสิ...อะไรประมาณนี้ 555+ แต่สติไงครับ สติเป็นสิ่งเดียวที่พี่มั่นใจเลยว่ามีเยอะกว่าบางคนแน่ๆในช่วงนั้น
เลยตัดสินใจ เอาวะ "ไอ้.....ก็ไอ้....วะ"ฉายาในตอนนั้นแต่เปิดเผยตรงนี้ไม้ได้เพื่อนเยอะ555+)   สวมรอยความที่เราเป็นตัวตลกครับ
เข้าหาทุกคนทุกเพศในคณะ พูดเป็นภาษาให้เข้าใจง่ายๆก็คือตลกแ-กเลยล่ะ  ถึงเราพูดไม่เก่งแต่พอเราเข้าไปกลุ่มไหนปุ๊บ เฮ้ย...กลายเป็นจุด
สนใจทันที ถึงแม้จะเป้นจุดสนใจในฐานะตัวตลกก็เหอะ มันดูโง่และจนตรอกจริงๆนะ  แต่มันคุ้มค่ามากครับ บางวันแค่ก้าวขามาที่ตึกคณะ เพื่อนเห็นเราเดินมาก็ยิ้มกันแต่ไกลแล้วเข้าไปคุยได้ทุกซุ้มทุกกลุ่มทุกเพศ ฉายาไอ้.....นี่เป็นเครื่องหมายการค้าเลยนะครับว่า เดินไปซุ้มไหนต้องมีเสียงฮา แหย่ได้แซวแรงๆได้ไม่โกรธ  และที่สำคัญที่สุดเลยของชีวิตในรั้วมหาลัยก็คือ สนิทกับอาจารย์เยอะมากกกกๆๆ 555+ ทำอะไรง่ายไปหมดเลย ไม่ได้หมายความว่าง่ายแบบคอรัปชั่นนะครับ ง่ายแบบอะลุ่มอล่วยขึ้น ง่ายแบบจากตึงจัดๆก็อ้อนให้หย่อนๆลงบ้างไรประมาณนี้   
             เพื่อนก็เยอะเรียนก็จบ เกรดดีอีก   4ปีกว่านี่จำไม่ได้เลยว่า    มีวันไหนที่เครียดกับปมด้อยตัวเองอีก..... จะมีก็เรื่องเดียวครับ.....
เรื่อง"หญิง"..... จนตอนนี้ทำงานมาหลายปีแล้วก็ยังไม่มีเลย...  แต่เรื่องแค่นี้ขี้ผงครับ  หาไม่ได้ก็บวชแสวงหาโมกขธรรม  T T
   
            ปล. อย่าแตกหักกับเพื่อนในห้องที่แซวเราครับ เพราะถ้าน้องยังเรียนต่อที่นี่ ความสุขน้องจะหายไป85%  คำว่าเพื่อนเป็นอะไรที่เหนียวแน่นครับ แต่เวลาแตกมันแตกได้รุนแรงและต่อติดยากมากกก  การแซวจุดด้อยของเพื่อนมันทำให้เค้ารู้สึกดีขึ้นครับปล่อยเค้าไปเถอะ  พ่อแม่เค้าสั่งสอนมาแบบนี้.....  ขุ่นไว้ในใสไว้นอกครับ วัยนี้เรายังขาดเพื่อนไม่ได้เพราะบางทีเราต้องพึ่งพาอาศัยเพื่อนบ้างบางเรื่อง  
            คบๆไปก่อนครับ  วันนึงเมื่อน้องรู้หลักธรรมข้อหนึ่งแล้วเอาไปปฏิบัติล่ะก็  เรื่องไม่ดีที่เพื่อนทำกับเรามันจะถูกบดบังด้วยคืนและวันที่เราร่วมทุกข์ร่วมสุขมากับเพื่อน จนเราแทบมองไม่เห็นมันเลยล่ะ   ^ ^