สวัสดีคะ เราเคยอ่านกระทู้พันทิปจากเฟสบุ๊คที่คนอื่นแชร์มาหน้าฟีดข่าว เราก็เลยอยากลองตั้งกระทู้ดูบ้าง (เราเขียนใส่กระดาษและให้หลานพิมให้ใช้ล็อกอินของหลานคะ)

     ตอนนี้เราอายุ30ปีแฟนเราอายุ31ปีเราคบกับแฟนมา7ปีแต่เพิ่งแต่งงานได้3ปีเรากับแฟนคบกันตั้งแต่สมัยเรียน ตอนที่เพิ่งคบกันแฟนเราก็บอกเราว่าแม่เค้าป่วยเป็นอัมพาตย์ซีกซ้ายช่วยเหลือตัวเองไม่ได้สาเหตุมาจากล้มหัวฟาดพื้นเราก็โอเคไม่ได้รู้สึกรังเกียจอะไร เราคบกันได้ประมาณ1ปีเค้าก็พาเราไปเที่ยวบ้านเค้าเราก็ช่วยดูแลแม่แฟนหน้าที่ดูแลแม่แฟนส่วนใหญ่จะเป็นพ่อกับยายของแฟนเพราะต้องช่วยยกคุณแม่ให้ลุกขึ้นนั่งและอุ้มเข้าห้องน้ำตอนนั้นแฟนเราอยู่หอพัก เราไปอยู่บ้านแฟนก็ช่วยแบ่งเบาภาระของพ่อแฟนเพราะเค้าต้องดูแลกิจการของครอบครัวด้วย จนเราคบกับแฟนปีที่3ย่างเข้าปีที่4แม่แฟนชักและนิ่งไปอาการโคม่าหนักคุณแม่ไม่สามารถเคลื่อนไหวร่างกายได้ได้แต่นอนกวาดสายตาไปมาต้องให้อาหารทางสายยางและเจาะเพื่อให้หายใจได้ดีขึ้นหลังจากที่อาการของคุณแม่ทรงตัวก็พาคุณแม่กลับมาพักฟื้นที่บ้าน ตอนนี้เราเรียนจบก็มาช่วยกิจการที่บ้านแฟนและช่วยดูแลคุณแม่

หลังจากที่ทุกอย่างเริ่มคงที่แฟนเราก็ขอเราแต่งงานเค้าบอกว่าเค้าอยากแต่งตอนที่แม่เค้ายังอยู่เราก็โอเคและก็จัดแจงเรื่องงานแต่งกันแบบเล็กๆพ่อกับแม่เราก็เข้าใจในเรื่องนี้ดี

หลังจากแต่งงานเสร็จเราก็ย้ายเข้ามาอยู่บ้านแฟนอย่างเต็มตัวเราดูแลทุกอย่างในบ้านเพราะยายของแฟนก็แก่มากแล้วส่วนน้องแฟนเค้าก็เคารพเราเป็นพี่สาวเราก็รักเค้าเหมือนน้องชายเราด้วย

เราแต่งงานได้9เดือนแม่แฟนก็เสียทุกคนในบ้านต่างพูดเป็นเสียงเดียวกันว่าดีแล้วแม่ทรมา นมามากแล้ว หลังจากคุณแม่เสียเราก็ไปดูแลกิจการที่บ้านแฟนอย่างเต็มตัวและได้มีเวลากลับไปเยี่ยมพ่ อกับแม่เราทุกๆเสาร์-อาทิตย์ทุกอย่างกำลังดีขึ้นเรื่อยๆ

หลังจากแม่แฟนเสียไปประมาณเกือบๆ5เดือนเราเริ่มป่วยมือขวาเราเริ่มกำได้ไม่สุดบางวันก็ยกแขนไม่ขึ้นแฟนเราก็พาไปโรงพยาบาลคุณหมอบอกว่าน่าจะมาจากอาการปลายปร ะสาทอักเสบเราก็กลับมาอยู่บ้านได้6วันเรารู้สึกว่าร่างกายซีกขวาเราชาไปทั้งตัวเรายืนเกาะโต๊ะกินข้าวไว้แน่นเลยเพราะกลัวล้ม แปปนึงน้องที่ร้านก็เข้ามาเห็นเราได้ยินเค้าตะโกนว่าเจ๊ปากเบี้ยวมาช่วยเจ๊ก่อนตอนนั้นเรารู้สึกว่าลิ้นเริ่มชาเราพูดไม่ออกได้แต่ทำเสียงเอิ้กอ๊างน้องเค้าจับเรานั่งลงบนพื้นและก็วิ่งไปเอาผ้ามาซับน้ำลายให้เราตอนนั้นแฟนเราออกไปส่งของให้ลูกค้าพนักงานผู้ชายก็ตามแฟนไปด้วยพ่อแฟนก็พาคุณยายไปรพ.เพราะหมอนัดวินาทีนั้นมีแค่น้องพนักงานผู้หญิง2คนเค้าช่วยกันพยุงเราลุกขึ้นยืน เราพยายามก้าวขาเดินออกไปหน้าร้านเราก้าวเท้าซ้ายได้แต่เท้าขวาเราชาไปหมดน้องเค้าพยุงเราเดินลากขาออกมาได้แค่พ้นห้องครัวตอนนั้นเราเริ่มไม่ไหวแล้วน้องๆจึงช่วยกันลากเราออกมาหน้าร้านตอนนั้นเราจำอะไรไม่ได้แล้วเรารู้สึกตัวช่วงนึงตอนอยู่บนรถ รพ.เค้ากำลังส่งตัวเราไปยังโรงพยาบาลประจำจังหวัดเราต้องผ่าตัดสมองเพราะมีเลือดออกในสมองช่วงนั้นเราจำอะไรไม่ได้เลยเรามารู้สึกตัวตอนอยู่ไอซียูเราทานอาหารทางสายยางและโดนเจาะคอใส่ท่ออันใหญ่มาก หลังจากเราหายใจได้เองเราถูกย้ายไปพักฟื้นในห้องพิเศษช่วงที่ทรมานที่สุดคือตอนให้อาห ารเหลวเพราะเราสำลักบ่อยอาหารก็กระเด็นออกมาทางคอแฟนเราก็ต้องคอยทุบหน้าอกและดูดเศษอาหารออกให้เรา เค้าเปลี่ยนแพมเพิสเช็ดอึทำทุกอย่างให้เราอย่างดีเหมือนที่เราเคยทำให้แม่เค้าทุกอย่าง

อาการของเราตอนนี้เริ่มดีขึ้นมากแล้วเราเริ่มพูดชัดขึ้นเริ่มชินกับการนั่งรถเข็นทุกสุดสัปดาห์แฟนเราก็จะอุ้มเราขึ้นรถพาไปเดินห้างบ้างไปตลาดบ้าง เราเคยเขียนถามเค้าว่าไม่อายคนหรอที่พาเราไปไหนมาไหนเพราะปากเราก็ยังไม่ปกติบางครั้งน้ำลายก็ใหลเค้าบอกเราว่าสิ่งที่เค้าทำใ ห้เรามันยังน้อยไปกับสิ่งที่เราเคยให้กับครอบครัวเค้า

เราไม่คิดว่าชีวิตเราจะมีใครดูแลเราได้นอกจากพ่อแม่เค้าทำให้เรารู้สึกว่าเราเป็นคนพิการที่พิเศษที่สุด


ปล. ตรงไหนที่คุณอาเขียนตกหรือไม่ได้ใจความหนูแก้ให้ใหม่แล้วนะค่ะ