ตอนนี้กำลังจะขึ้นปี 3 แล้ว เรียนคณะศิลปศาสตร์ ม.รัฐที่คนส่วนใหญ่คิดว่าเด็กที่นี้ต้องคุณภาพดี ตัวเราก็ไม่ได้คิดว่าตัวเองแย่ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่าไม่ใช่คนเก่ง เป็นคนที่ถนัดเรียนไปสอบ ทำข้อสอบได้ดีแต่รู้สึกว่าตัวเองไม่มีความรู้เลย
เรียนศิลปศาสตร์ เด็กคณะนี้จบไปก็คงทำงานอะไรก็ได้ที่ได้ใช้ภาษา เพราะเป็นคณะสอนภาษา ถ้ามาถามเรื่องเลข ก็คงขอบาย ถามเรื่องหลักการตลาด หุ้น ก็คงไม่รู้เรื่อง แล้วเด็กคณะนี้มีอะไรดี? อ๋อ ก็ภาษาไง ถ้าอยู่กับเด็กศิลปศาสตร์ ก็คงเหมือนกับอยู่กับคนที่ใช้ภาษาได้ดีกว่าคนทั่วไป เรื่องการเขียน การแปล เด็กคณะนี้ก็คงถนัด รึเปล่า?
ดูเหมือนสิ่งเหล่านี้จะเป็นสิ่งที่เด็กคณะอื่นก็มีความสามารถนั้นเหมือนกัน เพราะทุกคนก็ต้องใช้ภาษาในการสื่อสารอยู่แล้ว
แล้วถ้าเราเป็นคนที่เรียนศิลปศาสตร์ แต่ไม่เก่งภาษาล่ะ ? จะเหลืออะไรไปสู้กับเขา
เพื่อน ๆ ที่มหา'ลัย มีทั้งแบบที่พื้นฐานภาษาอังกฤษดีมากอยู่แล้ว แบบว่าอ่านหนังสือภาษาอังกฤษได้เป็นเรื่องธรรมดา ไม่ได้เกี่ยวกับที่มหา'ลัยสอนเลย
หรืออีกแบบก็คือกลางๆเท่ากัน แต่ก็สามารถใช้ได้ในชีวิตประจำวันได้ (เช่นไปเวิร์คแอนด์ทราเวล)
แต่ไม่มีใครที่ใช้ไม่ได้ถึงขนาดเราเลย (แบบที่สัมภาษณ์ไปเวิร์คก็ไม่ผ่าน) นี่เรียนศิลปศาสตร์จริงหรอ-.-?
เคยท้อกับภาษาอังกฤษ อ่ะ แต่ก็ชอบภาษา เลือกเรียนศิลปศาสตร์เพราะชอบภาษาญี่ปุ่นมากกก แต่พอเรียนลึกไปเรื่อยๆ ยากอีกแล้ว ก็ชอบนะ ยังชอบอยู่ แต่ทำไมคะแนนออกมาไม่ดีเลย ทั้งที่เป็นวิชาที่ตั้งใจอ่านและทบทวนมากๆ จนถึงตอนนี้ ก็ยังไม่ผ่าน N3
เคยไปเที่ยวเล่นอยู่ประเทศที่ต้องใช้ภาษาอังกฤษ อยู่เต็มวีซ่า 3 เดือน หวังว่าสภาพแวดล้อมจะช่วยเราได้ ใช่หรอ ตอนพูดเค้าก็ไม่รู้เรื่องหรอกนะ เรียงประโยคผิดๆถูกๆ จนเพื่อนๆบอก ยูต้องฝึกโพเนาสิเอชั่นมากกว่านี้นะ คนอื่นเค้าไม่รู้เรื่องอะ อืม แต่ก็ใช้ชีวิตรอดมาได้แบบงูๆปลาๆ นั่นแหละ พูดง่ายๆคือยังใช้แบบเป็นทางการไม่ได้ ญี่ปุ่นก็เช่นกัน บินไปเลย ตอนนั้นอยู่1 เดือน ก็ใช้ชีวิตรอดมาได้ แต่ถามว่าภาษาถึงขั้นเอาไปใช้จริงจังได้ไหม ก็ยัง
รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเป็ด ทำนู่นนี้ได้ แต่ก็ไม่เก่งสักอย่าง ทำได้ไม่สุดสักอย่าง ล่าสุด ไปสัมภาษณ์งานพาร์ทไทม์เป็นสตาฟดูแลต่างชาติตามงาน expo ตอนแรกก็กะจะไม่สมัครแล้ว แต่ถ้าไม่ทำอะไรเลยก็อยู่เฉยๆแบบนี้ ตอนสัมภาษณ์เค้าให้แปลไทยเป็นอังกฤษง่ายๆแบบ กรุณาเข้าแถว นี่ยังสตั้นเลย มีแต่คำว่า line ในหัว แล้วประกอบประโยคยังไงอะ?? หรือแบบ ตรงนี้อันตราย ห้ามเข้า เราก็ this area? dangerous? don't........ -*- นึกออกมาเป็นคำๆ คือแย่มาก แย่มากกกT^T ละเพื่อนทุกคนคือผ่านฉลุย เราแบบ อะไรรรรรร
ตอนนี้เครียดมาก จบไปจะทำงานอะไรได้ เรียนพิเศษเพิ่มหรอ ก็เรียนอยู่นะ เรียนแล้วไปสอบ ไม่เห็นยากแบบเรียนมาใช้เลย ดูหนังฟังเพลงสากล ก็ทำนะ แต่ก็ต้องดูซับไทย ถ้าไม่ดูก็ไม่รู้เรื่อง ซื้อนิยายภาษาอังกฤษของเด็กประถมมาอ่าน(พวกเช็ค สเปียร์) ก็ต้องเปิดดิกแทบทุกคำเลย ยิ่งอ่าน ก็ยิ่งท้อ ยิ่งไม่สนุก กับภาษาญี่ปุ่น ยังดีหน่อย ยังสู้ที่จะทำ แต่ญี่ปุ่นอะยากกว่าอังกฤษตั้งเยอะ คิดมาตลอดว่าทำไมถึงไม่เก่งภาษาอังกฤษ ทำยังไงถึงจะเก่งภาษาอังกฤษ
เห็นพี่ๆเริ่มฝึกงาน ใช้ภาษาอังกฤษกับแบบเหมือนเป็นสกิลที่เบสิกมาก แม้แต่รุ่นน้อง ก็ไปเวิร์คกันเต็มไปหมด แอบเห็นคะแนนเด็กแอด 58 ติดเอกอังกฤษม.เราเป็น top8 ของประเทศ โอ้ยๆ อายุไม่สำคัญจริงๆ รุ่นพี่ที่เง่าง่อยอย่างเรา ไม่กล้าแนะนำอะไรรุ่นน้องเลยค่ะ ฮาา
มีใครเป็นแบบเราไหมคะ แล้วแก้ปัญหากันยังไง จบไปแล้วทำงานอะไรกัน
ขอคำแนะนำ และขอบคุณพื้นที่เล็กๆที่ทำให้ได้แชร์ความรู้สึกนี้ออกมาค่ะ
แก้ไขคำผิดค่ะ
เคยคิดไหมคะว่าความสามารถ สมองแบบเรา จะทำงานอะไรได้?
เรียนศิลปศาสตร์ เด็กคณะนี้จบไปก็คงทำงานอะไรก็ได้ที่ได้ใช้ภาษา เพราะเป็นคณะสอนภาษา ถ้ามาถามเรื่องเลข ก็คงขอบาย ถามเรื่องหลักการตลาด หุ้น ก็คงไม่รู้เรื่อง แล้วเด็กคณะนี้มีอะไรดี? อ๋อ ก็ภาษาไง ถ้าอยู่กับเด็กศิลปศาสตร์ ก็คงเหมือนกับอยู่กับคนที่ใช้ภาษาได้ดีกว่าคนทั่วไป เรื่องการเขียน การแปล เด็กคณะนี้ก็คงถนัด รึเปล่า?
ดูเหมือนสิ่งเหล่านี้จะเป็นสิ่งที่เด็กคณะอื่นก็มีความสามารถนั้นเหมือนกัน เพราะทุกคนก็ต้องใช้ภาษาในการสื่อสารอยู่แล้ว
แล้วถ้าเราเป็นคนที่เรียนศิลปศาสตร์ แต่ไม่เก่งภาษาล่ะ ? จะเหลืออะไรไปสู้กับเขา
เพื่อน ๆ ที่มหา'ลัย มีทั้งแบบที่พื้นฐานภาษาอังกฤษดีมากอยู่แล้ว แบบว่าอ่านหนังสือภาษาอังกฤษได้เป็นเรื่องธรรมดา ไม่ได้เกี่ยวกับที่มหา'ลัยสอนเลย
หรืออีกแบบก็คือกลางๆเท่ากัน แต่ก็สามารถใช้ได้ในชีวิตประจำวันได้ (เช่นไปเวิร์คแอนด์ทราเวล)
แต่ไม่มีใครที่ใช้ไม่ได้ถึงขนาดเราเลย (แบบที่สัมภาษณ์ไปเวิร์คก็ไม่ผ่าน) นี่เรียนศิลปศาสตร์จริงหรอ-.-?
เคยท้อกับภาษาอังกฤษ อ่ะ แต่ก็ชอบภาษา เลือกเรียนศิลปศาสตร์เพราะชอบภาษาญี่ปุ่นมากกก แต่พอเรียนลึกไปเรื่อยๆ ยากอีกแล้ว ก็ชอบนะ ยังชอบอยู่ แต่ทำไมคะแนนออกมาไม่ดีเลย ทั้งที่เป็นวิชาที่ตั้งใจอ่านและทบทวนมากๆ จนถึงตอนนี้ ก็ยังไม่ผ่าน N3
เคยไปเที่ยวเล่นอยู่ประเทศที่ต้องใช้ภาษาอังกฤษ อยู่เต็มวีซ่า 3 เดือน หวังว่าสภาพแวดล้อมจะช่วยเราได้ ใช่หรอ ตอนพูดเค้าก็ไม่รู้เรื่องหรอกนะ เรียงประโยคผิดๆถูกๆ จนเพื่อนๆบอก ยูต้องฝึกโพเนาสิเอชั่นมากกว่านี้นะ คนอื่นเค้าไม่รู้เรื่องอะ อืม แต่ก็ใช้ชีวิตรอดมาได้แบบงูๆปลาๆ นั่นแหละ พูดง่ายๆคือยังใช้แบบเป็นทางการไม่ได้ ญี่ปุ่นก็เช่นกัน บินไปเลย ตอนนั้นอยู่1 เดือน ก็ใช้ชีวิตรอดมาได้ แต่ถามว่าภาษาถึงขั้นเอาไปใช้จริงจังได้ไหม ก็ยัง
รู้สึกเหมือนตัวเองเป็นเป็ด ทำนู่นนี้ได้ แต่ก็ไม่เก่งสักอย่าง ทำได้ไม่สุดสักอย่าง ล่าสุด ไปสัมภาษณ์งานพาร์ทไทม์เป็นสตาฟดูแลต่างชาติตามงาน expo ตอนแรกก็กะจะไม่สมัครแล้ว แต่ถ้าไม่ทำอะไรเลยก็อยู่เฉยๆแบบนี้ ตอนสัมภาษณ์เค้าให้แปลไทยเป็นอังกฤษง่ายๆแบบ กรุณาเข้าแถว นี่ยังสตั้นเลย มีแต่คำว่า line ในหัว แล้วประกอบประโยคยังไงอะ?? หรือแบบ ตรงนี้อันตราย ห้ามเข้า เราก็ this area? dangerous? don't........ -*- นึกออกมาเป็นคำๆ คือแย่มาก แย่มากกกT^T ละเพื่อนทุกคนคือผ่านฉลุย เราแบบ อะไรรรรรร
ตอนนี้เครียดมาก จบไปจะทำงานอะไรได้ เรียนพิเศษเพิ่มหรอ ก็เรียนอยู่นะ เรียนแล้วไปสอบ ไม่เห็นยากแบบเรียนมาใช้เลย ดูหนังฟังเพลงสากล ก็ทำนะ แต่ก็ต้องดูซับไทย ถ้าไม่ดูก็ไม่รู้เรื่อง ซื้อนิยายภาษาอังกฤษของเด็กประถมมาอ่าน(พวกเช็ค สเปียร์) ก็ต้องเปิดดิกแทบทุกคำเลย ยิ่งอ่าน ก็ยิ่งท้อ ยิ่งไม่สนุก กับภาษาญี่ปุ่น ยังดีหน่อย ยังสู้ที่จะทำ แต่ญี่ปุ่นอะยากกว่าอังกฤษตั้งเยอะ คิดมาตลอดว่าทำไมถึงไม่เก่งภาษาอังกฤษ ทำยังไงถึงจะเก่งภาษาอังกฤษ
เห็นพี่ๆเริ่มฝึกงาน ใช้ภาษาอังกฤษกับแบบเหมือนเป็นสกิลที่เบสิกมาก แม้แต่รุ่นน้อง ก็ไปเวิร์คกันเต็มไปหมด แอบเห็นคะแนนเด็กแอด 58 ติดเอกอังกฤษม.เราเป็น top8 ของประเทศ โอ้ยๆ อายุไม่สำคัญจริงๆ รุ่นพี่ที่เง่าง่อยอย่างเรา ไม่กล้าแนะนำอะไรรุ่นน้องเลยค่ะ ฮาา
มีใครเป็นแบบเราไหมคะ แล้วแก้ปัญหากันยังไง จบไปแล้วทำงานอะไรกัน
ขอคำแนะนำ และขอบคุณพื้นที่เล็กๆที่ทำให้ได้แชร์ความรู้สึกนี้ออกมาค่ะ
แก้ไขคำผิดค่ะ