ขึ้นชื่อว่า "เมียน้อย" ไม่มีใครอยากเป็นหรอกค่ะ วันนี้เรามีเรื่องที่อึดอัดในใจมานาน อยากจะระบายมาก กระทู้นี้อาจทำให้ เราคงจะถูกหลายคนด่า แต่เราก้อทำใจแล้วค่ะ แต่เราแค่อยากจะระบาย
เราอายุ 20 ต้นๆ เรียนยุปีสุดท้าย เหลืออีกไม่กี่ตัวก็จะจบแล้ว เป็นคนกิน เที่ยว เหมือนวัยรุ่นทั่วไป มีคนคุยหลายคนคนตามประสาวัยรุ่น แต่มีอยู่คนนึงค่ะ เค้าตามจีบ เรามาเป็นปี เราเปลี่ยนเบอร์ เค้าก้อไปหาเบอร์โทมาจนได้ เราก็ไม่ได้คิดอะไร ตอนแรกก็ไม่รู้หรอกค่ะว่าเค้ามีครอบครัวแล้ว เค้าก็โทรมา รับบ้าง ไม่รับบ้าง ทักเฟสมาก็ตอบบ้างไม่ตอบบ้าง ยอมรับว่าเค้าไม่หล่อ ไม่ใช่สเป๊ค ไม่เข้าตา เลยไม่สนใจ แต่ก็คุยๆไปงั้นๆ จนวันที่เรามีปัญหากะแฟนเก่า เค้าก็มานั่งปลอบเราอยู่ร้านเหล้าพี่ เราเริ่มมองเค้าดีขึ้น เริ่มรับโทรศัพเค้าบ่อยขึ้น จึงรู้ว่าเค้ามีครอบครัว แต่ตอนนั้นคิดว่า คุยไว้ไม่ได้เสียหาย เพราะไม่ได้คิดจะคบยุแล้ว แต่ยิ่งคุยกันทุกวันความผูกพันก็ยิ่งเพิ่ม เกือบปีค่ะที่คุยกัน จนสุดท้ายเราก็ถลำตัวไปในวังวนของเมียน้อย แต่เราไม่เคยก้าวก่ายทางบ้าน ครอบครัว และเรื่องเงินของเค้าเลย เราทำงานหาเงินใช้เองตลอด คบกันได้ 7 เดือน เรารู้ตัวว่าท้องได้ 4 เดือน เราเครียดมาก เหมือนทุกอย่างมันพังลงด้วยมือของเราเอง จะเอาออก ก็ไม่กล้า จะบอกที่บ้าน เค้าก็ต้องถามว่าใครเป็นพ่อ แล้วเค้าก็ต้องให้แต่งงาน ซึ่งยังไงก็แต่งไม่ได้ เรียนก็ยังไม่จบ เราเลยคิดจะเลิกกับเค้า แล้วบอกที่บ้านไปว่าไม่มีพ่อ ยอมอายดีกว่าให้เค้าเดือดร้อน ดีกว่าให้คนอื่นเค้ามาว่าลูกเราว่าเป็นลูกเมียน้อย แต่เค้าก็ไม่ยอมเลิก เราเก็บเสื้อผ้าหนี เค้าก็ตามเรากลับมา ยอมรับค่ะว่ารักเค้ามาก สุดท้ายเราก็เลิกไม่ได้ เค้าให้เราออกจากงาน รับผิดชอบทุกอย่างทั้งค่าห้อง ค่ากิน และสุดท้ายเราก็ตัดสินใจบอกแม่เราตอน 7 เดือนค่ะ แม่เราจะให้ทางเค้าเอาผู้ใหญ่ไปคุย แต่เราก็ยืดเยื้อขอเป็นหลังคลอด จนทะเลาะกับแม่ แต่ตอนนี้ดีกันแล้วค่ะ เจ้าตัวน้อยในท้องก็ใกล้จะออกมาลืมตาดูโลกแล้ว เราสงสารเค้ามาก ที่ต้องทำงานคนเดียวหาเลี้ยงลูกเมียทางนั้น และยังต้องมาดูแลเราอีก เรานั่งร้องไห้คนเดียวตลอด บอกเพื่อนบอกใครๆก็ไม่ได้ เพราะเพื่อนเราก็ไม่รู้ว่าเค้ามีครอบครัว นอกจากเพื่อนที่ทำงานเท่านั้น ทุกวันนี้เราเห็นเค้าเหนื่อย เค้าท้อ เราจะนั่งร้องไห้ตลอด เค้าก็จะพูดตลอดว่าเค้าทนได้ เพื่อลูกในท้อง ทั้งๆที่ก่อนหน้านั้น ถ้าเค้าเลือกที่จะเลิกกับเรา เค้าคงไม่ต้องเหนื่อยแบบทุกวันนี้ เรายังคิดไม่ออก แล้วก็มองไม่เห็นอนาคตเลย ว่าจะเดินต่อไปยังไง ถ้าทางครอบครัวเค้ารู้จะเป็นยังไง เราไม่รู้ว่าเราจะต้องสงสารเมียเค้า รึสงสารตัวเราเลย ถ้าคลอดแล้ว เราก็อยากจะทำงานแบ่งเบาภาระแฟน แต่จะเอาลูกให้แม่เลี้ยง ก็กลัวแม่จะอายคนอื่น ที่เราเรียนไม่จบ แถมยังท้อง โดยไม่ได้แต่ง ครั้นจะเลี้ยงเอง ก็ต้องเป็นภาระให้แฟนไปตลอดอีก.
นี่แหละค่ะ ชีวิตเมียน้อยอย่างเรา. ใครจะด่าจะว่าเรา เราก็ขอยอมรับไว้โดยดี แต่เราอยากจะบอกว่า เราไม่เคยมีความสุขเลยที่เราเป็นเมียน้อย แต่ตอนนี้ระหว่างเมียเค้า กับลูกเรา เราขอเป็นคนเห็นแก่ตัว เมียน้อยไม่ได้มีความสุขเสมอไปหรอกนะ
ไม่ได้อยากเป็น "เมียน้อย"
เราอายุ 20 ต้นๆ เรียนยุปีสุดท้าย เหลืออีกไม่กี่ตัวก็จะจบแล้ว เป็นคนกิน เที่ยว เหมือนวัยรุ่นทั่วไป มีคนคุยหลายคนคนตามประสาวัยรุ่น แต่มีอยู่คนนึงค่ะ เค้าตามจีบ เรามาเป็นปี เราเปลี่ยนเบอร์ เค้าก้อไปหาเบอร์โทมาจนได้ เราก็ไม่ได้คิดอะไร ตอนแรกก็ไม่รู้หรอกค่ะว่าเค้ามีครอบครัวแล้ว เค้าก็โทรมา รับบ้าง ไม่รับบ้าง ทักเฟสมาก็ตอบบ้างไม่ตอบบ้าง ยอมรับว่าเค้าไม่หล่อ ไม่ใช่สเป๊ค ไม่เข้าตา เลยไม่สนใจ แต่ก็คุยๆไปงั้นๆ จนวันที่เรามีปัญหากะแฟนเก่า เค้าก็มานั่งปลอบเราอยู่ร้านเหล้าพี่ เราเริ่มมองเค้าดีขึ้น เริ่มรับโทรศัพเค้าบ่อยขึ้น จึงรู้ว่าเค้ามีครอบครัว แต่ตอนนั้นคิดว่า คุยไว้ไม่ได้เสียหาย เพราะไม่ได้คิดจะคบยุแล้ว แต่ยิ่งคุยกันทุกวันความผูกพันก็ยิ่งเพิ่ม เกือบปีค่ะที่คุยกัน จนสุดท้ายเราก็ถลำตัวไปในวังวนของเมียน้อย แต่เราไม่เคยก้าวก่ายทางบ้าน ครอบครัว และเรื่องเงินของเค้าเลย เราทำงานหาเงินใช้เองตลอด คบกันได้ 7 เดือน เรารู้ตัวว่าท้องได้ 4 เดือน เราเครียดมาก เหมือนทุกอย่างมันพังลงด้วยมือของเราเอง จะเอาออก ก็ไม่กล้า จะบอกที่บ้าน เค้าก็ต้องถามว่าใครเป็นพ่อ แล้วเค้าก็ต้องให้แต่งงาน ซึ่งยังไงก็แต่งไม่ได้ เรียนก็ยังไม่จบ เราเลยคิดจะเลิกกับเค้า แล้วบอกที่บ้านไปว่าไม่มีพ่อ ยอมอายดีกว่าให้เค้าเดือดร้อน ดีกว่าให้คนอื่นเค้ามาว่าลูกเราว่าเป็นลูกเมียน้อย แต่เค้าก็ไม่ยอมเลิก เราเก็บเสื้อผ้าหนี เค้าก็ตามเรากลับมา ยอมรับค่ะว่ารักเค้ามาก สุดท้ายเราก็เลิกไม่ได้ เค้าให้เราออกจากงาน รับผิดชอบทุกอย่างทั้งค่าห้อง ค่ากิน และสุดท้ายเราก็ตัดสินใจบอกแม่เราตอน 7 เดือนค่ะ แม่เราจะให้ทางเค้าเอาผู้ใหญ่ไปคุย แต่เราก็ยืดเยื้อขอเป็นหลังคลอด จนทะเลาะกับแม่ แต่ตอนนี้ดีกันแล้วค่ะ เจ้าตัวน้อยในท้องก็ใกล้จะออกมาลืมตาดูโลกแล้ว เราสงสารเค้ามาก ที่ต้องทำงานคนเดียวหาเลี้ยงลูกเมียทางนั้น และยังต้องมาดูแลเราอีก เรานั่งร้องไห้คนเดียวตลอด บอกเพื่อนบอกใครๆก็ไม่ได้ เพราะเพื่อนเราก็ไม่รู้ว่าเค้ามีครอบครัว นอกจากเพื่อนที่ทำงานเท่านั้น ทุกวันนี้เราเห็นเค้าเหนื่อย เค้าท้อ เราจะนั่งร้องไห้ตลอด เค้าก็จะพูดตลอดว่าเค้าทนได้ เพื่อลูกในท้อง ทั้งๆที่ก่อนหน้านั้น ถ้าเค้าเลือกที่จะเลิกกับเรา เค้าคงไม่ต้องเหนื่อยแบบทุกวันนี้ เรายังคิดไม่ออก แล้วก็มองไม่เห็นอนาคตเลย ว่าจะเดินต่อไปยังไง ถ้าทางครอบครัวเค้ารู้จะเป็นยังไง เราไม่รู้ว่าเราจะต้องสงสารเมียเค้า รึสงสารตัวเราเลย ถ้าคลอดแล้ว เราก็อยากจะทำงานแบ่งเบาภาระแฟน แต่จะเอาลูกให้แม่เลี้ยง ก็กลัวแม่จะอายคนอื่น ที่เราเรียนไม่จบ แถมยังท้อง โดยไม่ได้แต่ง ครั้นจะเลี้ยงเอง ก็ต้องเป็นภาระให้แฟนไปตลอดอีก.
นี่แหละค่ะ ชีวิตเมียน้อยอย่างเรา. ใครจะด่าจะว่าเรา เราก็ขอยอมรับไว้โดยดี แต่เราอยากจะบอกว่า เราไม่เคยมีความสุขเลยที่เราเป็นเมียน้อย แต่ตอนนี้ระหว่างเมียเค้า กับลูกเรา เราขอเป็นคนเห็นแก่ตัว เมียน้อยไม่ได้มีความสุขเสมอไปหรอกนะ