ไหน ๆ ก็ไหน ๆ เลยขอไหล ๆ ไปเรื่องเพลงต่อละกันเนาะ เราเป็นคนที่ฟังเพลงได้หลากหลายสุด ๆ เลยนะ ตั้งแต่ลูกทุ่ง ร็อค บลู ฟังกี้ ดิสโก้ เร็กเก้ ป๊อบ แจ๊ส คลาสสิก ลูกกรุง สุนทราภรณ์ ไทยเดิม บรรเลง โอเปร่า สกา จนกระทั่งงิ้ว ทว่า ไม่ว่าเวลาจะผ่านเลยไปแค่ไหน รากเหง้าตัวตนแต่เก่าก่อนก็ไม่เคยถอนรากจากไปไหนเหมือนกัน

มันคือความเป็นเด็กบ้านนอกที่โตมากับเพลงลูกทุ่ง ตั้งแต่จำความได้ ก็เริ่มรู้จักมักคุ้นกับเพลงของสุรพล สมบัติเจริญแล้ว ไล่ตั้งแต่เพลงเป็นโสดทำไม อยู่ไปให้เศร้าเหงาทรวง .........บ้านน้อยหลังนี้ สุขีเสียจริง ปลูกไว้สมใจทุกสิ่ง สวยจริงเพราะฉาบสีฟ้า...............สิบหกปีแห่งความหลัง ทั้งรักทั้งชัง ทั้งหวานและขมขื่น .......ลืมน้ำพริกผักบุ้งไตปลา เจ้าลืมแม้กลิ่นปลาร้า เจ้าลืมกระทั่งปลาย่าง.......น้องใส่เสื้อลาย ไฉไลจริงนะโฉมยง จมูกน้องนางก็โด่ง คิ้วโค้งดังวงรูปเคียว.........ผู้หญิงสมัยนี้ แต่งตัวออกจากบ้านแต่ละที ...นุ่งสั้นกันเหลือเกิน ขาขาว ๆ ก็พอไหว แต่บางคนขาลาย ไม่เอาไหนเลย

นึกแล้วก็น่าเสียดายที่ศิลปินต้นแบบที่ล้นความสามารถและพรสวรรค์ขนาดนี้มา ด่วนลาโลกไปเสียก่อน ไม่งั้น คงจะมีผลงานดี ๆ มาประดับวงการบ้านเราอีกเพียบแน่ ๆ ตอนเค้าตาย สะเทือนสะท้านไปทุกหย่อมหญ้าและหย่อมที่ไม่มีหญ้าทีเดียวเชียว และต่อมา ตอนหนังประวัติของเค้าออกฉาย ชาวบ้านจากอำเภอรอบนอกเหมารถเข้ามาดูที่โรงหนังบ้านเรากันล้นทะลักออกมาด้านนอก จะเรียกว่าเล่นเอาโรงแตกก็ว่าได้

ถัด ๆ มา เราก็อินไปกับฝนเดือนหกของรุ่งเพชร แหลมสิงห์ ที่พอขึ้นอินโทรก็มีเสียงกบร้อง บรู๊ค ๆ เอ๊ย อ๊บอ๊บ ประกอบ ย่างเข้าเดือนหก ฝนก็ต๊กพรำ ๆ กบมันก็ร้องงึมงำ ระงมไปทั่วท้องนา .....ฟังทีไร ได้ฟีลบรรยากาศท้องทุ่งบ้านนา แบบว่าได้กลิ่นโคลนสาบควายโชยมาทีเดียวเชียว แล้วก็มีระพินทร์ ภูไท ,ศรคีรี ศรีประจวบ ,ชาตรี ศรีชล ,ไพรวัลย์ ลูกเพชร, เพลิน พรมแดน ต้นตำหรับร้อง ๆ ไป มีหยุดพูด หยุดเล่าเรื่องราวฮา ๆ เหนือจริง อย่างเพลงเกี่ยวกับรถชนกันแล้วหัวขาดกระเด็นไปไกลลิบ ทว่าลุกขึ้นมาเดินต่อได้ หรือเล่าเรื่องลูกผู้ชายโชว์แมน จะไปสักรูปมังกร สุดท้ายทนเจ็บไม่ไหว เลยลดสเป๊กเหลือแค่จิ้งจกตัวน้อย ๆ แทน

ยุคหลัง ๆ หน่อยก็มีพี่เป้า สายัณห์ สัญญา เจ้าของเสียงแหบอันทรงเสน่ห์ ไก่จ๋า ได้ยินไหมว่าเสียงใคร........ไปเถิดทั้งคู่ ไปสู่ประตูสวรรค์ น้ำสังข์จะหลั่งลงพลัน ด้วยมือพี่หลั่งรดให้..........สายัณห์ขายใจ ใครจะซื้อ โปรดยื่นมือรับไว้จะได้ไหม ( เราเอามาแปลงเป็น สายัณห์ขายไข่ใครจะซื้อ ) ด้วยความที่โตมากับเพลงลูกทุ่งรากเดิม ๆ แบบนั้น ทุกวันนี้ เวลาเราได้ยินพวกเพลงของก๊อต จักรพันธุ์ เราจะหลั่งสารต้านออกมาทันทีเลยว่า ไม่อะ นี่ไม่ใช่ลูกทุ่ง อาจจะเป็นอะไรได้ร้อยแปด แต่ที่แน่ ๆ ไม่ใช่ลูกทุ่ง แค่มีคนพยายามจะเอาน้ำโค้กมาใส่ขวดน้ำปลา ติดสลากน้ำปลา แล้วพยายามให้เราเชื่อว่าเป็นน้ำปลาเท่านั้นเอง ( กราบขออภัยแม่ยกก๊อตไว้ตรงนี้ด้วย และขอฝากต๋อง จั๊กกะจี๋ไว้ในอ้อมใจคุณป้าน้าอาแทนนะคร้าาาาบบบบ รักต๋องไม่ต้องมาก แต่ขอให้รักนาน ๆก็พอ ( พร้อมกับยกมือขึ้นพนมไหว้และสั่นหัวด๊อก ๆแดีก ๆแบบพี่เป้า )

เราว่าเพลงลูกทุ่งยุคนี้หากลิ่นไอชายทุ่งแบบยุคเก่าสมัยโน้นแทบไม่เจอแล้ว กลายเป็นฟิวชั่นทุ่งไปหมดแล้วมั้ง เราว่า ท้ายที่สุด กาลเวลาจะเป็นตัวชี้วัดความอมตะคงทนของเพลง ผ่านไปสักห้าสิบปี เพลงของสุรพล รุ่งเพชรและครูเพลงลูกทุ่งเก่า ๆ ก็จะยังอยู่ แต่หลาย ๆ เพลงฮิตในช่วงยี่สิบปีมานี้อาจจะสาบสูญจากโสตประสาทไปไม่เหลือซากแล้วก็ได้

ทุกวันนี้ เวลาร้องคาราโอเกะ ไม่ว่าจะที่บ้านหรือที่ร้านอาหาร เพลงนึงที่เรามักจะหยิบมาร้องแทบทุกครั้งคือ เพลงข้ามันลูกทุ่งที่ต้นฉบับเป็นของ ม. ฤทธิ์เต็ม ที่ชนะรายการคอนเสิร์ตคอนเทสต์ทางช่อง 5 เมื่อราวยี่สิบปีก่อน ( เสียชีวิตแล้วด้วยโรคมะเร็ง ) เราว่าเค้าร้องได้กลิ่นไอลูกทุ่งแบบเดิม ๆ ได้ดีทีเดียว ตอนหลังก็มีเวอร์ชั่นของไท ธนาวุฒิออกมา ซึ่งก็ถือว่าสอบผ่านเหมือนกัน เดี๋ยวนี้เราจะมีเพลงเปิดฟลอร์คาราโอเกะประจำตัวอยู่เพลงนึง เราว่าเพลงนี้ท่วงทำนองก็สนุกและเพราะดีเหมือนกัน เนื้อหาก็ไม่ซับซ้อนซ่อนเงื่อนอะไร เรียกว่าย้อนกลับไปหาเรื่องราวแบบลูกทุ่งยุคเดิมอีกครั้ง เพลงที่ว่านี้ก็คือ " เทพีบ้านไพร" ที่ร้องโดยกุ้ง สุทธิราช ส่วนเราขอตั้งฉายาให้ตัวเองว่า " กั้ง สุดที่จะราด" ก็แล้วกัน

รากเหง้าอีกอย่างที่เรามีก็น่าจะเป็นเรื่องการรักธรรมชาติ รักบรรยากาศปลอดโปร่งสบาย ๆ ประเภทหายใจหายคอได้เต็มปอด เพราะเราเคยวิ่งเล่นในทุ่งโล่ง ๆ กับเพื่อน ๆ ในสมัยนั้นแทบจะทุกวันก็ว่าได้ พอหลุดออกมาจากกรุงเทพ ( ที่อยู่มาร่วมสามสิบปี ) และมาเป็นเขยเมืองชลฯได้ ก็รู้สึกเลยว่า ใช่เลย นี่แหละ ชีวิตที่เราต้องการ เมื่อไหร่ที่อยากย้อนกลับไปสัมผัสแสงสี ความศิวิไลซ์เลิศหรูของเมืองกรุง ก็แค่เอาล้อรถมาหมุนบนถนนไปเรื่อย ๆ ไม่ถึงชั่วโมงก็มาเหยียบจมูกความเลิศล้ำอลังการได้แล้ว

วันก่อนไปเยือนพารากอน เห็นคนต่อแถวกันยาวเหยียด เรากับคณะเดากันไปต่าง ๆ นานาถึงสาเหตุ สุดท้ายถึงได้รู้ว่าต้นตอมาจากร้านขายโดนัทชื่อดังร้านนึง เราสงสัยว่า กินแล้วมันจะเหาะได้หรือไง คนถึงได้ยอมตากหน้าขาแข็งยืนคอยกันเป็นชั่วโมง ๆ ขนาดนั้น เลยตัดใจยอมควักเงินสี่สิบบาทซื้อแบบออริจินัลที่แม่ค้าหัวใสเหม่งไปรับมาวางขายริมถนนย่านสยามสแควร์ เราว่ารสชาติก็งั้น ๆ แหละ ที่แน่ ๆ รออยู่สักพัก ก็ไม่เกิดปฏิกิริยาอะไรขึ้นสักอย่าง ปีกไม่งอก กระด้งไม่ผุด รองเท้าไม่มีไฟพ่น ก้นก็ไม่เกิดแรงลม สรุป เหาะไม่ขึ้น บินก็ไม่ได้ รู้สึกแค่เสียดายเงินสี่สิบบาท รู้งี้เอาไปกินสมูทตี้ส์ผลไม้สดซะก็สิ้นเรื่อง คำถามที่ผุดขึ้นในใจตามมาคือ ฤานี่คือวิถีคนกรุงที่เค้าเลือกแล้ว ฤาเค้าไม่มีทางเลือก ฤาเค้าไม่ได้เลือก ไม่คิดจะเลือก หรืออาจจะไม่เคยเปิดปุ่มที่มีข้อความพิมพ์ไว้ว่า "คิด" เลย

ชแว้บ มาต่อเรื่องเพลงอีกนิดดีกว่า ช่วงที่เราเข้ามาเรียนหนังสือที่กรุงเทพ เพลงไทยที่ขับกล่อมอารมณ์สุนทรีย์บ้านเมืองเราในตอนนั้นก็คือเพลงลูกกรุง นักร้องชายที่ครองตลาดแนวนี้คือสุเทพ วงศ์กำแหง แล้วก็ ธานินทร์ อินทรเทพ ส่วนนักร้องหญิงก็ประมาณ ดาวใจ ไพจิตร , สวลี ผกาพันธุ์ ,รุ่งฤดี แพ่งผ่องใส อะไรเทือกนั้น ส่วนตัวแล้ว เราชอบเพลงของธานินทร์มากกว่าสุเทพนะ ฟังดูใกล้ชิดสนิทแนบแน่นมากกว่า คืออินกว่าว่างั้นเถอะ เพลงที่พอจำ ๆ ได้ก็เช่น น้ำตาร่วงหลังพวงมาลัย ....ผมถูกใส่ร้าย ผมถูกใส่ร้าย ชะชะช่า ต่อมาก็เกิดสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ขึ้น นั่นคือวงดิอิมพอสสิเบิ้ล เจ้าของเพลงฮิตติดหูมากมาย อย่างเช่น กลางดงพงป่า เขาลำเนาไพรไกลสังคม..........หนาวเนื้อห่มเนื้อจึงหายหนาว ....หนาวสวรรค์ ห่มนรกอกช้ำเอย .......มองซิมองทะเล เห็นลมคลื่นเห่จูบหิน.....

จาก กันหมื่นไมล์ ไม่เป็นไรแค่ใจเอื้อม ......หากแม้มีสิบหน้าอย่างทศกัณฑ์ ............เราว่าสมกับชื่อวงจริง ๆ นั่นแหละว่า เป็นไปไม่ได้เลยที่วงดนตรีวงนึงจะสามารถสร้างสรรค์ผลงานที่ละเมียดละไมและ ฮิตติดหูโดนใจสาธารณชนได้มากมายและกว้างไกลขนาดนั้น แต่ก็เป็นไปแล้ว ( ไปดังที่อเมริกาอีกต่างหาก ) อ่า ฮ่าสุดยอดจริง ๆ เล้ย ( กรุณาอ่านด้วยเสียงหล่อ ๆ พร้อมกับทำตาพริ้ม ๆเล็กน้อย ......ขอบคุณที่ให้ความร่วมมือ) คงต้องพักโหมดเรื่องเพลงไว้แค่นี้ก่อน เพื่อให้เรื่องราวชีวิตต๋องดำเนินต่อ ไว้จะแวะเวียนเข้าโหมดนี้ในชีวิตแต่ละช่วงต่อไปแล้วกันเนาะ