สวัสดีครับทุกท่านที่เข้ามาอ่านกระทู้แรกของผมเรามาเข้าเรื่องกันเลยดีกว่าครับถ้ามีอะไรผิดพลาดก็ขออภัยด้วยครับผม 
ตอนนี้ผมได้คุยกับผู้หญิงคนหนึ่งมาได้สักระยะแล้วตั้งแต่เดือนธันวาปีที่แล้วนับมาถึงตอนนี้ก็น่าจะราวๆ5-6เดือนแล้ว เราเรียนคณะเดียวกันและเจอกันครั้งแรกที่ห้องประชุมที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง แล้วพอตอนเย็นผมไปติวหนังสือใต้หอของเธอโดยที่ตอนนั้นไม่รู้มาก่อนว่าเธออยู่หอนี้ พอเจอเธอเดินมากับเมท เธอก็ยิ้มให้ผมสักพักก็แอดเฟสมา แล้วผมก็ไม่รีรอที่จะทักแชทเฟสเธอไปจากนั้นเราก็คุยกันมาเรื่อยๆแต่ก็ไม่ได้จริงจังอะไรมาก อาจจะเนื่องมาจากไม่ได้เจอกันอีกแล้วเพราะหยุดตอนปิดเทอม พอถึงเปิดเทอมเราก็มีโอกาสได้เจอกันมากขึ้นผมเจอเธอบ่อยมากๆแบบไม่ได้ตั้งใจจะเจอ แต่ก็ได้แค่เพียงมองเพราะผมเป็นคนที่ขี้อายไม่ค่อยที่จะกล้าคุยกับผู้หญิง เก่งแต่ตอนที่อยู่ที่หน้าจอแล้วก็พิมพ์ๆ หรือที่เรียกว่านักเลงคีย์บอร์ดนั่นแหละครับ
แต่แล้วผมก็พยายามที่จะเข้าหาเธอด้วยการซื้อของไปให้แน่นอนว่าผู้หญิงหลายคนต้องชอบเค้กผมเลยซื้อไปให้เธอโดยถามเมทของเธอว่าเธอชอบกินอะไรเลยซื้ออันนั้นไปให้ พอได้มีโอกาสเจอกันใต้หอผมนี่แข็งไปทั้งตัวพูดไม่ออกเลยครับแต่โชคดีที่เมทของเธอคอยชวนคุยเลยทำให้บรรยากาศตอนนั้นไม่เงียบ แล้วเราก็คุยกันมาเรื่อยๆระหว่างนั้นผมก็พยายามเปิดดูตารางเรียนของเธอ วันไหนที่เธอมีเรียนผมก็ทำเป็นพูดไปว่า "เนี่ยเราก็เรียนเหมือนกันไปด้วยกันไหม" ผมก็ได้มีโอกาสไปส่งที่มหาวิทยาลัยบ้างแต่ว่าไม่บ่อย
จนมาถึงวันวาเลนไทน์ตอนนั้นผมได้ซื้อตุ๊กตาไปให้ใส่กล่องห่ออย่างดีโดยมีแผนการที่จะเซอร์ไพรส์ด้วยการให้เมทเอาไปวางหน้าห้องแล้วเคาะประตูให้เธอเดินออกมาเจอแล้วก็เอาเข้าห้องไป แผนสำเร็จครับแต่ว่าา...... พอเธอมารู้ทีหลังว่าตุ๊กตานั้นผมเป็นคนซื้อให้เท่านั้นแหละ เธอบอกว่าอยากจะคืนไม่อยากได้พรุ่งนี้ให้มาเอาคืนก็ด้วย เท่านั้นแหละครับความรุ้สึกเหมือนตกลงมาจากตึกชั้น 8 เลยทั้งวันนั้นผมไปเรียนเหมือนคนไม่มีวิญญาณเลยครับ แต่พอเช้าวันรุ่งขึ้นเธอก็บอกว่าไม่ให้คืนแล้วนะไม่ต้องมาเอา มันก็ยิ่งทำให้ผมนั้นงงไปกว่าเดิมอีกว่าเธอเธอเป็นคนแบบไหนกันแน่
หลังจากนั้นผมก็คุยกันมาเรื่อยๆเริ่มเจอกันบ่อยขึ้น ได้ไปนั่งเรียนด้วยกันได้คุยกันมากขึ้นทำให้ความขี้อายของผมนั้นเริมที่จะลดไปบ้าง และผมได้มีโอกาสพาเธอไปหลายๆที่แต่!! ไม่เคยไปกันสองต่อสองเลยครับเมทเธอจะไปด้วยตลอด โดยทุกครั้งที่เธอมาบ่นในแชทกับผมว่าอยากกินอะไรที่ไหนผมจะเป็นอาสาพาไปตลอด แห่งหนึ่ง แต่แล้วก็มีเหตุการณ์อยู่เหตุการหนึ่งที่ทำให้ผมนั้นเริ่มถอยห่างออกมาจากเธอ แต่ห่างกัน อาทิตย์เดียวเท่านั้นแหละรู้เรื่องเลยรู้ว่ามันเหมือนมีอะไรขาดหายไป ผมจึงตัดสินใจที่จะก้าวต่อเพื่อหวังว่าสักวันหนึ่งผมจะทำให้เธอใจอ่อนได้
แต่พักหลังมานี่ก่อนปิดเทอมผมได้มีโอกาสพาเธอไปร้านเค้กไปกันแค่ 2 คนครับจากที่คุยมาประมาณ5-6เดือน มาถึงตอนนี้ผมยังไม่รู้เลยว่าตัวเองนั้นอยู่ในฐานะอะไร แต่ช่วงพักหลังมานี่ผมก็ได้โทรคุยกับเธอบ้างแต่ไม่ถึงกับบ่อยซึ่งเทียบกับเมื่อก่อนแล้วไม่เคยโทรหาเธอเลย ผมจึงมาขอความเห็นว่าผมควรจะทำอย่างไรต่อไปดีครับอยากรู้ว่าเธอรู้สึกยังไงแต่ก็ไม่กล้าถาม เลยอยากจะมาขอความเห็นว่าถ้าเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นกับคุณ(ผู้หญิง)จะรู้สึกยังไงหรอครับ
แบบนี้เรียกว่าใจผู้หญิงใจแข็งใช่ไหมครับ ?
ตอนนี้ผมได้คุยกับผู้หญิงคนหนึ่งมาได้สักระยะแล้วตั้งแต่เดือนธันวาปีที่แล้วนับมาถึงตอนนี้ก็น่าจะราวๆ5-6เดือนแล้ว เราเรียนคณะเดียวกันและเจอกันครั้งแรกที่ห้องประชุมที่มหาวิทยาลัยแห่งหนึ่ง แล้วพอตอนเย็นผมไปติวหนังสือใต้หอของเธอโดยที่ตอนนั้นไม่รู้มาก่อนว่าเธออยู่หอนี้ พอเจอเธอเดินมากับเมท เธอก็ยิ้มให้ผมสักพักก็แอดเฟสมา แล้วผมก็ไม่รีรอที่จะทักแชทเฟสเธอไปจากนั้นเราก็คุยกันมาเรื่อยๆแต่ก็ไม่ได้จริงจังอะไรมาก อาจจะเนื่องมาจากไม่ได้เจอกันอีกแล้วเพราะหยุดตอนปิดเทอม พอถึงเปิดเทอมเราก็มีโอกาสได้เจอกันมากขึ้นผมเจอเธอบ่อยมากๆแบบไม่ได้ตั้งใจจะเจอ แต่ก็ได้แค่เพียงมองเพราะผมเป็นคนที่ขี้อายไม่ค่อยที่จะกล้าคุยกับผู้หญิง เก่งแต่ตอนที่อยู่ที่หน้าจอแล้วก็พิมพ์ๆ หรือที่เรียกว่านักเลงคีย์บอร์ดนั่นแหละครับ
แต่แล้วผมก็พยายามที่จะเข้าหาเธอด้วยการซื้อของไปให้แน่นอนว่าผู้หญิงหลายคนต้องชอบเค้กผมเลยซื้อไปให้เธอโดยถามเมทของเธอว่าเธอชอบกินอะไรเลยซื้ออันนั้นไปให้ พอได้มีโอกาสเจอกันใต้หอผมนี่แข็งไปทั้งตัวพูดไม่ออกเลยครับแต่โชคดีที่เมทของเธอคอยชวนคุยเลยทำให้บรรยากาศตอนนั้นไม่เงียบ แล้วเราก็คุยกันมาเรื่อยๆระหว่างนั้นผมก็พยายามเปิดดูตารางเรียนของเธอ วันไหนที่เธอมีเรียนผมก็ทำเป็นพูดไปว่า "เนี่ยเราก็เรียนเหมือนกันไปด้วยกันไหม" ผมก็ได้มีโอกาสไปส่งที่มหาวิทยาลัยบ้างแต่ว่าไม่บ่อย
จนมาถึงวันวาเลนไทน์ตอนนั้นผมได้ซื้อตุ๊กตาไปให้ใส่กล่องห่ออย่างดีโดยมีแผนการที่จะเซอร์ไพรส์ด้วยการให้เมทเอาไปวางหน้าห้องแล้วเคาะประตูให้เธอเดินออกมาเจอแล้วก็เอาเข้าห้องไป แผนสำเร็จครับแต่ว่าา...... พอเธอมารู้ทีหลังว่าตุ๊กตานั้นผมเป็นคนซื้อให้เท่านั้นแหละ เธอบอกว่าอยากจะคืนไม่อยากได้พรุ่งนี้ให้มาเอาคืนก็ด้วย เท่านั้นแหละครับความรุ้สึกเหมือนตกลงมาจากตึกชั้น 8 เลยทั้งวันนั้นผมไปเรียนเหมือนคนไม่มีวิญญาณเลยครับ แต่พอเช้าวันรุ่งขึ้นเธอก็บอกว่าไม่ให้คืนแล้วนะไม่ต้องมาเอา มันก็ยิ่งทำให้ผมนั้นงงไปกว่าเดิมอีกว่าเธอเธอเป็นคนแบบไหนกันแน่
หลังจากนั้นผมก็คุยกันมาเรื่อยๆเริ่มเจอกันบ่อยขึ้น ได้ไปนั่งเรียนด้วยกันได้คุยกันมากขึ้นทำให้ความขี้อายของผมนั้นเริมที่จะลดไปบ้าง และผมได้มีโอกาสพาเธอไปหลายๆที่แต่!! ไม่เคยไปกันสองต่อสองเลยครับเมทเธอจะไปด้วยตลอด โดยทุกครั้งที่เธอมาบ่นในแชทกับผมว่าอยากกินอะไรที่ไหนผมจะเป็นอาสาพาไปตลอด แห่งหนึ่ง แต่แล้วก็มีเหตุการณ์อยู่เหตุการหนึ่งที่ทำให้ผมนั้นเริ่มถอยห่างออกมาจากเธอ แต่ห่างกัน อาทิตย์เดียวเท่านั้นแหละรู้เรื่องเลยรู้ว่ามันเหมือนมีอะไรขาดหายไป ผมจึงตัดสินใจที่จะก้าวต่อเพื่อหวังว่าสักวันหนึ่งผมจะทำให้เธอใจอ่อนได้
แต่พักหลังมานี่ก่อนปิดเทอมผมได้มีโอกาสพาเธอไปร้านเค้กไปกันแค่ 2 คนครับจากที่คุยมาประมาณ5-6เดือน มาถึงตอนนี้ผมยังไม่รู้เลยว่าตัวเองนั้นอยู่ในฐานะอะไร แต่ช่วงพักหลังมานี่ผมก็ได้โทรคุยกับเธอบ้างแต่ไม่ถึงกับบ่อยซึ่งเทียบกับเมื่อก่อนแล้วไม่เคยโทรหาเธอเลย ผมจึงมาขอความเห็นว่าผมควรจะทำอย่างไรต่อไปดีครับอยากรู้ว่าเธอรู้สึกยังไงแต่ก็ไม่กล้าถาม เลยอยากจะมาขอความเห็นว่าถ้าเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นกับคุณ(ผู้หญิง)จะรู้สึกยังไงหรอครับ