ลองอ่านสักหน่อย .. อาจจะยาวหน่อย ความรักความจริงเป็นเรื่องสวยงามนะ ความรักไม่ได้หมายถึงการที่คนสองคนคบกันแค่นั้น ความจริงมันคือความรักเเละความรู้สึกดีๆ ความเข้าใจของคนสองคนที่มีให้กัน? เเต่ไม่มีรักใดหวานได้ตลอด.. ไม่มีความรักไหนจะดีเเละเพอร์เฟ็คที่สุด.
อยู่ที่คนสองคนมากกว่าที่จะโตพอที่จะเข้าใจเเละยอมรับข้อเสียของกันเเละกันรึเปล่า?
พร้อมจะเดินไปด้วยกันรึเปล่า? บางครั้งการเดินทางเดียวกันก็ต้องมีอุปสรรคตลอดทาง• อาจจะต้องหยุดเดินบ้าง? อาจจะเดินต่อบ้าง.
ไกลหรือไม่ไกลมันไม่สำคัญ.. สำคัญที่จะจับมือกันไปเเน่นเเค่ไหนเท่านั้นเอง.
เอาจริงเราก็เคยมีเเฟนมาเยอะนะ. นับได้ก็ถือว่าเยอะอ่ะ• เเต่เราคิดว่าถ้าจะรู้จักความรักจริงๆ ก็ก่อนหน้านี้ประมาณ 3 ปีก่อน.
เราคิดเสมอเเหละว่าความรักคือการที่คนสองคนได้คบกัน. มีความชอบเเละก็รักกัน. นิสัยเหมือนๆกัน. ต้องยอมกันได้.
ต้องคุยกันได้ เเต่นั่นมันเเค่บันไดขั้นเเรกเอง.
จนตอนนี้เราเจอคนใหม่คนที่ไม่ดีมาก.. เเต่เขาทำให้เรารู้จักคำว่ารักมากขึ้น.. รู้จักปรับตัว ปรับนิสัยเพื่อเขาบ้าง นิสัยเราเหมือนๆกัน ใจร้อน.
อีกอย่างเราเป็นคนมีเรื่องผู้หญิงเยอะเลยมีปัญหากันบ่อยๆ เเต่สุดท้ายเราก็เข้าใจกัน เข้าใจกันมากขึ้น เรารู้สึกกับเขามากกว่าคนอื่นๆ ที่เคยคบมาไม่รู้ทำไม?
ไม่มีคำตอบให้ตัวเองเลย เเต่ความรู้สึกมันบอกเอง เรารักเขามากเเคร์เขามาก ยอมที่จะปรับนิสัยตัวเอง เเต่พยายามไปก็ได้เเค่นั้น นิสัยเราก็ยังเหมือนเดิมอยู่
เวลาทำผิดมีเเต่คำว่าให้อภัย เขาก็บอกรักเราตลอดอ่ะทั้งๆที่เราก็ทำเรื่องไว้เยอะเหมือนกัน ถ้าเป็นเรา เราคงเหนื่อยมาก ไม่ก็เลิกกันไปเเล้ว
เขาไม่เคยบอกเลิกเราเลย เเต่เราเองที่เป็นคนขอเลิกเอง เเต่สุดท้ายเเล้วทุกอย่างก็ยังโอเค
จนถึงวันนี้.. ไม่ต้องกลัวหรอกถ้าจะรักใครสักคน ไม่ต้องเผื่อใจ รักไหนๆก็เจ็บได้ทั้งนั้น
อยู่ที่คนสองคนมากกว่าว่าเราโตพอที่จะยอมรับ ยอมเปิดใจ เข้าใจกันเเละกันมากเเค่ไหนเท่านั้นเอง-..-